του Χριστόφορου Φωκαΐδη
Διάβασα με πολύ προσοχή την περασμένη Κυριακή το τελευταίο άρθρο του Κυβερνητικού Εκπροσώπου Στέφανου Στεφάνου, στην επικοινωνιακή δεινότητα του οποίου οφείλεται εν πολλοίς, κατά την άποψη μου, το γεγονός ότι η κυβέρνηση Χριστόφια κατάφερνε, τουλάχιστον μέχρι την τραγική έκρηξη στο Μαρί, να περιορίζει σε σημαντικό βαθμό την πτώση των ποσοστών αποδοχής της στην κοινή γνώμη, παρά την κριτική που δεχόταν για τα πολλά σφάλματα και αποτυχίες της.
Η δημοσίευση του άρθρου με τίτλο «Πίσω ξανά στο 1992», συνόδευσε ουσιαστικά τη δημοσιοποίηση του εγγράφου που κατέθεσε το ΑΚΕΛ στο Εθνικό Συμβούλιο. Δεν θα επαναλάβω εδώ ότι το έγγραφο αυτό, που κατά βάση αναφέρεται στο παρελθόν, δεν έχει στην ουσία χαρακτηριστικά εγγράφου στρατηγικής αλλά μάλλον εγγράφου πολιτικής καθοδήγησης για τα στελέχη του κόμματος. Είχα βεβαίως σημειώσει σε προηγούμενο άρθρο, πόσο μεγάλη σημασία προσδίδει το ΑΚΕΛ σ’ αυτή ακριβώς την επιστροφή στο παρελθόν, ως εργαλειακό μέσο για την επιβεβαίωση της ιστορικής του συνέχειας και αναπαραγωγή της πολιτικής του ταυτότητας (βλ. σχετικό άρθρο των Richard Dunphy και Tim Bale, στο έγκυρο ακαδημαϊκό περιοδικό Party Politics, 2007).
Αυτό γίνεται ιδιαίτερα κρίσιμο για το ΑΚΕΛ και την κυβέρνηση Χριστόφια στη σημερινή συγκυρία. Ειδικά μπροστά στον επικείμενο απολογισμό της πενταετίας που οφείλουν να καταθέσουν στο λαό, αρνούνται να δουν την πραγματικότητα. Είναι σαν να θέλουν να πάρουν το χρόνο πίσω. Ο τίτλος του άρθρου του Κυβερνητικού Εκπροσώπου είναι ενδεικτικός. Δεν απαντά στα σημερινά ερωτήματα αλλά σε ερωτήματα του παρελθόντος. Δεν απαντά στην κριτική που γίνεται στην παρούσα κυβέρνηση αλλά ασκεί κριτική στις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Σε άλλες εποχές, η προσέγγιση αυτή θα μπορούσε, ίσως, να γίνει δεκτή από τους πολίτες ως μέρος ενός επικοινωνιακού παιγνιδιού. Σήμερα όμως, σε μια περίοδο όπου δοκιμάζεται έντονα η αξιοπιστία της πολίτικής, πολύ αμφιβάλλω αν οι πολίτες έχουν διάθεση να ταξιδεύσουν πίσω στο 1992, για να πάρουν αποφάσεις για το 2013. Άλλωστε, το ταξίδι πίσω στο χρόνο αποτελεί μια εξαιρετικά επικίνδυνη διανοητική άσκηση, που μόνο μέσα από την χρονομηχανή του τρελλοεπιστήμονα Dr Brown, στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας «Back to the Future», μπορεί να γίνει κατορθωτή!
Για όσους θυμούνται, στην πρώτη ταινία της τριλογίας, που σάρωσε τα βραβεία ως η καλύτερη ταινία επιστημονικής φαντασίας, όταν ο νεαρός Marty McFly επιστρέφει κατά λάθος 30 χρόνια πίσω στον χρόνο, καλείται να αντιμετωπίσει το πρόβλημα ότι τον ερωτεύεται η μελλοντική μητέρα του! Ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος θέλει να μας γυρίσει στο 1992, για να μας υποδείξει ότι ο Γλαύκος Κληρίδης «μεταλλάχθηκε» για να εκλεγεί πρόεδρος, εγκαταλείποντας τον Γιώργο Βασιλείου. Τελικά μαθαίνουμε ότι η πολιτική της «μετάλλαξης» δεν είναι απλώς σημερινό σύμπτωμα αλλά διαχρονικό γνώρισμα της δεξιάς!
Ξεχνά βεβαίως να πει πως 5 χρόνια μετά ο ίδιος ο Γιώργος Βασιλείου, κόντρα στο ΑΚΕΛ, στήριξε τον Γλαύκο Κληρίδη για να επανεκλεγεί για δεύτερη θητεία. Όπως ξεχνά, επίσης, ότι λίγους μήνες πριν τη λήξη της θητείας του Τάσσου Παπαδόπουλου (ο οποίος κατά τον Δημήτρη Χριστόφια ήταν «ο άνθρωπος που άλλαξε, σιόρ»), τον εγκατέλειψε για να εκλεγεί πρόεδρος ο ίδιος ο κ.Χριστόφιας.
Προσθέτει άραγε σε τίποτα αυτού του τύπου η συζήτηση, στην οποία θέλει να μας παρασύρει το ΑΚΕΛ; Μπορεί να είναι, ίσως, για κάποιους διασκεδαστική, σοβαρή πάντως δεν είναι! Δίνει άραγε καμιά απάντηση στα καυτά πιεστικά ερωτήματα που έχουμε ενώπιον μας; Απαντά στη δικαιολογημένη αγωνία και δυσαρέσκεια των πολιτών;
Αν στόχος ήταν να πάμε πίσω στο χρόνο, θα ήταν, ίσως, πιο χρήσιμο να θέσουμε πιο ουσιαστικά ερωτήματα. Όπως για παράδειγμα, αν θα ήμασταν σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε περίπτωση μη εκλογής του Γλαύκου Κληρίδη το 1993; Η μήπως θεωρεί το ΑΚΕΛ ότι θα πετύχαινε λύση του Κυπριακού εκείνη την περίοδο, αν παρέμενε στην εξουσία, με την Κύπρο εκτός Ε.Ε.; Και γιατί δεν κατάφερε να λύσει το Κυπριακό, όταν με σύνθημα τη δίκαιη λύση, αναλάμβανε την εξουσία το 2008, έχοντας όλα τα δεδομένα υπέρ του; Με την Κύπρο εντός της Ε.Ε., με τον σύντροφο Ταλάτ, αντί του Ντενκτάς στην ηγεσία των Τουρκοκυπρίων και με ένα Ερντογάν που τουλάχιστον είχε αναθεωρήσει το παλαιότερο δόγμα Ετζεβίτ, ότι το Κυπριακό λύθηκε το 1974;
Με αυτά τα δεδομένα προκαλεί πραγματικά έκπληξη η θέση που έχει διατυπωθεί δημόσια από την κυβέρνηση μόλις πρόσφατα, ότι στο τέλος της θητείας της, και σε ένα ενδεχόμενο ναυάγιο στις συνομιλίες, με ισότιμη επίρριψη ευθυνών και στις δύο κοινότητες, θα βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο που βρισκόμασταν το 2008. Θέλουν να μας υποβάλουν, δηλαδή, ότι στη χειρότερη περίπτωση δεν χάσαμε και τίποτε! Με άλλα λόγια, γυρίζουμε το ρολόι πέντε χρόνια πίσω και συνεχίζουμε απ’ εκεί που μείναμε!
Δυστυχώς, για όλους μας, δυστυχώς για την Κύπρο, επιστροφή στο μέλλον δεν μπορεί να υπάρξει. Αυτά συμβαίνουν μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας! Στην πραγματικότητα, κάθε πέντε χρόνια γερνάμε κατά πέντε χρόνια. Στην πραγματικότητα, κάθε πέντε χρόνια τα τετελεσμένα της κατοχής εμπεδώνονται όλο και περισσότερο, και δυστυχώς, αντί στη δίκαιη λύση που ευαγγελίστηκε ο κ. Χριστόφιας, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην άδικη διχοτόμηση!
