Το λίγο απελευθέρωση, λίγο επαναπροσέγγιση και το ΔΗΚΟ μου, οδηγεί την Κύπρο στην καταστροφή
Μύθος 1:
Ο Έρογλου και ο Ερντογάν είναι απαράδεκτοι όταν μιλούν για λύση μέχρι το τέλος του χρόνου
Απαράδεκτο ορίζεται κάτι το οποίο δε μπορεί να γίνει εύκολα αποδεκτό γι’ αυτό και είναι α-παρα-δεκτό. Είναι απαράδεκτο να ζητάς λύση μέχρι το τέλος του χρόνου μετά από 36(+6) χρόνια συνομιλιών; Από πότε δεν μπορούμε να ανεχτούμε το ενδεχόμενο να βρούμε λύση και γιατί; Δεν μπορούμε να το ανεχτούμε επειδή δεν το θέλουμε; Μα εδώ και τριανταέξι χρόνια μέρα νύχτα καρτερούμε να φυσήσει ένας αέρας. Δεν το ανεχόμαστε επειδή δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον Πρόεδρο Χριστόφια; Μα τότε γιατί είναι απαράδεκτο και για το ΑΚΕΛ; Ούτε καν αυτοί δεν έχουν εμπιστοσύνη στον Πρόεδρο; Μήπως τελικά είναι απαράδεκτο επειδή αυτό που πολύ απλά δεν ανεχόμαστε είναι το ενδεχόμενο να βρούμε όντως λύση;
Μύθος 2:
Να αλλάξει στρατηγική η πλευρά μας και να καλέσει την Τουρκία να καθίσει στο τραπέζι των συνομιλιών.
Πλασαρίστηκε προ αμνημονεύτων χρόνων από τον Γιατρό και επανέρχεται από την κα. Παναγιώτου των Οικολόγων. Σημειώστε ότι τα ίδια πατριωτικά κόμματα θεωρούν τον Έρογλου ως εγκάθετο της Άγκυρας πράμα που αναιρεί το ίδιο τους το επιχείρημα, ενώ, με ποιο κίνητρο ο Ερντογάν να πηγαινοέρχεται στο Λήδρα Πάλας για να συνομιλά για το Κυπριακό; Επειδή έτσι θα νιώθουμε ότι συνεχίζουμε τον «δίκαιο και μακροχρόνιο αγώνα μας»; Άντε και μας κάνει και αυτό το χατίρι, τι θα αλλάξει; Μπορεί να μας εξηγήσει κάποιος από τους πολλούς που λένε αυτή την ανοησία; Άντε και καθίσει και μας πει είμαι έτοιμος, ξεκινάμε με στόχο να βρούμε λύση μέχρι το τέλος του χρόνου. Εμείς καθόμαστε; Όχι βέβαια αφού είναι απαράδεκτος.
Μύθος 3:
Η πολιτική του καλού παιδιού απέτυχε
Καλό παιδί είναι η πλευρά που συνομιλεί; Ο Τάσσος Παπαδόπουλος που δεν συνομιλούσε ήτανε κακό παιδί; Και τι πέτυχε εκτός από τη διεθνή απομόνωση και τη διεθνή γελοιοποίηση με τα σκέρτσα του στο Μπούργκενστοκ; Πιθανόν να έδειξε και τα δόντια του στον Σερντάρ Ντενκτάς όταν τον δεξιώθηκε στην Στράκκα. Τελικά το κακό παιδί διέσωσε… το στάτους κβό. Εν πάση περίπτωση στη διεθνή διπλωματία δεν έχει καλά και κακά παιδιά έχει μόνο έξυπνα και χαζά παιδιά. Τα έξυπνα γνωρίζουν σε μία διαπραγμάτευση πότε πρέπει να είναι καλά και πότε να είναι κακά, τα χαζά όχι. Φαντάζομαι αντιλαμβάνεστε σε ποια κατηγορία εμπίπτει η ελληνοκυπριακή διπλωματία.
Μύθος 4:
Ο Χριστόφιας θέλει λύση περισσότερο από κάθε άλλον
Ο Χριστόφιας δεν φαίνεται να θέλει λύση. Αν ήθελε λύση «περισσότερο από κάθε άλλον» θα ήταν πιο σοβαρός το 2008 όταν αναλάμβανε την εξουσία. Θα είχε επίγνωση ότι ο κόμπος βρισκόταν ήδη στο χτένι και ότι είχε μια τελευταία ευκαιρία, ένα περιθώριο ενός χρόνου και κάτι για να φέρει τα πάνω κάτω. Θα καθόταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τόλμη και θάρρος. Θα έσωζε ό,τι σωζόταν, θα επεδίωκε μια χαλαρή διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, εξασφαλίζοντας έτσι τις περισσότερες δυνατές εδαφικές αναπροσαρμογές προς όφελος των Ελληνοκυπρίων και καλύτερες αποζημιώσεις για τους πρόσφυγες. Θα έπαιρνε την Αμμόχωστο, θα έβαζε φραγμό στον εποικισμό και θα διασφάλιζε μια διεθνή προσωπικότητα και μια εκπροσώπηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντί τούτου, έπαιξε το γνωστό του παιχνιδάκι, το πολιτικό εκείνο παιχνίδι που έφερε το ΑΚΕΛ μέχρι εδώ αλλά και το ίδιο παιχνίδι που θα το καταστρέψει. Κύριε Πρόεδρε, το λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου δεν περνά στην πολιτική. Το λίγο απελευθέρωση, λίγο επαναπροσέγγιση, και το ΔΗΚΟ μου, οδηγεί την Κύπρο στην καταστροφή.
Μύθος 5:
Η Τουρκία είναι ανίκητη
Η Τουρκία δεν είναι ανίκητη, απλά, από το 2003 κερδίζει συνέχεια λόγω των δικών μας κάκιστων επιλογών. Επειδή ξαφνικά καταλάβαμε τι σημαίνει λύση και από τότε μας έμεινε η φοβία της. Μια ολόκληρη κοινότητα πάσχει από «λυσοφοβία» Πριν τον φόβο είχαμε και εμείς τις δικές μας νίκες με πρώτη και καλύτερη την –πραγματική- διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1964 η οποία έκτοτε βρίσκεται υπό την αποκλειστική διαχείριση της ελληνοκυπριακής κοινότητας. Πιο πρόσφατα, ως απόρροια της εμπνευσμένης πολιτικής Κληρίδη-Σημίτη-Κρανιδιώτη είχαμε την ευρωπαϊκή πορεία της Κύπρου με αποτέλεσμα το στρίμωγμα και την πτώση του Ντενκτάς, την μεταστροφή των Τουρκοκυπρίων, την άνοδο των φιλο-ειρηνικών δυνάμεων στον βορρά, και τέλος την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Εν κατακλείδι και παραφράζοντας τον εξαιρετικό Todorov, καμιά κοινωνία δεν μπορεί να αναγνωρίσει τα λάθη της αν δεν πάρει απόσταση από αυτά, «πράγμα που ουδόλως συνεπάγεται τη συστηματική αυτοϋποτίμηση και το δημόσιο αυτομαστίγωμα, ούτε όμως και την εφησυχαστική διαβεβαίωση ότι έχουμε πάντα δίκιο».
