του Νίκου Τορναρίτη
Οι διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό στο Greentree εισέρχονται σε κρίσιμη φάση. O ΓΓ του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν κάνει λόγο για «το τέλος του παιγνιδιού», αλλά το Προεδρικό δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει ποια τροπή θα πάρει η διαδικασία. Σε αυτό το θολό τοπίο είναι πολύ δύσκολο να εκτιμήσει κανείς αν η πλευρά μας μπορεί να βγει κερδισμένη ή αν θα χρεωθεί και ευθύνες για την αποτυχία.
O Δημοκρατικός Συναγερμός θεωρεί ότι οι χειρισμοί που έκανε η κυβέρνηση Χριστόφια γύρω από το Κυπριακό στα 4 χρόνια της θητείας της, οδήγησαν στην επιδείνωση της θέσης της ε/κ πλευράς. Όμως μάς απασχολεί η κατάσταση που δημιουργείται περισσότερο για δύο σημαντικούς λόγους:
Πρώτον, οφείλουμε να κοιτάξουμε πέρα από την παρούσα συγκυρία. Μια κυβέρνηση που διανύει το τέλος της θητείας της, σύντομα θα αξιολογηθεί από το λαό και στο Κυπριακό και σε πολλά άλλα θέματα. Το ζήτημα είναι το κόστος που κληροδοτείται κάθε φορά στους ώμους της Κύπρου.
Δεύτερον, μας απασχολεί πολύ έντονα το ζήτημα της επαναχάραξης στρατηγικής. Η ανάγκη της επίλυσής του Κυπριακό, κατά τρόπο που να καλύπτει τις βάσιμες αγωνίες και τις προσδοκίες του λαού μας, δεν μπορεί να αφεθεί σε δεύτερη μοίρα. Ούτε η ακαμψία της τουρκικής πλευράς είναι δικαιολογία για να μας ωθήσει σε παραίτηση και παράδοση στη μοίρα μας. Τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς, στρατηγική για την επίλυση δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο ένα μείγμα από τακτικές κινήσεις που δεν ανακόπτουν τις επώδυνες συνέπειες της συνεχιζόμενης κατοχής. Αντίθετα τα γεγονότα οδηγούν στην εμβάθυνση της τουρκοποίησης και τη ριζική αλλαγή της δημογραφικής σύνθεσης του πληθυσμού. Ο ευρωπαϊκός καταλύτης έμεινε ανενεργός. Συζητάμε ακόμα περί «ενδοκυπριακής λύσης»…
Παρακολουθώντας όσα προηγήθηκαν του Greentree, την εξέλιξη των συνομιλιών και τις παρεμβάσεις του Μπαν Κι Μουν, εύχομαι ο πρόεδρος Χριστόφιας να προσπαθήσει τουλάχιστον να μην επωμιστούμε το πρόδηλο αδιέξοδο. Αν δεν κλείσει η πόρτα της επίλυσης, χρειάζεται με νηφαλιότητα να επαναξιολογήσουμε το σύνολο της στρατηγικής μας για το Κυπριακό, μετά την Κυπριακή Προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ.
Πεποίθησή μου είναι ότι ο τόπος μας χρειάζεται μια νέα ηγεσία. Μια ηγεσία που θα καθοδηγήσει την Κύπρο κατά τρόπο ώστε να ανακτήσει την αυτοπεποίθησή της και να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που την ταλανίζουν. Η εντύπωση ότι όλα μπορούν να περιμένουν, ή θα πάρουν μόνα τον δρόμο τους δεν ισχύει στα μεγάλα και ανοιχτά μας μέτωπα. Η πραγματική ηγεσία είναι αυτή που σχεδιάζει κάθε βήμα της, προβλέπει όσα έρχονται, ελέγχει και προσαρμόζει τις εξελίξεις. Αυτή την ηγεσία χρειάζεται ο τόπος για να εμπνεύσει την κοινωνία και πολλαπλασιάσει το δυναμισμό της.
Μπορούμε να αλλάξουμε τη μοίρα μας, αν πρώτα εμείς το θέλουμε. Αυτός είναι ο ρόλος του ΔΗΣΥ, αυτός και ο δικός μου προσανατολισμός.
