του Νίκου Τορναρίτη
Οι διαπραγματεύσεις για την επίλυση του Κυπριακού βρίσκονται σε οριακό σημείο. Οι χειρισμοί που έκανε για 4 χρόνια ο Πρόεδρος Χριστόφιας, όχι μόνο δεν οδήγησαν σε «ενδοκυπριακή» λύση, αλλά έφεραν την πλευρά μας μπροστά σε αφόρητα διλήμματα.
Ανήκω στη γενιά των πολιτικών που μεγάλωσε με το όραμα της αποτίναξης της τουρκικής κατοχής. Μια κοινωνία ολόκληρη και μια νέα γενιά ανθρώπων που παρέλαβαν την Κύπρο στις συνθήκες του ’74, τάξαμε ως υπέρτατο στόχο μας τον τερματισμό της κατοχής και την αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας.
Ανήκω στην μεγαλύτερη πολιτική παράταξη και σε εκείνο το τμήμα της κοινωνίας που εργάστηκε με σθένος για να ανατρέψουμε τα σε βάρος μας δεδομένα, επιτυγχάνοντας την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ.
Αυτό που σήμερα βιώνουμε επί της διακυβέρνησης Χριστόφια, δεν έχει καμία σχέση με όσα οραματιστήκαμε και όσα αγωνιστήκαμε.
-
Ο Δ. Χριστόφιας, με δικές του αποκλειστικά επιλογές, περιέπλεξε το Κυπριακό σε ανούσιες συζητήσεις και άφησε απ’ έξω τον κατεξοχήν υπεύθυνο του προβλήματος που είναι η Τουρκία.
-
Υποβάθμισε το κυπριακό σε δικοινοτικό ζήτημα πότε με τον σύντροφό του Μ. Α. Ταλάτ και πότε με τον σκληροπυρηνικό Ν. Έρογλου.
-
Με τακτικισμούς και φοβίες άφησε έξω από τον πυρήνα της διαδικασίας επίλυσης την Ευρωπαϊκή Ένωση και εκείνους τους παράγοντες που μπορούν να δράσουν, τόσο στον επηρεασμό της Τουρκίας, όσο και στη βελτίωση του περιεχομένου της προτεινόμενης λύσης.
-
Συζητούσε για 4 χρόνια, μόνος με μερικούς κομματικούς συνεργάτες του, να λύσει τις καίριες παραμέτρους του Κυπριακού, χωρίς να καθορίσει ένα σαφή διεθνή προσανατολισμό για την Κύπρο που είναι μέλος της ΕΕ.
-
Άφησε την Κύπρο χωρίς ουσιαστικούς συμμάχους στο σκληρό πεδίο της διαπραγμάτευσης και «παράγωγα» έγγραφα με χειρότερους όρους από όσα προηγήθηκαν (ισχυρές εξουσίες σε εκ περιτροπής προεδρία, κοινοτικές ελευθερίες σε Τούρκους υπηκόους). Δεν κατάφερε να αποσπάσει καμία υποχώρηση από την τουρκική πλευρά στα ζητήματα του εδάφους και της ασφάλειας.
Στον ΔΗΣΥ πιστεύουμε ότι η επικείμενη ανάληψη της Προεδρίας του Συμβουλίου της ΕΕ μας προσφέρει τη δυνατότητα να προτείνουμε συνέχιση της διαδικασίας των συνομιλιών αλλά με το διορισμό συνομιλητών. Αυτό θα μας αποσυμφορήσει από τα τεχνικά χρονοδιαγράμματα και τα φοβερά αδιέξοδα. Ο νέος Πρόεδρος που θα εκλεγεί με νωπή λαϊκή εντολή μπορεί να καθοδηγήσει τις συζητήσεις έχοντας πραγματική εσωτερική πλειοψηφία.
Ταυτόχρονα όμως, είναι ανάγκη να βγούμε προς τη διεθνή κοινότητα με νέες στρατηγικές προσεγγίσεις. Πιστεύω στην ανάγκη μιας ολοκληρωμένης εξωτερικής πολιτικής που θα δίνει ξανά στην Κύπρο τα διεθνή ερείσματα που χρειάζεται για να διαπραγματευτεί καλύτερα το Κυπριακό με τα εξής χαρακτηριστικά:
Πρώτον, σαφής Ευρωπαϊκός Προσανατολισμός Εξωτερικής Πολιτικής. Δεν μπορούμε άλλο να ασκούμε μια δήθεν «πολυεπίπεδη» εξωτερική πολιτική, πότε με την Κούβα και πότε με τον Άσαντ. Δεύτερον, σαφείς αποδείξεις του νέου μας στρατηγικού προσανατολισμού με την άμεση υποβολή αίτησης ένταξης στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη. Τρίτον, επεξεργασία ενός περιγράμματος σχεδίου λύσης που να συγκεντρώνει την αποδοχή των πολιτικών δυνάμεων. Κατάθεσή του στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και επιδίωξη συζήτησης σε συνάρτηση με την πορεία των σχέσεων Τουρκίας – ΕΕ.Τέταρτον, ισχυροποίηση της συμμαχίας με Ισραήλ και επένδυση στους πλουτοπαραγωγικούς πόρους στην ΑΟΖ με γνώμονα τη διαμόρφωση διευρυμένων στρατηγικών ενεργειακών σχέσεων με σημαντικούς διεθνείς παίχτες (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Γαλλία κοκ). Πέμπτον, εδραίωση της θέσης της Κύπρου στο ευρωπαϊκό στερέωμα ως γέφυρας μεταξύ ΕΕ και των νοτιανατολικών γειτόνων της. Μιας σύγχρονης αλλά σαφώς προσανατολισμένης ευρωπαϊκής χώρας που μπορεί να ταιριάξει το εθνικό της συμφέρον με τα κοινά συμφέροντα των εταίρων της στην ΕΕ.
