του Κωνσταντίνου Πετρίδη
¨Ήθελαν μιαν άνετη ζωή και τα έχασαν όλα – άνεση, ασφάλεια και ελευθερία. Στο τέλος, όταν οι Αθηναίοι ήθελαν όχι να προσφέρουν στην κοινωνία, αλλά την κοινωνία να τους πρόσφερε αυτή, όταν η ελευθερία που επιθυμούσαν περισσότερο ήταν η ελευθερία από την ευθύνη, τότε η Αθήνα σταμάτησε να ήταν ελεύθερη.
–Edward Gibbon Η άνοδος και η πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
Μετά από προετοιμασία 30 χρόνων η Ευρώπη καθιέρωσε ένα ενιαίο νόμισμα, το Ευρώ. Για την διαφύλαξη και επιτυχία του, θεσπίστηκαν οι ¨χρυσοί δημοσιονομικοί κανόνες¨ του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης (ΣΣΑ): τα κράτη μέλη θα πρέπει να έχουν ισοζυγισμένους ή πλεονασματικούς προϋπολογισμούς, ενώ σε καιρούς κρίσεων θα μπορούν να δανείζονται μέχρι και 3% του ΑΕΠ. Να ασκούν δηλαδή νοικοκυρεμένη πολιτική σε περιόδους ανάπτυξης, για να μπορούν με μικρό δανεισμό σε δύσκολους καιρούς να διαφυλάξουν το κοινωνικό κράτος και να τονώσουν την οικονομία. Μια απλή λογική που εφαρμόζει το κάθε νοικοκυριό που ξοδεύει και δανείζεται σύμφωνα με τις δυνατότητες του. Σκοπίμως η Ε.Ε δεν δημιούργησε μηχανισμό στήριξης των υπερχρεωμένων χωρών (no bail-out clause), ακριβώς επειδή η εφαρμογή του ΣΣΑ θα τον καθιστούσε αχρείαστο. Γιατί ακόμη κι αν σε περιόδους κρίσεων ορισμένα κράτη δανείζονταν πέραν του 3% όπως σήμερα, θα ήταν ικανά να αντεπεξέλθουν λόγω της νοικοκυρεμένης πολιτικής των περασμένων χρόνων. Γιατί η ύπαρξη μηχανισμού διάσωσης θα αποτελούσε κίνητρο δημοσιονομικής ασυδοσίας και θα ήταν άδικη για τις χώρες που ακολούθησαν συνετές πολιτικές, αλλά θα καλούνταν να επιδοτήσουν την ανευθυνότητα των χωρών που ουδέποτε σεβάστηκαν τους κανόνες. Γιατί η αξιοπιστία και βιωσιμότητα του ευρώ εξαρτάται από την αξιοπιστία των χωρών μελών του. Αυτός είναι ο λόγος που υπήρξε αντίδραση στην θέσπιση μηχανισμού στήριξης.
Την χρεοκοπία της Ελλάδας δεν την έφερε ούτε η διεθνής κρίση ούτε οι κερδοσκοπικές επιθέσεις. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ για δεκαετίες προέβαιναν σε ένα ατέρμονο δανεισμό, καταπατούσαν το ΣΣΑ, και έδιναν ψεύτικα στοιχεία στην ΕΕ. Προς ικανοποίηση των πελατειακών τους σχέσεων εξέθρεψαν ένα κράτος τέρας, με πέραν των 1,100,000 υπαλλήλων, πολλαπλάσιο απ΄ ότι θα δικαιολογούσε ο πληθυσμός της Ελλάδας. Το πιο διαφθαρμένο κράτος στην Ευρώπη σύμφωνα με τον δείκτη διαφθοράς του transparency international, πιο διεφθαρμένο ακόμη και από χώρες όπως η Γκάνα, η Τουρκία και η Ναμίμπια. ¨Ένα κράτος ανίκανο να παρέχει καν τις στοιχειώδεις υπηρεσίες κράτους πρόνοιας, και του οποίου η γραφειοκρατία κατέπνιξε κάθε υγιή παραγωγική δραστηριότητα. Παραπλεύρως δρούσε μια παρασιτική αριστερά. Το ΚΚΕ καλούσε ακόμη και σε βίαιη ¨ανυπακοή¨ στην ΕΕ, ενώ ο Συνασπισμός απαιτούσε την διάλυση του ΣΣΑ, αντιπροτείνοντας πρόσφατα την πρόσληψη ακόμη 100,000 δημοσίων υπαλλήλων! Ταυτόχρονα, ένας αρρωστημένος συνδικαλισμός εκβιαστικά απαιτούσε και έπαιρνε ωφελήματα αδιαφορώντας για τις δυνατότητες της οικονομίας. Ένας βίαιος συνδικαλισμός ο οποίος παρέλυσε κάθε υγιή οικονομική δραστηριότητα και έδιωξε τις ξένες επενδύσεις. Έτσι η Ελλάδα σταμάτησε να παράγει πλούτο και παρήγε μόνο χρέος. Ενώ απορροφούσε δισεκατομμύρια Ευρώ από τον ευρωπαίο φορολογούμενο μέσω των ταμείων περιφερειακής ανάπτυξης και γεωργίας της Ε.Ε, την οποία συνέχιζε να λοιδορεί.
Το 1981 ο Παπανδρέου παρέλαβε από τον Ράλλη δημόσιο χρέος ύψους 29%. Μέσα σε 4 μόνο χρόνια η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κατάφερε να οδηγήσει την Ελλάδα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας με το έλλειμμα το 1985 να ξεπερνά το 10% του ΑΕΠ. Την Ελλάδα διέσωσε η τότε ΕΟΚ με βοήθεια που θα αντιστοιχούσε σήμερα σε 22,5 δις Ευρώ, υπό την προϋπόθεση της δημοσιονομικής εξυγίανσης η οποία δεν έγινε ποτέ. Από το 1988 το ετήσιο έλλειμμα συνέχισε να ξεπερνά το 10% του ΑΕΠ με αποτέλεσμα ο Μητσοτάκης να παραλάβει το 1990 συνολικό χρέος στο 80% του ΑΕΠ. Με την σειρά της η ΝΔ παράδωσε στο ΠΑΣΟΚ το 1993 χρέος 68 δις ή 100% του ΑΕΠ, το οποίο αυξήθηκε από τον Σημίτη και παραδόθηκε στον Καραμανλή το 2004 στα 170 δις. Αυτός, αφού πλήρωσε περισσότερο από τρεις φορές το ΑΕΠ της Κύπρου μόνο σε τόκους (€62 δις), το ανέβασε στα €300 δις που είναι σήμερα! Το δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο μετά την Ιαπωνία, που τον ανάγκασε να προτείνει ο ίδιος αυστηρά μέτρα λιτότητας τα οποία και καταψήφισε επειδή τα εφάρμοσε ο Παπαντρέου!
Έτσι ξαναχρεοκόπησαν. Η πρώτη φορά ήταν το 1825, πριν ακόμη την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας με τα λεγόμενα ¨δάνεια της ανεξαρτησίας¨ που πήγαιναν στις τσέπες των καπεταναίων και η δεύτερη το 1843 επί Όθωνα. Η τρίτη ήταν το 1893 όταν ο δημαγωγός Δεληγιάννης κέρδισε τον Τρικούπη και εφάρμοσε μια πρωτόγνωρη πολιτική δανεισμού και προσλήψεων στο δημόσιο, με την χώρα να τίθεται υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο το 1898. Η τέταρτη φορά ήταν το 1932 επί Βενιζέλου.
Κοινοί οι παρονομαστές σε όλες της περιπτώσεις: Διαφθορά, κρατισμός, επιβράβευση του λαϊκισμού από τον λαό, πολιτική και λαϊκή ανευθυνότητα. Έτσι η Ελλάδα τείνει ξανά τον δίσκο της επαιτείας, για να λάβει αυτή την φορά την μεγαλύτερη βοήθεια που δόθηκε ποτέ σε χώρα. ¨Απελευθερωμένοι¨ όμως από τις ευθύνες τους, στα μάτια πολλών Ελλήνων αυτοί είναι τα θύματα: της διεθνούς συνομωσίας, της ΕΕ, της Μέρκελ και του ΔΝΤ. Αυτών δηλαδή που καλούν και πάλι να τους σώσουν.
