του Νίκου Τορναρίτη
Η συζήτηση για τον Προϋπολογισμό του 2011 αποτέλεσε μια δυνατή ευκαιρία για να δούμε αν και κατά πόσο η κυβέρνηση μπορεί να απαντήσει στα ασφυκτικά διλήμματα της οικονομίας. Οι έχοντες την πρωτοβουλία έφεραν ενώπιον της Βουλής έναν προϋπολογισμό χαμηλών προσδοκιών που στηρίζεται περισσότερο στη διαχείριση των υφιστάμενων δυνάμεων και πόρων. Με την επιβολή διαφόρων φορολογιών ελπίζουν πρόσκαιρα ότι θα έχουν κάποια έσοδα στα ταμεία για να καλύψουν τα ελλείμματα και να συγκρατήσουν τις απώλειες.
Είναι φανερό ότι μέσα από την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική η κυβέρνηση Χριστόφια θα αποφύγει να εκτεθεί σε ουσιαστικές πρωτοβουλίες που θα αλλάξουν τα κακώς έχοντα ή θα αμβλύνουν κοινωνικές αδικίες. Με την παραμικρή αντίδραση, το ΑΚΕΛ αναδιπλώνεται και περιμένει ότι κάποιοι άλλοι, εκτός από την κυβέρνηση, θα αναλάβουν να μιλήσουν. Ο φόβος του πολιτικού κόστους τους έχει καταβάλει και είναι ανύμποροι να κυβερνήσουν.
Τη χρονιά που πέρασε υπήρξαν αρνητικότατες εξελίξεις στην πορεία της οικονομίας. Με απόφαση του ECOFIN η Κύπρος είναι υπό επιτήρηση έχοντας εμφανίσει ραγδαία αύξηση τόσο στο δημόσιο έλλειμμα όσο και στο χρέος. Κατ’ ακρίβειαν έχει τη μεγαλύτερη ποσοστιαία αύξηση στους δύο αυτούς δείκτες, ένας πολύ κακός οιωνός για το τί μπορεί να συμβεί στο 2011 αν δεν υπάρξουν δομικές αλλαγές στα δημοσιονομικά. Η κυβέρνηση Χριστόφια συμπληρώνει σχεδόν 3 χρόνια στην εξουσία και έχει επιτύχει το αδιανόητο: από τα πλεονάσματα και την ένταξη στο Ευρώ να βρεθούμε μπροστά σε πρωτοφανή ελλείμματα.
Η μεγαλύτερη όμως αποτυχία της κυβέρνησης Χριστόφια δεν είναι αυτή που αφορά τις υποβαθμίσεις και τους δείκτες. Είναι αυτή που αφορά τους ανθρώπους. Τους ανθρώπους που πίστεψαν στην προεκλογική υπόσχεση του Δημήτρη Χριστόφια για πιο δίκαιη κοινωνία. Το μεγαλύτερο τίμημα το καταβάλλουν εδώ και καιρό οι σχεδόν 30 χιλιάδες συμπολίτες μας που είναι χωρίς δουλειά. Την κρίση την πληρώνουν επίσης οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις του τόπου μας που έχουν γονατίσει, ενώ αποτελούσαν την πιο δημιουργική και αυτοδύναμη βάση της οικονομίας μας. Τέλος την κρίση την πληρώνει η κυπριακή οικογένεια και οι συνταξιούχοι που βρίσκονται σήμερα αντιμέτωποι με νέους φόρους σε καθημερινά προϊόντα και υπηρεσίες.
Όλοι έβλεπαν την κρίση να έρχεται. Όλοι εκτός από την κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ. Όλοι φώναζαν για μέτρα προληπτικά, για αλλαγές και τόνωση της ανάπτυξης. Η κρίση δεν μας προσπέρασε ανώδυνα, αλλά καθημερινά μας πλήττει και όσο περνά ο χρόνος φαίνεται ότι θα αφήνει βαθύτερα σημάδια σε βάρος των πολιτών.
Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν λειτούργησε με προνοητικότητα και σχέδιο. Παρουσιάζεται δυστυχώς και ανέτοιμη να λάβει σοβαρές αποφάσεις. Το κόστος από αυτή την αδυναμία οδηγεί σε ακόμη πιο δύσκολες μέρες.
Εμείς στον ΔΗΣΥ πιστεύουμε ότι η Κύπρος μπορεί να μπει στο δρόμο της ανάκαμψης μόνο εάν διαμορφώσει ένα σύγχρονο σχέδιο σταθεροποίησης και ανάπτυξης. Η δική μας παράταξη παρουσίασε έγκαιρα ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο μεταρρυθμίσεων. Μιλήσαμε με τόλμη και θάρρος γιατί μόνο έτσι λύνονται τα προβλήματα. Η συντήρηση ενός κρατικοδίαιτου μοντέλου οικονομικής δραστηριότητας έχει εξαντλήσει τα όριά της. Μόνο εκείνοι που μπορούν να μεταρρυθμίσουν το κράτος και τον δημόσιο τομέα, μπορούν να δώσουν και αναπτυξιακή προοπτική στον τόπο. Μόνο όσοι βλέπουν την ανάγκη για ένα σύγχρονο, ευέλικτο και αποτελεσματικό κράτος, με παραγωγική δημόσια διοίκηση μπορουν να βγάλουν την Κύπρο από τις σπατάλες και τα αδιέξοδα. Εμείς το πιστεύουμε γι’ αυτό και μπορούμε!
