Ας αλλάξουμε επιτέλους ρότα*

Όταν ο Δημήτρης Χριστόφιας αναλάμβανε την Προεδρία της Δημοκρατίας τον Φεβρουάριο του 2008, η διεθνής κοινότητα χαιρέτιζε με ανακούφιση αλλά και με συγκρατημένη αισιοδοξία. Η μισαλλοδοξία, η περιρρέουσα και η διχόνοια έδειχναν να περνούν στο παρελθόν και πάνω από το νησί (και στις δύο πλευρές) έπνεε ένας άνεμος ελπίδας. Αυτό τουλάχιστον ίσχυε για την πλειοψηφία των ελληνοκυπρίων οι οποίοι μέχρι και εκείνη τη στιγμή, θεωρούσαν ότι με σοβαρότητα και κυρίως με τη συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων θα μπορούσαμε να ελπίζουμε για μια λύση η οποία θα μπορούσε, να ήταν ακόμη και βελτιωμένη σε σχέση με το Σχέδιο Ανάν.

Δύο χρόνια μετά, και μετά από σειρά λαθών, παραλείψεων και ως απόρροια της εντελώς λανθασμένης πορείας απαξίωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άρνησης της βοήθειας του ΟΗΕ, βρισκόμαστε ίσως στην πιο δεινή κατάσταση από ποτέ προηγουμένως. Όχι γιατί αυτή τη στιγμή ασκούνται έντονες πιέσεις στην πλευρά μας για οτιδήποτε. Αλλά επειδή πλέον, έχουμε περάσει στη φάση που δεν ασχολείται κανένας μαζί μας. Το πιο τραγικό βεβαίως, αν και καθόλου αδικαιολόγητο, είναι που οι ίδιοι οι πολίτες έχουν χάσει κάθε ενδιαφέρον, κάθε ελπίδα, κάθε διάθεση ενασχόλησης με αυτό που ονομάζεται κυπριακό. Το τρίτο εξίσου τραγικό είναι που ο Δημήτρης Χριστόφιας δείχνει να μην το κατανοεί ή προσποιείται ότι δεν το κατανοεί και ετοιμάζει τις συνεργασίες του για το 2013.

Δεν είμαι βέβαιη κατά πόσο η κατάσταση είναι αναστρέψιμη. Η Τουρκία εκμεταλλεύεται στο έπακρο την εκτίμηση/διαπίστωση ότι η Ελληνοκυπριακή πλευρά αναζητεί λύση «με το στανιό». Έχει κερδίσει κατά κράτος στη μάχη της διπλωματίας και των εντυπώσεων. Ευσεβοποθισμοί του τύπου «αναμένεται κίνηση από την Τουρκία» τους θεωρώ τουλάχιστο γελοίους και εκτός πολιτικής πραγματικότητας. Η Τουρκία δεν έχει ανάγκη σήμερα να προβεί στην ελάχιστη υποχώρηση. Ο Ερντογάν μας λέει στα μούτρα «εμείς θέλουμε λύση, το αποδείξαμε, ψηφίσαμε ναι, θεωρούμε ότι το πρόβλημα πρέπει να λυθεί άμεσα και κατ’ ακρίβεια δεν έχουμε πρόβλημα να μετακινήσουμε και τα στρατεύματα από την Κύπρο μόλις συμφωνηθεί λύση ή και ενωρίτερα εάν απαιτείται». Ο Ερντογάν κερδίζει συνεχώς, λόγω του ότι ποτέ δε μπορέσαμε να τον διαψεύσουμε από το 2003 μέχρι και σήμερα! Και για να γίνω πιο προκλητική, υποθέτω ότι κι αν αποχωρήσουν όλα τα τουρκικά στρατεύματα η διαίρεση και πάλι θα διαιωνίζεται, θα βρούμε εμείς πρώτοι τον τρόπο για να τη διαιωνίσουμε. Γιατί ορισμένοι προτιμούν να ζούμε πλάι πλάι με τους «βαρβάρους» παρά μαζί με τους «άλλους».

Μπορεί βεβαίως το ΑΚΕΛ να έχει μια ολόκληρη ιστορία φιλίας και συνεργασίας με τους τουρκοκύπριους που να ανατρέπει μερικώς το πιο πάνω, άλλα, το ΑΚΕΛ δε θα μπορέσει ποτέ να αποβάλει από τους δικούς του «άλλους», τους αμερικάνους, τους άγγλους, τους ιμπεριαλιστές, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τον ΟΗΕ κλπ. Όλα αυτά μαζί με το σύνθημα μπαρούφα που κληρονομήσαμε από τους Τάσσο και Λιλλίκα «όχι στην επιδιαιτησία, όχι σε ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα» μας οδήγησαν εδώ που είμαστε. Είναι αστείος ο ισχυρισμός βεβαίως ότι το κυπριακό θα μπορούσε ποτέ να παρουσιάσει πρόοδο μέσα σε δύο σαββατοκύριακα εντατικών διαβουλεύσεων. Το κυπριακό θα μπορούσε όμως να είχε λυθεί από τον Φεβρουάριο του 2008 μέχρι και σήμερα, εάν πρώτοι εμείς ζητούσαμε αυστηρά χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησία. Δυστυχώς, ο Λιλλήκας δεν υπάρχει πλέον πολιτικά, όμως οι ιδέες του ζουν, βασιλεύουν και κατατρώγουν το κυπριακό. Επειδή εμπέδωσε πως χρονοδιαγράμματα ίσο ασφυξία και πίεση, ενώ, τα χρονοδιαγράμματα θα μπορούσαν να αποτελούν πηγή οξυγόνου στη διαδικασία λύσης του κυπριακού. Γι αυτό κι εγώ λέω ας σταματήσουμε να αναμασούμε συνθήματα, ας σκεφτούμε με λογική και ας αλλάξουμε επιτέλους ρότα.