του Χριστόφορου Φωκαΐδη
Για το πώς οδηγηθήκαμε στην κρίση έχουν λεχθεί πάρα πολλά. Η κοινή γνώμη έχει πλέον διαμορφώσει σαφή άποψη. Τώρα αυτό που προέχει είναι το πώς βγαίνουμε από την κρίση το συντομότερο δυνατό και με το μικρότερο δυνατό κόστος.
Δυστυχώς, ενώ βιώνουμε από καιρό τώρα τις συνέπειες της κρίσης, εξακολουθούμε να βρισκόμαστε σε μια κατάσταση τέλματος χωρίς πυξίδα και προσανατολισμό, που διαιωνίζει την αβεβαιότητα και επιτείνει τις συνέπειες της κρίσης.
Υπάρχουν δύο τρόποι αντίδρασης απέναντι σ’ αυτή την εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση. Η πρώτη είναι να κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Το χειρότερο είναι, βεβαίως, να ισχυρίζεται κιόλας ότι διαθέτεις περίπου «μαγικές» ικανότητες να λύσεις όλα τα προβλήματα χωρίς κανένα κοινωνικό κόστος. Για παράδειγμα, να δηλώνεις ότι εντός του 2013, μπορείς να διώξεις την Τρόικα, όπως, δηλαδή, έπραξε αυτή τη βδομάδα ο Γιώργος Λιλλήκας. Σε μια τέτοια περίπτωση, είναι προφανές ότι στόχος δεν είναι η ηγεσία του κράτους αλλά ενδεχομένως ενός λαϊκίστικου κόμματος διαμαρτυρίας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πολιτική ανευθυνότητα οδηγεί στα ίδια αποτελέσματα με την πολιτική ανικανότητα, όπως αυτή που επέδειξε η παρούσα κυβέρνηση και που μας οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα. Είτε δεν καταλαβαίνεις, είτε κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, στο τέλος τη ζημιά την πληρώνουν οι πολίτες. Πρόκειται βασικά για τις δύο όψεις του ιδίου νομίσματος.
Η μόνη απάντηση στην κρίση βρίσκεται στην υπεύθυνη ηγεσία. Και υπεύθυνη ηγεσία σημαίνει έγκαιρη και χωρίς υπεκφυγές, ορθή ανάγνωση του προβλήματος, στρατηγικό σχέδιο εξόδου από την κρίση και επιμερισμός των βαρών, με κοινωνική ευαισθησία και κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν τίθεται πλέον ερώτημα κατά πόσον μπορούμε να αποφύγουμε το κόστος της κρίσης. Το πληρώνουμε ήδη. Το πραγματικό ερώτημα είναι αν το κόστος αυτό, και οι θυσίες τις οποίες καλούνται να υποστούν οι πολίτες, θα έχουν ουσιαστικό αποτέλεσμα. Αν θα οδηγήσουν, δηλαδή, στη γρήγορη και οριστική επιστροφή στην ανάπτυξη και στην ευημερία ή αν θα περιοριστούν σε μια μετέωρη παλινδρόμηση χωρίς τέλος και χωρίς προοπτική. Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα που έχουμε σήμερα ενώπιον μας.
Μπροστά σ’ αυτό το δίλημμα, λοιπόν, η εκλογή Νίκου Αναστασιάδη προβάλλει πλέον ως η μόνη αξιόπιστη επιλογή. Είναι η μόνη υποψηφιότητα που διαθέτει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα εξόδου από την κρίση αλλά και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία να το εφαρμόσει. Διαθέτει αποδεδειγμένα την εμπειρία, τις γνώσεις αλλά και το καλύτερο επιτελείο συμβούλων.
Την ίδια ώρα, στη δύσκολη αυτή συγκυρία, η πατρίδα μας έχει ανάγκη σήμερα από ένα ηγέτη που να έχει κύρος και διασυνδέσεις στην Ευρώπη. Οι ηγέτες κρίνονται και αξιολογούνται με βάση τα αποτελέσματα που επιτυγχάνουν και όχι με βάση τα όσα επιδιώκουν. Η διοργάνωση της Συνόδου Κορυφής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στην Κύπρο τις επόμενες μέρες είναι δηλωτική της αναγνώρισης που απολαμβάνει από τους Ευρωπαίους ηγέτες ο Νίκος Αναστασιάδης. Είναι μια έμπρακτη απόδειξη του τι μπορεί να πετύχει ως νέος Πρόεδρος στην Ευρώπη. Έχω την αίσθηση πως δεν χρειάζεται κανείς να επιχειρηματολογήσει πόσο πραγματικά σημαντικό είναι, να διασφαλίσουμε ότι στα δύσκολα που έπονται, η Κύπρος δεν θα είναι μόνη.
Τέλος, η υπέρβαση της κρίσης προϋποθέτει και κάτι ακόμα. Η κρίση θέλει ηγέτη που να μπορεί να πείθει και να κινητοποιεί το λαό σε μια συλλογική πορεία για την επίτευξη του κοινού μας στόχου. Που να μπορεί να ενώσει δυνάμεις από διάφορους πολιτικούς χώρους, ανεξαρτήτως ιδεολογίας. Με πραγματισμό και μοναδικό γνώμονα τη σωτηρία του τόπου, η υποψηφιότητα του Νίκου Αναστασιάδη αποτελεί σήμερα την μόνη πειστική απάντηση στην κρίση. Και τη μόνη που μπορεί να μεταφράσει το κόστος της κρίσης σε κεφάλαιο προοπτικής για τα χρόνια που έρχονται και τις επόμενες γενιές.
