Ομιλία του Προέδρου του Δημοκρατικού Συναγερμού κ. Αβέρωφ Νεοφύτου στην εκδήλωση για τις Εκδήλωση για τις Εθνικές Επετείους της 25ης Μαρτίου και 1ης Απριλίου
Ελληνίδες, Έλληνες,
Την 25η Μαρτίου και την 1η Απριλίου κάθε χρόνο, κορυφαίες αξίες του Έθνους μας αναδεικνύονται ξανά για να εκδηλώσουν τους άρρηκτους δεσμούς ανάμεσα στην Ορθοδοξία, τον Ελληνισμό και το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας.
Περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή του χρόνου, στρέφουμε την σκέψη μας σε ώρες δόξας, τιμής και απαράμιλλου μεγαλείου, σε κορυφαίες στιγμές αυτοθυσίας αλλά και συναίσθησης της ευθύνης απέναντι στην πατρίδα, τη θρησκεία και τον πολιτισμό μας.
Τέτοιες μέρες ανασταίνουμε και πάλι μέσα μας ανθρώπους που δεν λογάριασαν τίποτα μπροστά στο χρέος, δεν λιποψύχησαν και δεν δείλιασαν ακόμη και ενώπιον της επιλογής ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο.
Τέτοιες μέρες μετράμε ξανά το τι μπορούμε να πετύχουμε αν ενωμένοι αγωνιζόμαστε για τον ίδιο σκοπό.
Αν είμαστε σήμερα εδώ, δεν μπορεί να αποδοθεί σε τίποτα άλλο παρά στην συνειδητοποίηση και την διαχρονική μάχη για την επικράτηση κορυφαίων αρχών.
Διότι, αν κληρονομήσαμε πράγματα σε όλη την οικουμένη, αξίες όπως ο διάλογος, η δημοκρατία, η υπευθυνότητα και ο αλληλοσεβασμός, ήταν γιατί σεβόμασταν εμείς οι ίδιοι την ιστορία μας και την ύπαρξη μας.
Η αναπόσπαστη από τα πανάρχαια χρόνια σύνδεση των εννοιών του Έλληνα και της ελευθερίας δεν είχε ποτέ να κάνει μόνο με την απεξάρτηση από τον κάθε ζυγό, ή με το κοινό ανθρώπινο δικαίωμα και αγαθό όπως το καθορίζουν οι διάφοροι συνταγματικοί χάρτες.
Πέρα και πάνω από αυτά, η Ελληνική Ελευθερία είναι η ανύψωση της ηθικής συνείδησης πάνω από τα κοινά ανθρώπινα μέτρα.
Είναι η ανύψωση του ατόμου σε υπεύθυνη προσωπικότητα, είναι η ανταπόκριση στην υπερβατική αποστολή του, η ατομική αλλά και συλλογική καταξίωση.
Η 25η Μαρτίου 1821, σηματοδότησε μια από τις πιο λαμπρές περιόδους της Ελληνικής και της Παγκόσμιας ιστορίας. Ο αγώνας του 1821 είναι που θεμελίωσε το Ελληνικό κράτος. Έδωσε υπέροχα δείγματα της αρετής του Έλληνα, φλόγισε τις καρδιές και συγκίνησε ολόκληρη την Ευρώπη για τον ηρωισμό και τα απαράμιλλα κατορθώματα του.
Η παράδοση, ένας ολόκληρος πολιτισμός που με περήφανα πρέπει να μας βαραίνει όλους μας, δεν μπορούσε να συνεχίσει να αποτελεί φλόγα που κρυφόκαιε. Αναζωπυρώνεται από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό στην Αγία Λαύρα και θεριεύει από τον Κολοκοτρώνη στα Δερβενάκια, τον Διάκο στην Αλαμάνα, τον Καραϊσκάκη στην Αράχοβα, τον Σαμουήλ, τον Παπαφλέσσα, τους Μπουρλοτιέρηδες στη θάλασσα και τόσους άλλους αγωνιστές που ξανάφτιαχναν την Ελλάδα.
Ελληνίδες, Έλληνες,
Την 1η Απριλίου του 1955 η φλόγα της λευτεριάς πυρπολεί την δική μας ψυχή. Την ψυχή των Ελλήνων της Κύπρου. Ούτε ο Άγγλος κυρίαρχος πετυχαίνει να ενσταλάξει τη δουλοφροσύνη και να νοθεύσει την ηθική και εθνική συνείδηση.
Ο Ελληνισμός της Κύπρου, ορμώμενος από τις ίδιες αστείρευτες πηγές της Ελληνικής παράδοσης, παίρνει την απόφαση να αγωνιστεί ενάντια στην αποικιοκρατία και να ζήσει ελεύθερος.
Με πρωτεργάτες τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και τον Στρατηγό Διγενή η Κύπρος προχωρεί στο δικό της ιερό όνειρο που μέσα από την Ε.Ο.Κ.Α. παίρνει σάρκα και οστά και φωταγωγεί τον κόσμο ζητώντας δικαίωση.
Το ένα κατόρθωμα διαδέχεται το άλλο και η κάθε στιγμή γίνεται πιο μεγάλη από την προηγούμενη.
Τα σχολεία που δεν κλείνουν βίαια γίνονται κρυφά σχολεία της λευτεριάς. Οι σάκες των αγοριών μικρές οπλαποθήκες. Στα τίμια εργαλεία των εργαζομένων νέων περιλαμβάνεται η χειροβομβίδα και το όπλο.
Ο πνευματικός εξοπλισμός αποδεικνύεται ισχυρότερος αυτού ακόμη του Βρετανικού Στρατού.
Δεν λυγίζει μπροστά στην αγχόνη. Δεν σβήνει μετά τα ολοκαυτώματα.
Οι συλλήψεις, τα φρικτά βασανιστήρια, οι φυλακίσεις και τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως τον τροφοδοτούν με περισσότερη δύναμη παρά τον τιθασεύουν.
Στα τέσσερα επικά χρόνια του Κυπριακού απελευθερωτικού αγώνα, ο Ελληνισμός ανανεώνει ξανά τα σύμβολά του. Επαναβεβαιώνει την προσήλωση του στα ιδανικά που τον καταξίωσαν και τον κινούν ιστορικά και βιωματικά. Ο αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α. αποτελεί ακόμη μια ανανέωση των πηγών που δροσίζουν τις φλέβες του νεοελληνικού βίου.
Οι αγωνιστές του 55-59 με τον ηρωισμό και την αυτοθυσία τους έκαναν τα στενά κρησφύγετα του Μαχαιρά, του Δικώμου, του Λιοπετρίου και των άλλων πεδίων της τιμής να πλατύνουν για να χωρέσουν μέσα Σαλαμίνες και Θερμοπύλες, Κούγκι, Μεσολόγγι, Μανιάκι και Ψαρά. Και κάνουν ιστορική πραγματικότητα ένα ακόμα χρυσό κεφάλαιο της ιστορίας, συνέχεια και επιβεβαίωση όλων των προηγουμένων.
Ο αγώνας εκείνος δεν ήταν ούτε ένα τυχαίο ξέσπασμα, ούτε το μεθύσι της στιγμής ή ένας ξεσηκωμός αγανάκτησης. Ήταν η συνέχεια της ιστορίας που γινόταν πράξη. Ήταν η ακλόνητη πίστη στην καταγωγή και τη ρίζα, η αυτογνωσία και ο σεβασμός στην ιστορία, η τεράστια ευθύνη απέναντι στην πατρίδα.
Οι αγώνες του Έθνους που τιμούμε σήμερα, μαζί με τόσους άλλους, δεν περιορίζονται στο να είναι θαυμαστά ιστορικά γεγονότα πολεμικής τέχνης, ή της ικανότητας ενός λαού να οργανώνεται, να θυσιάζεται και να μεγαλουργεί μπροστά στην υπεροπλία του κάθε κατακτητή.
Οι αγώνες του Έθνους μας, αναδεικνύουν πρώτα απ’ όλα τις αρχές και τις αξίες του λαού μας. Εξηγούν πως άντεξε ο Ελληνισμός μέσα από τους αιώνες και δείχνουν σε όλους εμάς τους σύγχρονους Έλληνες τις ιστορικές παρακαταθήκες που κουβαλάμε.
Γι αυτό είναι που έχουμε χρέος να τιμούμε και να θυμόμαστε τις περιόδους που μας χάραξαν ανεξίτηλα ως έθνος. Να μιλάμε για τους ήρωες και τους μάρτυρές μας.
Ελληνίδες, Έλληνες,
Τέτοιες ώρες που η σκέψη μας, το μυαλό και η συνείδηση μας φωτίζουν κορυφαίες στιγμές όπως αυτές του 1821 και του 1955 είναι ώρες ενδοσκόπησης και επικοινωνίας με τις ιστορικές μας πηγές. Γυρίζοντας στις Εθνικές μας ρίζες βρίσκουμε ως Έλληνες τον καλύτερο εαυτό μας. Μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε το σημαντικό από το ευτελές. Επαναπροσδιορίζουμε τις προτεραιότητες μας.
Η παλιγγενεσία του 21 και το ηρωικό έπος της ΕΟΚΑ, άντεξαν και μεγαλούργησαν υπό τις πιο άνισες και αντίξοες συνθήκες, ακριβώς γιατί οι Έλληνες έμειναν προσηλωμένοι στα νάματα των ελληνοχριστιανικών ιδεωδών που κράτησαν τον ελληνισμό ανέπαφο από τις επιρροές τόσων και τόσων κατακτητών.
Ακόμη και σήμερα, στην προοδευτική Ευρώπη, που υπόκειται σε αυτή την τρομακτική τρομοκρατική επίθεση, προτάσσονται οι αξίες του Χριστιανισμού και του αρχαίου Ελληνικού και Ρωμαϊκού πολιτισμού σαν το ανεξίτηλο υπόβαθρο των κοινών αξιών μας.
O Χριστιανισμός, που μας δίδαξε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, δηλαδή τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες, την ανθρώπινη υπευθυνότητα απέναντι στην οικογένεια και το κοινωνικό σύνολο και την ηθική, και στην ανθρώπινη αλληλεγγύη.
Ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός που μας δίδαξε τη δημοκρατία. Αλλά και ο αρχαίος Ρωμαϊκός πολιτισμός το Δίκαιο, τον νόμο και το Κράτος Δικαίου.
Την ώρα που δοξάζουμε τους εθνικούς αγώνες μας, αυτές τις αξίες είναι που αναδεικνύουμε. Υπερασπιζόμαστε τα αυτονόητα. Και λυπάμαι που κάποιοι θεωρούν ότι το να τιμούμε τις εθνικές επετείους μπορεί να εκληφθεί ως ενέργεια εθνικιστική ή εθνο-δυιστική.
Κάνουν πολύ μεγάλο λάθος. Διότι οι αγώνες του ελληνισμού είναι την ελευθερία, τον σεβασμό και τη δημοκρατία που προάγουν!
Ελληνίδες και Έλληνες,
Ζούμε σήμερα ένα χρονικό σημείο που οι αποφάσεις που εμείς λαμβάνουμε, θα οριοθετήσουν και θα καθορίσουν το μέλλον της πατρίδας μας.
Αγωνιζόμαστε να πετύχουμε την επανένωση της πατρίδας μας. Να δημιουργήσουμε όλοι μαζί, μια νέα προοπτική πραγματικής ειρήνης και ασφάλειας, στη βάση διεθνών και ευρωπαϊκών αρχών.
Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να ξεπουλούμε πατρίδες. Δεν έχουμε δικαίωμα να εφησυχάζουμε και να επικεντρωνόμαστε στην καθημερινότητα, την ώρα που βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι της ιστορίας. Ούτε και έχουμε άδεια από την ιστορία έχουμε, να σταματήσουμε να προσπαθούμε για να ζήσουμε ξανά σε ολόκληρη την πατρίδα μας.
Προπαντός όμως, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να χωρίζουμε τον λαό μας. Πληρώσαμε ανεπανόρθωτα την Εθνική διχόνοια στο παρελθόν.
Σήμερα επιβάλλεται ενωμένοι δίπλα στον Πρόεδρο Αναστασιάδη να εξαντλήσουμε κάθε προσπάθεια για ένα έντιμο συμβιβασμό που θα ενώνει την πατρίδα μας.
Γνωρίζουμε τις δυσκολίες και τους κινδύνους. Ξέρουμε όμως ταυτόχρονα και την ελπίδα του λαού μας για ένα καλύτερο αύριο.
Εάν κάτι πρέπει σήμερα να πάρουμε όλοι μαζί μας φεύγοντας, είναι αυτό.
Δίπλα από τον φόβο, υπάρχει η ελπίδα. Υπάρχει η προοπτική μιας συμφωνίας που θα απελευθερώνει όχι μόνο την ίδια την κοινή μας πατρίδα, αλλά και τις μεγάλες δυνατότητες που η Κύπρος μπορεί να αξιοποιήσει, εάν αποκτήσει τον ρόλο που μπορεί, σε αυτό το πολύπαθο γεωγραφικό σημείο του κόσμου.
Το αντιλαμβανόμαστε όλοι, ότι το Κυπριακό έχει πλέον μπει σε ένα μεγαλύτερο γεωπολιτικό κάδρο, που έχει να κάνει με τις συνέργειες και τις εξελίξεις σε όλη την περιοχή της νοτιοανατολικής μεσογείου.
Έχει να κάνει με την ενέργεια και την ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης. Έχει ακόμη να κάνει με την δραματική αποτυχία της Τουρκίας στην στρατηγική για μηδενικά προβλήματα με τους γείτονές της.
Αυτή την ευκαιρία που δημιουργείται, δεν μας επιτρέπει η ιστορία να την αφήσουμε, χωρίς να την εκμεταλλευτούμε.
Πρέπει και επιβάλλεται να προσπαθήσουμε για την λύση. Χωρίς να προτρέχουμε να την καταδικάσουμε, αλλά ούτε και να προδικάζουμε την επιτυχία της χωρίς να δούμε την κατάληξη της.
Εμείς επιμένουμε, ο μόνος δρόμος που προκαλεί συνθήκες νίκης για όλους, Ελληνοκυπρίους, Τουρκοκυπρίους και όλους ανεξαίρετα τους λαούς της περιοχής, της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης, είναι ο δρόμος της ειρήνης. Και αυτός ο δρόμος περνάει μόνο, μέσα από τη λύση του Κυπριακού.
Με ψυχραιμία, νηφαλιότητα, σύνεση και σωφροσύνη, έχουμε υποχρέωση να προχωρήσουμε.
Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω ότι μεγάλα οράματα δεν χωρούν σε μοιρασμένες πατρίδες. Και έχουμε μεγάλα οράματα για τον τόπο μας.
Αυτή είναι η ευκαιρία που έχουμε μπροστά μας όλοι. Να κτίσουμε ένα πολύ καλύτερο μέλλον γι’ αυτό τον τόπο.
Ελληνίδες και Έλληνες,
Το συμφέρον της πατρίδας είναι που έβαζαν πρώτο οι ήρωες μας. Και σήμερα, την ημέρα αυτή που η ιστορική μνήμη και η συναίσθηση του Εθνικού καθήκοντος αναγεννιούνται και αναβαπτίζονται, οφείλουμε όλοι μας να αντιληφθούμε τις ευθύνες μας απέναντι στην ιστορία.
Δεν είναι μόνο χρέος μνήμης στους ανθρώπους που έδωσαν την ζωή τους για τις αξίες αυτού του Έθνους, αυτής της πατρίδας.
Είναι χρέος ζωής του καθενός από εμάς. Χρέος επιβίωσης απέναντι στα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας, αλλά και υποχρέωση απέναντι στον αγώνα να είναι ξανά η πατρίδα μας ολόκληρη.
Αυτοί που μεγαλούργησαν με τις πράξεις τους αλλά κυρίως με την ψυχική τους δύναμη και αυταπάρνηση το 1821 και το 1955, δείχνουν σ’ εμάς τους μεταγενέστερους το πόσο βαρύ πρέπει να νοιώθουμε το χρέος και την ευθύνη απέναντι στην πατρίδα. Το πόσο πρέπει να παραμερίζουμε τους εγωισμούς και τις μικρότητες για να μπορούμε να εκτελούμε το πραγματικό καθήκον μας. Το πραγματικό μεγαλείο και την αληθινή καταξίωση.
Είναι τεράστιο και πολύ βαρύ αυτό το χρέος που επωμιζόμαστε και οφείλουμε να το κάνουμε ξανά βίωμα. Από εμάς εξαρτάται. Να βάλουμε τα μεγάλα πάνω από τα μικρά.
Ζήτω η 25η Μαρτίου!
Ζήτω η 1η Απριλίου!
Σας ευχαριστώ. Να είστε καλά.
