Παρέμβαση του Προέδρου του Δημοκρατικού Συναγρμού κ. Αβέρωφ Νεοφύτου στην ολομέλεια της Βουλής για το ψήφισμα της Λαϊκής Τράπεζας
Κύριε Πρόεδρε,
Θεωρώ το ψήφισμα αυτό ως μια σημαντική ευκαιρία να μιλήσουμε ακόμα μια φορά με τη γλώσσα της αλήθειας. Όντως από τους πιο αδικημένους συμπατριώτες μας είναι οι κουρεμένοι καταθέτες της Λαϊκής Τράπεζας. Όπως από τις πιο αδικημένες τάξεις είναι και οι κάτοχοι αξιογράφων της Λαϊκής και της Τράπεζας Κύπρου. Είναι και οι καταθέτες της Τράπεζας Κύπρου που τους φορτώσαμε και το ELA της Λαϊκής. Είναι και οι μέτοχοι της Λαϊκής που εκμηδενίστηκαν όλες οι μετοχές τους, αλλά και οι μέτοχοι της Τράπεζας Κύπρου. Όμως, την ίδια ώρα που δείχνουμε την ευαισθησία μας για όλους αυτούς πρέπει να εξετάσουμε και τη συνέπειά μας κατά πόσο πράξεις ή παραλείψεις μας ή θέσεις μας σε αυτό το κοινοβούλιο βοήθησαν ή έφεραν σε χειρότερη μοίρα αυτούς που σήμερα θέλουμε να βοηθήσουμε.
Εγώ θα κάνω την αυτοκριτική μου με την ψήφο αποχής της παράταξής μου στο πρώτο κούρεμα. Είναι δικαίωμα του καθενός να σκεφθεί και τη θέση του προσώπου του ιδίου ή του κόμματος αν τότε, όπως νιώθαμε όλοι, έστω και εκ των υστέρων κάνουμε την παραδοχή αν ήταν σωστή πολιτική θέση η καταψήφιση του πρώτου μνημονίου. Αλλά είναι και η ώρα να εξετάσουμε κατά πόσο, αν είμαστε ευαίσθητοι για τους καταθέτες, πώς είναι δυνατό όσοι πέρασαν από τη Βουλή και έξω από τη Βουλή με αιτήματα να εξαιρεθούν από το κούρεμα, πρωτοστατούσαμε όλοι και αρτηρούσαμε να τους αφαιρέσουμε όλους από το κούρεμα, ουσιαστικά εκμηδενίζοντας οποιεσδήποτε πιθανότητες αποκατάστασης, έστω και σε βάθος χρόνου, μερικών από των απωλειών αυτών που υπέστησαν τα πάνδεινα από τη μεγάλη οικονομική κρίση. Αλλά παράλληλα, όταν καθημερινά από αυτό το σώμα κατακεραυνώνουμε τις τράπεζες και τους τραπεζίτες, ξεχνούμε ότι το 10% της Τράπεζας Κύπρου είναι οι κουρεμένοι καταθέτες. Και όταν αρνούμαστε να ψηφίζουμε νομοσχέδια για τις εκποιήσεις και όταν αρνούμαστε να ψηφίζουμε νόμους, για να μπορέσουμε να εισπράξουμε τα λεφτά από τους κακούς οφειλέτες, τους πρώτους που ζημιώνουμε είναι αυτούς που υπέστησαν την πιο σκληρή, την πιο απάνθρωπη μεταχείριση από όλους τους συμπολίτες μας ως αποτέλεσμα της μεγάλης οικονομικής κρίσης.
Μακάρι να είχαμε τη δυνατότητα σήμερα να μη συζητούσαμε για το ενδεχόμενο ψήφισμα, αλλά για την αποκατάσταση όλων αυτών των ανθρώπων. Αν είχαμε σήμερα ως κοινοβούλιο δώδεκα και πλέον δισεκατομμύρια ευρώ -εννιά δισεκατομμύρια το κούρεμα, δύο και πλέον δισεκατομμύρια τα αξιόγραφα, ένα δισεκατομμύριο και πλέον η αξία των μετοχών των παλιών μετόχων- αυτή θα ήταν η αποκατάσταση. Αλλά, αν είχαμε αυτά τα λεφτά, δε θα προχωρούσαμε σε εκείνα τα μέτρα.
Πρέπει αυτό το σώμα να δείξει επιτέλους την υπευθυνότητα αλλά και σοβαρότητά του. Δεν μπορούμε σε οποιοδήποτε αίτημα που ακούεται καλά… Είμαστε πρωταθλητές στην υποστήριξη, αλλά στο οποιοδήποτε μέτρο που έχει προσωρινό κόστος αλλά έχει όφελος μεσοπρόθεσμο είτε για τη χώρα είτε γι’ αυτούς που έχουν υποστεί τα πάνδεινα, να πρωτοστατούμε στην καταψήφισή τους.
Ακόμα μία φορά, όπως εμείς αντιλαμβανόμαστε το αίσθημα ευθύνης, θεωρούμε πως μ’ αυτή την πράξη δε βοηθούμε τους κουρεμένους καταθέτες, δε βοηθούμε τους κατόχους αξιογράφων ούτε και τους παλιούς μετόχους. Αν θέλουμε πραγματικά να βοηθήσουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους, χρειάζεται να χαμηλώσουμε τους τόνους. Με σύνεση και συνυπευθυνότητα. Να σταθεροποιηθεί το τραπεζικό σύστημα, να αυξηθεί η αξία της μετοχής της τράπεζας Κύπρου. Αν σήμερα είναι 20 σεντς και ακολουθήσουμε μια σοβαρή πορεία αναπτυξιακή σαν χώρα, σταματήσουμε τους λαϊκισμούς όλοι μας- συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου και της παράταξής μου αλλά και της κυβέρνησής μου- θα ’ρθει η ώρα που πιο γρήγορα θα αυξηθεί η αξία της μετοχής, όχι με όσα συμβαίνουν καθημερινά. Και η πρώτη αποκατάσταση μέρους των χαμένων, όλων αυτών των αδικημένων πολιτών, είναι μέσα από τη σταθεροποίηση του συστήματος και τη σταδιακή αύξηση της αξίας της μετοχής.
Κλείνω, κύριε Πρόεδρε, επαναλαμβάνοντας πως συναισθανόμενοι όσα έχουν υποστεί όλες αυτές οι τάξεις, θα πράξουμε το παν, αναλαμβάνοντας οποιοδήποτε προσωπικό ή πολιτικό ή κομματικό κόστος πρόσκαιρο, για να δημιουργήσουμε την ελπίδα και την προοπτική, έστω και μεσοπρόθεσμα, να αποκατασταθούν, έστω και εν μέρει, όσοι έχουν υποστεί το πιο βαρύ πλήγμα.
Αλλά, εάν θα ακολουθήσουμε την πολιτική των ψηφισμάτων, πότε θα φέρουμε ψήφισμα για να αποκαταστήσουμε τις μειώσεις στις κοινωνικές παροχές, τις μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις; Και γιατί δεν κάνουμε το πιο απλό; Αντί κάθε Πέμπτη να κάνουμε ψηφίσματα, ένα απλό πράγμα, να φέρουμε μια πρόταση και να ακυρώσουμε τα πάντα που έχουν γίνει τα τελευταία τρία χρόνια. Ό,τι ψήφισε αυτή η Βουλή είτε πριν την 1η του Μάρτη του 2013 είτε και όσα ακολούθησαν και να σταματήσουμε να ψηφίζουμε οτιδήποτε για τη δημοσιονομική ή άλλη εξυγίανση. Αυτά θα έχουν και πρακτικό αποτέλεσμα, θα έχουν ίσως και περισσότερη αξία από τα ψηφίσματα. Αλλά, ξέρετε τι θα συμβεί αν τα ακυρώσουμε όλα. Η αξία θα μετατραπεί σε χάος.
Ωσότου υπάρχουν κάποιοι που με πολύ κόστος υπεύθυνα στέκονται να αντιμετωπίζουν την οργή του κόσμου και κάποιοι στην εύκολη αποστολή του πρωταθλητισμού στα “ναι” των λαϊκών απαιτήσεων και του προστατευτισμού αλλά και του πρωταθλητισμού στα “όχι” για ό,τι συνεπάγεται καλό για τη χώρα, αλλά και που περιέχει κόστος προσωρινό, εμείς επιλέξαμε την πορεία και η πορεία που επιλέξαμε δε μας επιτρέπει να ψηφίσουμε ένα πράγμα εν γνώσει μας ότι σήμερα δεν μπορεί να πραγματωθεί, γι’ αυτό και θα καταψηφίσουμε.
