του Θανάση Τσώκου
Η ψήφιση μετά από πρόταση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΔΗ.ΚΟ Ανδρέα Αγγελίδη, στις αρχές του Φεβράρη από τη Βουλή των Αντιπροσώπων, του νόμου για την εγγραφή και χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων, αποτελεί γεγονός ύψιστης πολιτικής σημασίας. Με βάση το νόμο αυτό, δίνεται για πρώτη φορά το δικαίωμα ελέγχου στη γενική ελέγκτρια του κράτους των οικονομικών των πολιτικών κομμάτων. Του ελέγχου των εσόδων και εξόδων τους. Καθορίζεται επίσης με βάση το νόμο, πλαφόν για τις εισφορές σε αυτά. Ενώ τα πολιτικά κόμματα, δεν μπορούν να λαμβάνουν χορηγίες από κρατικούς και ημικρατικούς οργανισμούς.
Ανέκαθεν η χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων από τρίτους, ιδιώτες ή εταιρείες αποτελούσε σε μεγάλο βαθμό, γκρίζα ζώνη διαπλεκόμενων συμφερόντων και διακίνησης «μαύρου» χρήματος στον τόπο μας. Ήταν ουσιαστικά μια ανοικτή πληγή για τη δημοκρατία μας. Οι αναφορές την δεκαετία του ενενήντα για μαύρες σακούλες γεμάτες χρήμα που πηγαινοέρχονταν τότε στο Προεδρικό, στιγμάτισαν την πολιτική ζωή του τόπου. Ειδικά στις μέρες μας, όπου οι ευεργέτες έχουν σχεδόν εκλείψει και τη θέση τους έχει λάβει το “give and take”, θα πρέπει τα κόμματα να είναι πολύ ευαίσθητα σε θέματα οικονομικής διαφάνειας. Ελάχιστοι είναι πλέον αυτοί που εισφέρουν στα πολιτικά κόμματα μεγάλα ποσά χωρίς να προσδοκούν ευνοϊκή μεταχείριση. Γι’ αυτό, η πολιτική επιβάλλεται να είναι θωρακισμένη από επιχειρηματικές ή άλλες επιρροές. Επιρροές οι οποίες δημιουργούν στρέβλωση στο πολιτικό σύστημα. Θέση που δεν ενοχοποιεί τη σχέση χορηγών και κομμάτων την οποία η πολιτεία θα πρέπει να ενθαρρύνει, αλλά την κρυφή πολιτική συναλλαγή μέσω χορηγιών.
Ο Γάλλος φιλόσοφος και ιστορικός Μισέλ Φουκώ, από τους πιο πρωτότυπους στοχαστές, αναφέρει ότι: «Πίσω από τις κυβερνήσεις, πίσω από τον μηχανισμό του κράτους, βρίσκεται μια κυρίαρχη τάξη». Αυτή η «κυρίαρχη τάξη», στην οποία αναφέρεται ο Φουκώ, η οποία δεν έχει χρώμα, ασκεί την κυριαρχία της με το «μαύρο» χρήμα. Αλλιώς γιατί τόσος αγώνας στο παρελθόν, από τα ίδια τα κόμματα για να μην επιτραπεί ο έλεγχος των οικονομικών τους; Πώς εξηγεί κανείς το γεγονός, ότι επιχειρηματίες και άλλοι, χρηματοδοτούν όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά κόμματα; Είναι καιρός λοιπόν να τιμωρηθεί η φαυλότητα και η διαπλοκή.
Πρόβλημα όμως προκύπτει και για τη χρηματοδότηση πολιτικών από τις διάφορες υπόγειες, απρόσωπες δυνάμεις της «κυρίαρχης τάξης». Θέμα αρκετά επίκαιρο, λόγω και των επικείμενων βουλευτικών εκλογών. Η διεκδίκηση βουλευτικής έδρας, ανάλογα με την επαρχία και το κόμμα, για κάποιον που θέλει να κάνει μια αξιοπρεπή παρουσία, έχει συγκεκριμένο κόστος. Το κόστος αυτό, ανέρχεται κάποιες φορές και σε δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Επιβάλλεται λοιπόν, όλες οι χορηγίες να κατατίθενται σε συγκεκριμένο λογαριασμό του κάθε υποψηφίου ή των κομμάτων. Έτσι θα είναι ανιχνεύσιμη η διαδρομή των χρημάτων και γνωστοί οι χορηγοί.
Ο Ισοκράτης, αναφέρει ότι «Θα πρέπει να βγαίνεις από τις δημόσιες υποθέσεις όχι πλουσιότερος, αλλά πιο γνωστός. Διότι ο έπαινος των ανθρώπων είναι καλύτερος από τα χρήματα». Θα πρέπει λοιπόν, με σοβαρότητα και υπευθυνότητα να προχωρήσουμε ως πολιτεία, ένα βήμα πιο πέρα. Στον έλεγχο του «πόθεν έσχες», των διατελεσάντων υπουργών και βουλευτών, αλλά και άλλων κρατικών αξιωματούχων από τη δεκαετία του ‘80 μέχρι σήμερα, με σημείο αναφοράς, την αρχή και το τέλος της πολιτικής τους σταδιοδρομίας. Αν επιθυμούμε να ανακτήσουν οι πολίτες, την εμπιστοσύνη τους έναντι των πολιτικών. Η εντιμότητα και η ηθική στον πολιτικό βίο, έχει και ουσία και συγκεκριμένο περιεχόμενο.
Μόνο μέσα από την αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου στην κοινωνία, επιτυγχάνεται η αξιοπιστία του πολιτικού κόσμου. Η αδιαφάνεια πλήττει σοβαρά αυτό το αίσθημα. Πλήττει την κοινωνική συνοχή και τη δημοκρατία. Η διαφάνεια είναι το θεμέλιο της δημοκρατίας, το ήθος και η τιμή της. Ο σεβασμός στο δημόσιο χρήμα είναι και σεβασμός στους πολίτες. Αποτελεί δε ζητούμενο και απαίτηση της κοινωνίας.
