Η κυβέρνηση του Δ. Χριστόφια έχει συμπληρώσει πέρα από το μισό της θητείας της και εμείς ως το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης έχουμε σήμερα μια πλήρη εικόνα γύρω από τα αποτελέσματα αυτής της διακυβέρνησης του ΑΚΕΛ. Θεωρώ ότι σε ό,τι αφορά τις μεγάλες προκλήσεις για τον τόπο, οι κυβερνητικές επιδόσεις είναι πολύ πιο κάτω από τις προσδοκίες των πολιτών, σε ορισμένα δε καίρια ζητήματα πιστεύω ότι έγιναν βήματα προς τα πίσω.
Η κυβέρνηση Δ. Χριστόφια εξελέγη με σύνθημα τη «δίκαιη λύση» και «δίκαιη κοινωνία». Σήμερα πολύ αμφιβάλλω αν έχει πείσει ακόμα και τους δικούς της ψηφοφόρους ότι σε αυτά τα δύο κεντρικά ζητήματα της πατρίδας μας πέτυχε οποιαδήποτε πρόοδο. Μπορεί μόνο να ισχυρίζεται ότι πέτυχε να ικανοποιήσει ένα τμήμα των υποστηρικτών του ΑΚΕΛ μέσα από τις πρακτικές της ευνοιοκρατίας και της ρουσφετολογίας.
Τι πηγαίνει στραβά με αυτή την κυβέρνηση; Κατά την άποψή μου, το πιο σοβαρό της πρόβλημα είναι ότι τώρα αντιλαμβάνονται ότι άλλο είναι να κυβερνάς και να φέρεις την ευθύνη για το πού πάει ο τόπος κι άλλο να κρύβεσαι κάθε φορά πίσω από άλλοθι για να δικαιολογείς την απραξία σου. Οι πολίτες απαιτούν από την κυβέρνησή τους, όχι καθημερινή μοιρολατρία για τις δυσκολίες, αλλά να τις ξεπερνά με πολιτικές αποφάσεις, έγκαιρες κινήσεις, ολοκληρωμένα σχέδια και μέτρα δράσης.
Το παράδειγμα της διαχείρισης της οικονομίας είναι το πλέον κραυγαλέο. Συμπληρώθηκαν ακριβώς δύο χρόνια από το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Αγνοώντας αρχικά το μέγεθος των προκλήσεων η κυβέρνηση Χριστόφια σπατάλησε πολύτιμα αποθέματα από τα δημόσια ταμεία σε αστόχευτες παροχές, δήθεν για τη «δίκαιη κοινωνία». Τώρα «κόβει» τις παροχές από εκείνους που πραγματικά τις έχουν ανάγκη γιατί τα ταμεία έχουν αδειάσει. Ακόμα χειρότερα, η κυβέρνηση Χριστόφια ωθεί τα οικονομικά πράγματα σε βαθύτερα αδιέξοδα, αυξάνοντας κατακόρυφα τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος. Αυτό συμβαίνει γιατί το Προεδρικό και ο Υπουργός Οικονομικών Χ. Σταυράκης δεν κατάλαβαν ακόμα ότι για να ξεπεράσεις το πρόβλημα, χρειάζεται να αντιληφθείς το βαθύτερο αίτιό του: την ανελαστικότητα των παγίων δαπανών και την αναποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού. Επειδή δεν τολμά το ΑΚΕΛ να αγγίξει το πρόβλημα, σπαταλά τους δημόσιους πόρους και αφαιμάζει τους μικρομεσαίους με φορολογίες (καύσιμα, εταιρικός φόρος κ.ο.κ.) και παρακολουθεί το δείκτη της ανεργίας να ανεβαίνει επικίνδυνα στο 7%.
Η κυβέρνηση Χριστόφια δεν έδωσε αποδείξεις ότι μπορεί να υλοποιήσει την πεμπτουσία της πολιτικής – δηλαδή την άσκηση διακυβέρνησης. Το πολιτικό σύστημα του ΑΚΕΛ παραμένει ιδεολογικά αγκυλωμένο, το Προεδρικό έγινε πιο συγκεντρωτικό και η διακυβέρνηση εξελίσσεται στους ρυθμούς του ελάχιστου κοινού παρονομαστή και της ήσσονος προσπάθειας. Τη στιγμή που η Κύπρος χρειάζεται πολλά και ικανά μυαλά που αντιλαμβάνονται τον σύγχρονο κόσμο να κυβερνούν και να καθοδηγούν τον τόπο, το ΑΚΕΛ σκέφτεται και ενεργεί με τους λίγους κομματικούς και τους πολιτικά μονόχνωτους.
Έτσι, αντί να απελευθερώσει την κυπριακή οικονομία για να βγει πρώτη από τον κύκλο της ύφεσης, την καθήλωσε στα χρέη, τα ελλείμματα και την ανεργία. Αντί να δουλεύει και να παράγει ενεργητικές πολιτικές, μοιρολατρεί για την τύχη της, με την ελπίδα ότι ο πολίτης θα ξεγελαστεί και θα ξεχάσει τις αδυναμίες της.
