του Χριστόφορου Φωκαΐδη
Στην Κύπρο επικρατεί συνήθως η εντύπωση πως η διεθνής κοινότητα επείγεται για τη λύση του Κυπριακού. Στην πραγματικότητα – και όσοι έχουν συχνές επαφές στο εξωτερικό το γνωρίζουν καλά – οι διάφοροι ξένοι έχουν κουραστεί με το Κυπριακό. Η επίλυση του προβλήματος θα ήταν σίγουρα προτιμητέα, ιδιαίτερα για την Ε.Ε.. Στο σενάριο όμως, που η παρούσα διαδικασία των διαπραγματεύσεων καταλήξει σε αδιέξοδο, βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη διεργασίες οι οποίες θα αντιμετωπίζουν, τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα, τα διάφορα αγκάθια της μη λύσης. Εξ αυτών τρία είναι τα πιο σημαντικά κατά την άποψη μου:
1) Η απρόσκοπτη συνέχιση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας στην Ε.Ε..
2) Η άρση της λεγόμενης απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων.
3) Η υπερπήδηση των εμποδίων στη συνεργασία Ε.Ε.-ΝΑΤΟ.
Σ’ ότι αφορά τα πρώτα δύο, το σενάριο Β’ προβλέπει προώθηση του Κανονισμού για το Απευθείας Εμπόριο. Με την έγκριση του Κανονισμού, θα υλοποιείται η υπόσχεση, που δόθηκε από το 2004, για άρση της λεγόμενης απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων και την ίδια ώρα θα προσφέρει μια σημαντική ένεση στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας με το άνοιγμα των 8 κεφαλαίων που έχουν μπλοκαριστεί από το 2006, λόγω της άρνησης της Τουρκίας να υλοποιήσει το Πρωτόκολλο της Άγκυρας.
Το τρίτο αγκάθι τη μη λύσης, αφορά τα εμπόδια που δημιουργούνται στην ενίσχυση της συνεργασίας Ευρωπαϊκής Ένωσης-ΝΑΤΟ στον τομέα της ασφάλειας. Φαίνεται ότι κι’ εδώ τροχοδρομούνται εξελίξεις ενόψει μάλιστα του νέου στρατηγικού δόγματος του ΝΑΤΟ που πρόκειται να εγκριθεί τον ερχόμενο Νοέμβριο. Με βάση πληροφορίες που έχουν δημοσιευθεί, στην Τουρκία θα προταθεί ένα ειδικό καθεστώς για νατοϊκές χώρες μη μέλη της Ε.Ε. προκειμένου να εξουδετερωθεί το κυπριακό βέτο. Και έτσι η Κύπρος ενώ δεν θα μπορεί πλέον να μπλοκάρει την Τουρκία, η ίδια θα αυτοαποκλείεται από τη νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας της Ευρώπης λόγω της άρνησης της να ενταχθεί στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη.
Συμπερασματικά, αν η Τουρκία, όπως μόλις πρόσφατα διαπίστωσε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν επείγεται για λύση, αυτό που απομένει για την προώθηση του σεναρίου Β’ είναι να επιβεβαιωθεί ότι η Τουρκία δεν φέρει ευθύνη για τη μη λύση.
Αντί, λοιπόν, να ζητούμε από την Τουρκία να μας δοκιμάσει αν είμαστε έτοιμοι για λύση, όπως έκανε ο πρόεδρος Χριστόφιας στη Νέα Υόρκη, θα έπρεπε εμείς επιτακτικά να θέσουμε την Τουρκία σε δοκιμασία. Για να διαφανεί αν τα όσα χωρίς κόστος διακηρύσσει, ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Ο χρόνος έχει στενέψει ήδη επικίνδυνα. Η κυβέρνηση το συνειδητοποιεί άραγε; Kαι αν ναι, γιατί επιμένει να κρατά την Τουρκία μακριά από τις ευθύνες της, αρνούμενη, έστω και τώρα να εμπλέξει την Τουρκία και την Ε.Ε. στις διαπραγματεύσεις; Το τρίπτυχο του προέδρου Χριστόφια, και ιδιαίτερα η πρόταση για την Αμμόχωστο, παρόλο που βρίσκεται σε σωστή κατεύθυνση, δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα αν δεν ενταχθεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο στρατηγικής, που θα δημιουργεί κόστος στην Τουρκία αποκαλύπτοντας τις πραγματικές της προθέσεις.
