του Θανάση Τσώκου
Η συμπλήρωση τριάντα επτά χρόνων πολιτικής παρουσίας του, βρίσκει το κόμμα που ίδρυσε ο Γλαύκος Κληρίδης, το Δημοκρατικό Συναγερμό, ξανά στη συγκυβέρνηση του τόπου, με Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Νίκο Αναστασιάδη. Το κόμμα δε, με μια νέα ηγεσία και πρόεδρο του, τον Αβέρωφ Νεοφύτου. Και όλα αυτά, σε μια δύσκολη ομολογουμένως πολιτική, κοινωνική και οικονομική συγκυρία.
Η ίδρυση του Δημοκρατικού Συναγερμού, αλλά και η πολιτική του διαδρομή, δεν υπήρξαν ποτέ εύκολη υπόθεση. Το κόμμα, στις σχεδόν τέσσερις δεκαετίες ύπαρξης του, ανδρώθηκε μέσα από δύσκολες πολιτικές συγκυρίες. Στην πιο δύσκολη για τον λαό μας ιστορική φάση, αυτή της μεταπολεμικής περιόδου. Πέτυχε όμως, να καταξιωθεί στη συνείδηση του λαού και της κοινωνίας μας. Βασικός παράγοντας της καθιέρωσης του κόμματος, σε χαλεπούς καιρούς, υπήρξε η παρουσία του ιδρυτή και ηγέτη του. Μιας χαρισματικής προσωπικότητας μεγάλου βεληνεκούς. Ενός έντιμου, αψεγάδιαστου, ιδεολόγου αγωνιστή, υπέρμαχου της ελευθερίας των λαών, των ανθρώπων και του πνεύματος. Του οραματιστή Γλαύκου Κληρίδη. Όπως ο ίδιος ανέφερε στην ομιλία του στο ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος, η δημιουργία του νέου πολιτικού φορέα, είχε σαν στόχο, να «τερματιστεί η πολυδιάσπαση και ο κατακερματισμός, των δυνάμεων του δημοκρατικού και προοδευτικού κόσμου της Κύπρου και να τεθούν τα σταθερά θεμέλια, για μια βιώσιμη, αντιπροσωπευτική και αποτελεσματική πολιτική έπαλξη, της μεγάλης μάζας του Κυπριακού Ελληνισμού».
Ένας δεύτερος παράγοντας, υπήρξε επίσης, η καθαρότητα των ιδεολογικών και πολιτικών προσανατολισμών της παράταξης. Η πίστη στην ελληνική μας καταγωγή, ο Ευρωπαϊκές προσανατολισμός της Κύπρου, η μορφή λύσης του Κυπριακού, η προσπάθεια για θεμελίωση της Δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, η αντίθεση προς κάθε μορφή ολοκληρωτισμού, η πίστη στην ελεύθερη οικονομία της αγοράς μέσα από ένα μικτό οικονομικό μοντέλο, η πολιτική ηθική ως κεφαλαιώδης παράγοντας στην άσκηση πολιτικής, η ισότητα ανδρών και γυναικών σε όλους τους τομείς, ο ρόλος της νεολαίας, αποτελούσαν βασικούς άξονες της διακήρυξης αρχών του κόμματος. Μιας διακήρυξης αρχών, που από το 1976 μέχρι σήμερα, παραμένει άκρως επίκαιρη.
Η ιστορική πορεία του κόμματος, θα μπορούσε να χωριστεί σε πέντε χρονολογικά περιόδους. Την περίοδο 1976-81, που ήταν η περίοδος, όπου οι πολιτικοί μας αντίπαλοι λυσσαλέα, προσπαθούσαν να μας απομονώσουν πολιτικά, ενώ εμείς, θεμελιώναμε γερά το κόμμα μας και τη δημοκρατία στον τόπο. Την περίοδο 1981-93, στην οποία το κόμμα, με την είσοδο του στη Βουλή των Αντιπροσώπων, σπάζει τον τεχνητό πολιτικό απομονωτισμό που του επέβαλαν και τοποθετείται από το λαό, στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Την περίοδο 1993-2003, όπου το κόμμα, αλλά και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις που συνέβαλαν στην εκλογή του Γλαύκου Κληρίδη δικαιώνονται και καλούνται να κυβερνήσουν τον τόπο . Την περίοδο 2003-2013, όπου το κόμμα βρίσκεται ξανά, στην αντιπολίτευση και την περίοδο που τώρα αρχίζει, με την εκλογή του Νίκου Αναστασιάδη στην Π5τυροεδρία της Δημοκρατίας.
Στην τριάντα επτά χρόνων πορεία του, του Δημοκρατικού Συναγερμού, ηγήθηκαν τέσσερις πρόεδροι. Οι δύο από αυτούς, ο Γλαύκος Κληρίδης και ο Νίκος Αναστασιάδης, έθεσαν γερά τη σφραγίδα τους στο κομματικό γίγνεσθαι. Χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι δεν διέπραξαν και λάθη. Κράτησαν όμως το κόμμα ενωμένο και δυνατό, μέσα από μια υψηλού δείκτη πολιτική και ιδεολογική συνοχή. Πολιτεύτηκαν δε, πάντοτε με σεβασμό στην κομματική βάση και το πολιτικό δυναμικό της παράταξης. Ο Γιαννάκης Μάτσης, δεύτερος πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού, υπήρξε ουσιαστικά, συνεπεία δικών του εσφαλμένων πολιτικών εκτιμήσεων, μεταβατικός πρόεδρος. Κύρια, γιατί δεν κατόρθωσε να κερδίσει τη βάση του κόμματος, που αποτελεί και τη δύναμη της παράταξης. Το μεταβατικό της προεδρίας, αποτελεί εξάλλου, πιθανότητα για τον κάθε νέο πρόεδρο, μεγάλου πολιτικού κόμματος στην Ευρώπη και αλλού. Εξάλλου η πολιτική είναι δυναμικό φαινόμενο και όχι στατικό.
Τώρα, ο Δημοκρατικός Συναγερμός, μαζί με τις άλλες συγκυβερνούσες δυνάμεις, καλείται να βγάλει την χώρα από τα μεγάλα αδιέξοδα. Στις εκατό πρώτες μέρες της διακυβέρνησης του τόπου από την κυβέρνηση Νίκου Αναστασιάδη, η εικόνα που εκπέμψαμε ως κόμμα δεν ήταν η ιδανική. Δυνατότητες βελτίωσης της συνεργασίας κόμματος και κυβέρνησης υπάρχουν. Όπως υπάρχει επίσης, η δυνατότητα αλλά και η αναγκαιότητα, άσκησης πραγματικής συλλογικής ηγεσίας εντός του κόμματος. Και όλα αυτά, κόντρα σε όσους καλλιεργούν αντικομματική κουλτούρα εντός του Δημοκρατικού Συναγερμού, με δηλώσεις και υποβολιμαία δημοσιεύματα στον τύπο, που θέλουν το υφιστάμενο πολιτικό δυναμικό, τους βουλευτές και τα «παλιά στελέχη» του κόμματος, να λειτουργούν τάχα με παλαιοκομματική κουλτούρα και να βρίσκονται εμπόδιο στην όποια εκσυγχρονιστική προσπάθεια εκδηλωθεί.
Ο Δημοκρατικός Συναγερμός, από την ίδρυση του μέχρι σήμερα, αποτελούσε την κυρίαρχη, εκσυγχρονιστική πολιτική δύναμη του τόπου, γιατί αντλούσε τη δύναμη του, από την κοινωνία και τον λαό και είχε ως προμετωπίδα του, την ιδεολογία και τις αρχές του. Και όχι λόγω της ύπαρξης «από μηχανής θεών» ή άλλης μορφής «θείων βρεφών». Έτσι θα συνεχίσουμε να πολιτευόμαστε, για το καλό του τόπου και της κοινωνίας μας. Έτοιμοι για νέους αγώνες, όπως μας δίδαξε πραγματικά ο Γλαύκος Κληρίδης.
