|
Τριάντα έξη βασανιστικά χρόνια μετά την τουρκική εισβολή αναζητούμε ακόμη την ενότητα. Χαμένοι πολλές φορές στα δίστρατα της ιστορίας, μοιραίοι και άβουλοι, παρακολουθούμε τις συγκλονιστικές εξελίξεις στον γεωπολιτικό μας περίγυρο και τις περισσότερες δυστυχώς φορές αδυνατούμε να αποτιμήσουμε την σημασία τους, να κατανοήσουμε τις ευρύτερες επιπτώσεις τους και να προχωρήσουμε νηφάλια και χωρίς δογματισμούς σε μια αξιολόγηση κινδύνων, δυνατοτήτων και ευκαιριών. Οχυρωμένοι συνήθως, ο καθένας μας, πίσω από τις αυτονόητες αγωνιστικές του επιτυχίες και περγαμηνές, αρκούμαστε στο επαναληπτικό αναμάσημα των ίδιων ακριβώς χιλιοειπωμένων συνθημάτων που με ελάχιστες φραστικές παραλλαγές, επιστρατεύουμε εύχρηστα και βολικά τις τελευταίες τέσσερις σχεδόν δεκαετίες. Μέσα στις επόμενες μέρες οι πολιτικοί μας αρχηγοί θα σύρουν και πάλι τα βήματά τους στο λόφο του προεδρικού σε μια ακόμη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου. Από εκείνες που έχουν πια καταντήσει ρουτίνα. Και οι πολίτες, όσοι τουλάχιστον θα έχουν την υπομονή και τη διάθεση να διακόψουν τη θερινή τους ραστώνη, θα παρακολουθήσουν από τους δέκτες των τηλεοράσεων και τις στήλες των εφημερίδων να επαναλαμβάνονται πανομοιότυπα τα όσα κάθε φορά, καθηκόντως, λέγονται μετά τις συνεδριάσεις του σώματος. Με ιδιαίτερη ασφαλώς έμφαση στην ανάγκη σφυρηλάτησης εθνικής ενότητας και ομοψυχίας εν όψει μιας νέας, πιο κρίσιμης από πριν, φάσης στο Κυπριακό. Κατεξοχήν ζητούμενο λοιπόν και από πολίτες και από πολιτικούς η ενότητα. Μια ενότητα που δεν καταφέραμε να πετύχουμε στον επιθυμητό τουλάχιστον βαθμό ούτε πριν αλλά και ούτε μετά το 1974. Παρά το ηχηρότατο μάθημα της ιστορίας. Ποια όμως ενότητα και πώς; Η ενότητα δεν μπορεί να είναι ένα φευγαλέο σύνθημα άνευ αντικρίσματος. Ούτε μπορεί να υπακούει στη λογική της άκριτης στήριξης χειρισμών του εκάστοτε Προέδρου, δίκην άβουλου κομματικού χειροκροτητή, όταν ειδικά δεν έχουν προηγηθεί στοιχειώδεις και αυτονόητες διαδικασίες δημοκρατικού διαλόγου και διαβούλευσης. Ούτε ασφαλώς ενότητα μπορεί να θεωρηθεί ο υπερβάλλων λαϊκιστικός ζήλος που διαπιστώνει μόνο προβλήματα χωρίς να προτείνει εφικτές λύσεις. Γιατί ο καταγγελτικός λόγος είναι αναγκαίος και χρήσιμος για τη λειτουργία της δημοκρατίας, όταν όμως αρκείται σε αυτό χωρίς την πρόταξη συγκεκριμένης και ρεαλιστικής πρότασης διεξόδου τότε καθίσταται στείρος, άγονος και καταστροφικός. Ο Δημοκρατικός Συναγερμός προσπάθησε με τη μεγαλυτερη δυνατή συνέπεια τα τελευταία χρόνια και χωρίς να προσμετρά το πολιτικό κόστος, να αποφύγει την πεπατημένη των πάντα γοητευτικών θεωριών συνωμοσίας και των δόλιων, ξένων κέντρων που ευκαίρως-ακαίρως απεργάζονται την καταστροφή της Κύπρου. Κι αυτό γιατί ως παράταξη πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι ο δημόσιος πολιτικός λόγος διαφέρει ουσιωδώς από τον «καφενειακό». Επιλέξαμε συνειδητά να καταθέτουμε τεκμηριωμένες αναλύσεις και ολοκληρωμένες εναλλακτικές προτάσεις διαχείρισης του Κυπριακού. Πλείστες φορές οι προτάσεις αυτές όχι μόνο αγνοήθηκαν από το σημερινό σύστημα εξουσίας, αλλά με τρόπο αλαζονικό εξοβελίστηκαν και στοχοποιήθηκαν με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Δεν αρκέστηκε δηλαδή η κυβέρνηση και ο Πρόεδρος Χριστόφιας σε μια σεμνή και τεκμηριωμένη απόρριψη των προτάσεών μας, αλλά ένιωσαν την ανάγκη, μέσα στα πλαίσια προφανώς της οικοδόμησης πολιτικής ενότητας, να συνοδεύσουν την απόρριψη αυτή με γνώριμους χαρακτηρισμούς και αφοριστικά επίθετα. Η ενότητα λοιπόν που αποτελεί μόνιμα σχεδόν στον εθνικό μας βίο είδος εν ανεπαρκεία, δεν οικοδομείται προφανώς με συνθήματα και κορώνες. Προϋποθέτει διάθεση αυτοελέγχου, αυτοκριτικής και αυτοσυγκράτησης. Ετοιμότητα για έναν γνήσιο και επώδυνο πλην όμως καθαρτήριο προβληματισμό. Πρωτοβουλίες ουσίας και όχι επικοινωνίας από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και από ένα σύστημα εξουσίας που φαίνεται να διαχειρίζεται τα δημόσια πράγματα με μια μονοκομματική λογική διάκρισης των πολιτών σε πατρικίους και πληβείους. Και κυρίως απαιτεί κοινή δράση στη βάση μιας συλλογικά διαμορφωμένης στρατηγικής, με δεδομένες τις θεμιτές διαφορές εκτιμήσεων και αναλύσεων, γύρω από έναν σαφέστατα προσδιορισμένο σκοπό. Είναι γι αυτό που η διαχρονικά επικαιρη πρόταση του Δημοκρατικού Συναγερμού για μια πανεθνική στρατηγική στο Κυπριακό, προϊόν ασφαλώς μια πανεθνικής διάσκεψης, έχει νόημα, βαρύτητα και αξία, ετούτες τις ώρες των διλημμάτων και των αποφάσεων.
|
|||
 |
