του Γιώργου Παναγιώτου
Έχει χαθεί κάπως το μέτρο, έχει χαθεί κάπως η ελπίδα, έχει χαθεί όμως, εντελώς η αξιοπρέπεια σε αυτό τον τόπο. Τρία και κάτι χρόνια διακυβέρνησης ΑΚΕΛ και Χριστόφια ήταν υπεραρκετά για να οδηγήσουν τον τόπο σε περίεργα μονοπάτια. Δεν είμαι από αυτούς που μοιρολατρούν, ούτε μέμφομαι για όλα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά δυστυχώς είναι γεγονός ότι έχουν συμβεί τόσα πολλά την τελευταία τριετία, που κάθε μέρα ανοίγεις την εφημερίδα και περιμένεις να δεις τι σκάνδαλο θα αποκαλυφθεί σήμερα. Όχι μόνο αυτό, αλλά και κάθε φορά που θα ανοίξει το στόμα του ο Πρόεδρος σε επίσκεψη εξωτερικού, κρατιέται η ψυχή σου για το τι θα σκεφτεί να πει πάλι. Δεν είναι μόνο η ανεργία που καθηλώνει τους νέους και κρατά πολλούς στο εξωτερικό αλλά είναι και το τι βλέπουν καθημερινά να γίνεται στο νησί μας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο εξάλλου το γεγονός ότι οι νέοι ολοένα και απαξιώνουν περισσότερο την πολιτική.
Το προμήνυμα το είχαμε πάρει τον Φεβρουάριο του 2008 και δεν το είχαμε καταλάβει όταν ο κ. Χριστόφιας πριν την εκλογή του έκανε παρατήρηση σε δημοσιογράφο που τον είχε στριμώξει, με ύφος βέβαια χιλίων καρδιναλίων, να προσέχει πώς του μιλά γιατί μιλάει με τον επόμενο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτή η αλαζονεία προδίκαζε για το τι θα ακολουθούσε στην χώρα τον σκανδάλων.
Η Ακελική μηχανή έβαλε μπρος τον Οκτώβριο του 2008 όταν στον ΘΟΚ ανανεώθηκαν οι συμβάσεις μόνο όσων ηθοποιών ήταν μέλη της ΠΕΟ. Τον ίδιο μήνα στο χωριό Ακάκι η κυβέρνηση φρόντισε να μεταβιβάσει χαλίτικη γη που προοριζόταν για την κοινότητα , στην ΕΔΟΝ, ενώ 7 μήνες μετά ζήσαμε γεγονότα άλλων δεκαετιών όταν η δημοκρατική κυβέρνηση συλλάμβανε δημοσιογράφο-μπλόγκερ που τολμούσε να γράφει στο διαδίκτυο ενάντια στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Στην εξωτερική πολιτική και στο Κυπριακό το Σεπτέμβριο του 2009 πηγαίναμε περίφημα. Η κυβέρνηση μας έκρινε επιτακτική ανάγκη να ανοιχτεί Πρεσβεία, όχι στο Λουξεμβούργο, ούτε στη Μάλτα που δεν είχαμε, αλλά στην χώρα με τα χίλια βέτο, την κουμμουνιστική Κούβα του δικτάτορα Κάστρο με την διακήρυξη ότι είναι φίλοι μας, προκαλώντας βέβαια τη δυσφορία του διεθνούς παράγοντα. Βέβαια καλό είναι να γνωρίζουμε ότι οι φίλοι μας ήταν μία από τις χώρες που είχαν ψηφίσει υπέρ της ένταξης της Τουρκίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Όσο για το Κυπριακό, ήταν η εποχή της μεγάλης έμπνευσης. Εκ περιτροπής προεδρία, σταθμισμένη ψήφος, 50000 έποικοι δεν χρήζουν περαιτέρω σχολιασμού.
Εκεί που νομίζαμε είχαμε βρει την ησυχία μας, σκάνε τα emails για ρουσφέτια από το ΑΚΕΛ μετά από λάθος της γραμματέως, διαρρέουν και οι λίστες για μεταθέσεις στον στρατό από το γραφείο του Προέδρου, αλλά για το κομμουνιστικό κόμμα ήταν σαν να μη συνέβηκε τίποτα. Αφού τα αρνήθηκαν όλα, και για τις δύο περιπτώσεις, παραιτείται ο φίλος του Προέδρου Βάσος Γεωργίου ρίχνοντας τα πυρά, πού αλλού, στην γραμματέα του, λέγοντας ότι αυτός δήθεν δεν είχε ιδέα. Το σίγουρο είναι ότι κάτι τρέχει με τις γραμματείς του ΑΚΕΛ.
Πάντως η 3ετία Χριστόφια μας επιφύλασσε και την άγνωστη πλευρά του Προέδρου μας. Αυτήν δηλαδή του ρήτορα, αφού κάθε φορά που μιλούσε εκτός κειμένου μας έπιαναν ταχυπαλμίες. Στο Brookings Institute στην Αμερική μίλησε για δύο εισβολείς και για δύο μητέρες πατρίδες, σε δεξαμενή σκέψης στης Βρυξέλλες δήλωσε με περηφάνια ότι είναι κομμουνιστής ξεχνώντας ότι το ακροατήριο του ήταν από χώρες που είχαν υποφέρει από τον κομμουνισμό. Στην Βουλή των Ελλήνων είχε αναλωθεί να εξηγεί ότι είμαστε Κύπριοι και όχι Έλληνες, ενώ επέμενε να σχολιάζει το βίντεο ενός ανήλικου και του παππού του στο διαδίκτυο. Στην επίσκεψη του Σύριου Προέδρου μας είχε πει το ότι είμαστε περισσότερο Σύριοι αντί Έλληνες, ενώ στο Παγκύπριο Συνέδριο της ΠΟΦΕΝ μας μίλησε για το «ένα σου και ένα μου» λέγοντας ουσιαστικά ότι είμαστε πάτσι με τους Τούρκους, διότι μας έκαναν και μετά τους κάναμε και εμείς (οι οπαδοί του ΑΠΟΕΛ). Στο ίδιο συνέδριο μίλησε ειρωνικά για τους διαφωνούντες με την πολιτική του αποκαλώντας τους «ωραίους Έλληνες». Αλησμόνητο δε, θα μείνει και το φοβερό του λάθος να κατηγορήσει τον κ. Χάσικο ότι πήρε επίδομα ανεργίας λέγοντας μάλιστα ότι αν ήταν δικός του υπουργός θα ζητούσε την παραίτηση του. Όταν βέβαια αποκαλύφθηκε η αλήθεια ότι δεν ήταν ο κ. Χάσικος που πήρε, αλλά ο κ. Ιακώβου, αρκέστηκε σε ένα επιθετικό συγγνώμη αλλά ουδείς παραιτήθηκε. Βέβαια οι περισσότερες δηλώσεις, αν τύχουν σοβαρής ανάλυσης, λαμβάνοντας υπόψη και την ύπαρξη προπαγανδιστικών επιτελείων στο ΑΚΕΛ, θα δούμε ότι είχαν γίνει σκόπιμα για να δυναμώσουν την ακροδεξιά πτέρυγα της Κύπρου προς συμφέρον του ΑΚΕΛ, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Το αποκορύφωμα βέβαια της τρομερής αυτής διακυβέρνησης ήταν το μπαράζ σκανδάλων του τελευταίου 9μήνου. Αφού έγινε η παρέλαση τον Οκτώβριο με την παντελή απουσία των ελληνικών σημαιών, ο κ. Παπασάββας φτιάχνει τα δόντια του από το δημόσιο ταμείο υπεξαιρώντας 17 χιλιάδες ευρώ, χωρίς βέβαια να παραιτείται όταν αυτό το γεγονός είδε το φως της δημοσιότητας. Το Νοέμβριο του 2010 είχαμε το σκάνδαλο της Eurocypria με τα 35 εκατομμύρια να πηγαίνουν χαμένα και αρκετό κόσμο να μένει άνεργος χωρίς κάποιος να αναλαμβάνει ευθύνες. Και βέβαια τον τελευταίο μήνα είχαμε τα καλύτερα. Παράνομος διορισμός του κ. Χριστοφίδη στην ΕΠΑ, παράνομος διορισμός χωρίς σύμβαση του κ. Σαββίδη, και ο κ. Μολέσκης να διορίζει με αδρό μισθό τους φίλους της κόρης του με ένα καλά οργανωμένο σχέδιο προσφορών.
Όλα αυτά σε διάστημα μόνο 3 και κάτι χρόνων. Όλα αυτά, και κανένα συγγνώμη, καμία τιμωρία, καμία παύση. Το μόνο που είδαμε, ήταν τον Πρόεδρο να κλαίει και να μιλάει για προσπάθεια πολιτικής του εξόντωσης, και βέβαια όποιος τολμήσει να τους κρίνει και να σχολιάσει τα κακώς έχοντα θέλει να υποσκάψει τον καλό μας Πρόεδρο.
Βλέποντας λοιπόν όλα αυτά, βλέποντας του 30000 ανέργους, βλέποντας την κυβέρνηση να μας λέει την μια ότι ξεπεράσαμε την κρίση και την άλλη να μας λέει ότι πρέπει να πάρουμε μέτρα για να μην πάθουμε όπως την Ελλάδα, βλέποντας ότι χωρίς ρουσφέτι δεν βρίσκεις δουλειά, η νεολαία έχει χάσει την ελπίδα της για ένα καλό μέλλον. Η πολιτική απαξιώνεται αναγκαστικά και χάνεται δραματικά η εμπιστοσύνη. Για πολλούς ο δρόμος του εξωτερικού φαντάζει μονόδρομος αφού εκτός του ότι τα πανεπιστήμια μας παράγουν ανέργους, η κυβέρνηση μας φροντίζει να επιβάλλει την αδικία.
Εντάξει, δεν λεω, και άλλες κυβερνήσεις κάνανε παρατυπίες. Αλλά όχι μπροστά στα μάτια μας. Όχι τόσο προκλητικά, που να ζητούν και τα ρέστα από πάνω. Σίγουρα, το ΑΚΕΛ έπρεπε να κυβερνήσει κάποτε αυτό το χώρο, αλλά όχι τώρα, και όχι με αυτό τον τρόπο.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο θα δουν τα μάτια μας !
