του Χριστόφορου Φωκαΐδη
Η κρίση στη Λιβύη ανέδειξε για άλλη μια φορά την αδυναμία της κυβέρνησης Χριστόφια να διαχειριστεί κρίσιμα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Εγκλωβισμένη σε ιδεολογικά δόγματα και παιδαριώδεις αναλύσεις, η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης φαίνεται δυστυχώς ότι αρκείται μόνο στο να υπηρετεί τις ανάγκες για εσωτερική κατανάλωση.
Με το να επαναλαμβάνεις τα περί δύο μέτρων και δύο σταθμών ή με το να καταγγέλλεις μια φορά τη βδομάδα τη «νέα τάξη» πραγμάτων δεν ασκείς εξωτερική πολιτική. Ο Θουκυδίδης μας διδάσκει πως στις διεθνείς σχέσεις, ο δυνατός προχωρά όσο του επιτρέπει η δύναμη του και ο αδύνατος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του. Φυσικά και υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Πάντα υπήρχαν, και όλοι οι κατά καιρούς μεγάλοι του κόσμου έχουν διαπράξει αδικίες και εγκλήματα εναντίον των αδυνάτων. Και οι Αμερικανοί, και οι Νατοϊκοί και οι Σοβιετικοί.
Αν κάτι αλλάζει όμως στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης, είναι ότι η επανάσταση στο χώρο της επικοινωνίας και της ενημέρωσης τείνει να δημιουργήσει σταδιακά μια παγκόσμια διεθνή κοινή γνώμη, η οποία μπορεί να επηρεάζει πλέον τις αποφάσεις των κρατών. Βλέπουμε για παράδειγμα ότι Σαρκοζί αναλαμβάνει ηγετικές πρωτοβουλίες προσδοκώντας ότι αυτό θα αναβαθμίσει το διεθνές κύρος του ιδίου αλλά και της χώρας του ενώ ο Ομπάμα παρουσιάζεται με περισσότερη αυτοσυγκράτηση, συγκρινόμενος με τον Μπους, γνωρίζοντας τα αντιαμερικανικά αισθήματα στον αραβικό κόσμο. Είναι γι’ αυτό που τα κράτη πλέον αναπτύσσουν σήμερα, πέραν της κλασσικής, και τη δημόσια διπλωματία, έτσι που η προώθηση των εθνικών τους συμφερόντων να αποκτά ηθική νομιμοποίηση.
Αυτή είναι η νέα τάξη πραγμάτων, την οποία η κυβέρνηση Χριστόφια δεν έχει ακόμα κατανοήσει. Έχει μείνει στην ανάλυση που έκανε το ΑΚΕΛ την επόμενη της κατάρρευσης των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη. Δεν έχει ακόμα κατανοήσει πως τα όποια αυταρχικά καθεστώτα της περιοχής μας, αργά η γρήγορα θα καταρρεύσουν κι αυτά. Στην εποχή του διαδικτύου και της ταχύτητας των πληροφοριών, κανένας λαός δεν μπορεί να παραμείνει στο σκοτάδι για πολύ ακόμα. Δεν έχει κατανοήσει η κυβέρνηση Χριστόφια πως η Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα, μπορεί και πρέπει να καταστεί πρωτοπόρος δύναμη στην εξαγωγή δημοκρατίας. Και δεν έχει κατανοήσει ακόμα πως η Κύπρος έχει κάθε όφελος να ταυτίσει τα συμφέροντας της με τους εταίρους μας και όχι να συμπεριφέρεται ωσάν να βρισκόμαστε ακόμα στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου.
Πώς μπορεί άραγε να καταγγέλλει τη διεθνή κοινότητα για υποκρισία και μετά να ζητά τη συμπαράστασή της στο Κυπριακό; Η Κύπρος δεν θα μπορούσε ούτως ή άλλως να εμπλακεί στο πολεμικό πεδίο των επιχειρήσεων. Δεν είναι όμως ανάγκη να λειτουργεί με αντανακλαστικά Ψυχρού Πολέμου εναντίον των «δυτικών». Άραγε και η Ελλάδα που τάχθηκε υπέρ της επιχείρησης και προσφέρει διευκολύνσεις, ανήκει στο στρατόπεδο των «υποκριτών».
Ακόμα και στο ψήφισμα που προέβλεπε κυρώσεις κατά του δικτατορικού καθεστώτος στο Συμβούλιο Υπουργών της Ε.Ε., μόνο η Κύπρος και η Ιταλία διατήρησαν επιφυλάξεις στο τελικό ψηφισμα. Αμέσως μετά, ο Καντάφι θυμήθηκε κάποιο παλιό χρέος στην Κύπρο και έφτασαν σε χρόνο ρεκόρ 4 εκ ευρώ στη Λευκωσία, όπως δηλώθηκε επισήμως. Είναι αυτό άραγε «πολιτική αρχών»； H παραδοσιακή μας φιλία με τις γείτονες χώρες, δεν είναι με τους δικτάτορες, που σφάζουν τους λαούς τους, που οικοδομείται αλλά με τους ίδιους τους λαούς.
Και κάτι τελευταίο που αφορά την Τουρκία. Έχουμε προβληματιστεί άραγε για τη στάση που επέδειξε η Τουρκία γύρω από την κρίση στη Λιβύη; Έχουμε αναλύσει άραγε πως οι εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο μπορεί να επηρεάζουν δυσμενώς για την Τουρκία το νέο γεωπολιτικό ισοζύγιο δυνάμεων；Πως, ενδεχομένως, αυτό το κύμα εκδημοκρατισμού στον αραβικό κόσμο, προκαλεί πονοκέφαλο στην τουρκική ηγεσία, υπό το φόβο αναζωπύρωσης του κουρδικού ζητήματος.
Σε μια εποχή που και οι Τουρκοκύπριοι εξεγείρονται ενάντια στην Τουρκία, τη στιγμή που ευρωβουλευτές συλλαμβάνονται από το παράνομο καθεστώς στα κατεχόμενα, με την κατηγορία ότι επιχείρησαν να μπουν στην Αμμόχωστο, μια πόλη που κρατούν με τη δύναμη των όπλων κλειστή για 37 τώρα χρόνια, η παρούσα πολιτική συγκυρία έπρεπε να σημάνει για την κυπριακή κυβέρνηση συναγερμό. Συναγερμό για να προτάξει μέσα από μια επιθετική δημόσια διπλωματία ακριβώς το αντίθετο από αυτό που προτάσσει σήμερα. Πως ήρθε η ώρα το δίκαιο να αποκατασταθεί παντού στον πλανήτη. Πως ήρθε επιτέλους η ώρα και της Κύπρου.
