του Θανάση Τσώκου
Είναι σημαντικό για την πατρίδα να τιμά όλους αυτούς που αγωνίστηκαν για την εδαφική της ακεραιότητα και την προάσπιση της ελευθερίας και της δημοκρατίας της. Τις μαύρες μέρες του Ιούλη και του Αυγούστου, η μνήμη όλων μας πηγαίνει πίσω, στα τραγικά γεγονότα του 1974. Οι πληγές από τότε, δεν έχουν κλείσει. Ο εισβολέας – κατακτητής, βρίσκεται εντός των πυλών και απειλεί την εδαφική μας ακεραιότητα. Την ύπαρξη μας, σαν κράτος και σαν εσχατιά του ελληνισμού. Η ιστορική μνήμη λοιπόν, δεν πρέπει ποτέ να είναι επιλεκτική. Ούτε η ιστορία να γράφεται αποσπασματικά και κατά το δοκούν.
Στις 23 Ιουλίου 1974 και σε στιγμές ιδιαίτερα κρίσιμες για την Κύπρο και τον λαό της, αναλαμβάνει την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, με βάση τις σχετικές πρόνοιες του Συντάγματος, ο Γλαύκος Κληρίδης. Ο ίδιος αναφέρει στο διάγγελμα του, όταν ανάλαβε την άσκηση των προεδρικών καθηκόντων: «Γνωρίζω απόλυτα τις δυσχέρειες που θα αντιμετωπίσω, δεν μου διαφεύγει όμως το γεγονός, ότι ο λαός μας, ο οποίος επέδειξε αρετή και δύναμη κατά τις τελευταίες δραματικές ημέρες, θα μπορέσει τελικά να υπερνικήσει τις παρούσες δυσχέρειες και να οδεύσει προς καλύτερο μέλλον. Κατά την ιστορική αυτή στιγμή, αισθάνομαι την ανάγκη να καλέσω ολόκληρο τον κυπριακό λαό σε σύμπνοια, συναδέλφωση και λήθη του παρελθόντος. Μόνο ενωμένοι θα μπορέσουμε να υπερπηδήσουμε τις δυσχέρειες μας και πάνω στα ερείπια να οικοδομήσουμε». Πριν αναλάβει την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον επισκέφτηκε στο σπίτι του εκ μέρους του ΑΚΕΛ, ο τότε βουλευτής του κόμματος Χαμπής Μιχαηλίδης, ο οποίος του παρουσίασε έγγραφο-έκκληση του κόμματος του με την οποία του εζητείτο όπως αναλάβει την Προεδρία.
Άμεση επιδίωξη του Γλαύκου Κληρίδη την περίοδο εκείνη, ήταν η αυστηρή τήρηση της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός, η εξεύρεση μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα δίκαιης και βιώσιμης λύσης του κυπριακού προβλήματος εντός των πλαισίων ενός ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους, η δημιουργία συνθηκών ευημερίας για το σύνολο του κυπριακού λαού, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και η σταθερή διατήρηση αρμονικών σχέσεων με την Ελλάδα. Την περίοδο εκείνη, που ακολούθησε την εθνική μας τραγωδία, ο λαός περιέβαλε τον Γλαύκο Κληρίδη με εμπιστοσύνη και συμπαραστάθηκε στο δύσκολο έργο του.
Βασική επιτυχία του Γλαύκου Κληρίδη, τις πρώτες εβδομάδες μετά το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή, υπήρξε και ο αναίμακτος αφοπλισμός των εκατοντάδων ενόπλων της μετα-πραξικοπηματικής περιόδου, οι οποίοι αποτελούσαν παράγοντα αποσταθεροποιητικό για την εσωτερική ασφάλεια του κράτους.
Ο Γλαύκος Κληρίδης παρέμεινε στην εξουσία μέχρι τις 7 Δεκεμβρίου 1974, ημερομηνία κατά την οποία επέστρεψε στο νησί ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Αμέσως μετά την άφιξη του, ο Μακάριος προέβη σε δήλωση, στην οποία ανέφερε ότι: «Υπό άκρως δραματικές συνθήκες για το νησί μας και με υψηλό αίσθημα ευθύνης, ο Γλαύκος Κληρίδης έπραξε πάν το δυνατόν, για την αντιμετώπιση σωρείας προβλημάτων τα οποία δημιουργήθηκαν λόγω του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής. Είχε να αντιμετωπίσει πολλές και ποικίλες δυσκολίες στην διεξαγωγή του λεπτού και επίμοχθου έργου του. Κατόρθωσε παρά ταύτα, να χειριστεί επιτυχώς τα διάφορα προβλήματα και πολύτιμη υπήρξε η όλη προσφορά του προς την δοκιμαζόμενη μας πατρίδα».
Ενώ λοιπόν η πολιτεία έχει τιμήσει εκατοντάδες αντιστασιακούς και «αντιστασιακούς», δεν έχει ποτέ τιμήσει για την πεντάμηνη προσφορά του στην πατρίδα τον άνθρωπο που κλήθηκε να διαχειριστεί τα μεγάλα προβλήματα της χαώδους κατάστασης που άφησε πίσω του το πραξικόπημα της χούντας Ιωαννίδη και η τουρκική εισβολή.
Ο Γλαύκος Κληρίδης, είναι μία από τις σημαντικότερες πολιτικές προσωπικότητες που ανεδείχθησαν στην Κύπρο το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Είναι λοιπόν καθήκον της πατρίδας, να τιμήσει τον Γλαύκο Κληρίδη για την προσφορά του αυτή. Γιατί όπως εύστοχα αναφέρει ο Περικλής στον επιτάφιο λόγο του: «Όπου μέγιστα ορίζονται βραβεία αρετής, εκεί και άριστοι πολίτες οικούν την πόλιν».
