Ομιλία Προέδρου ΔΗΣΥ κ. Αβέρωφ Νεοφύτου στο μνημόσυνο των ηρώων Μιχαλάκη και Ανδρέα Μακρίδη και του τέως βουλευτή Νίκου Μακρίδη.
Συνείδηση εθνικής ευθύνης και συναίσθηση ιστορικού χρέους μας οδηγούν και φέτος εδώ, στην εθνική και θρησκευτική αυτή μυσταγωγία. Για την απότιση του οφειλόμενου φόρού τιμής στη μνήμη των αδελφών ηρώων Μιχαλακή και Ανδρέα Μακρίδη, αλλά και του ανθρώπου εκείνου που η μοίρα του έλαχε να δώσει τα δύο από τα βλαστάρια του θυσία στον αγώνα για τη λευτεριά της Κύπρου μας. Του Νίκου Μακρίδη. Ενός ανεπανάληπτου ανθρώπου, ακούραστου αγωνιστή και αγνού πατριώτη.
Κάθε χρονιά που περνά γίνεται ακόμη πιο δύσκολο να καλείσαι να μιλάς για ήρωες. Να περιγράφεις τη θυσία τους.
Είμαστε όμως υποχρεωμένοι να τιμάμε και να μιλάμε για ανθρώπους που αψήφησαν το θάνατο, που δεν λογάριασαν την ίδια τους τη ζωή για να γίνουν αθάνατοι. Έχουμε ανάγκη της νοερής παρουσίας τους. Της αρετής και των ιδανικών τους. Του πνεύματος και του μηνύματος της θυσίας τους. Της συναίσθησης εθνικής ευθύνης που τους διέκρινε.
Οι Μιχαλάκης και Ανδρέας Μακρίδης που με αίσθημα ευγνωμοσύνης τιμούμε σήμερα, μέσα από το βρασμό του οδυνηρού τους θανάτου, υψώθηκαν περίλαμπροι διαλαλητές της ελευθερίας και πρόβαλαν ιδεώδη πρότυπα Ελληνικού ηρωισμού.
Αποτελούν με την ηρωική αντίσταση και τη θυσία τους, καταξίωση του Κυπριακού Ελληνισμού μέσα στην ιστορική του πορεία. Παράδειγμα πίστης και της αφοσίωσης στην πατρίδα.
Ο Μιχαλάκης γεννήθηκε στις 16 Αυγούστου 1946 στο Λευκόνοικο. Έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του σε περιβάλλον διακρινόμενο από την αγάπη προς την πατρίδα, έχοντας τις ίδιες επιλογές με αυτές του αείμνηστου αγωνιστή πατέρα του Νίκου Μακρίδη.
Όταν άρχισε ο μεγάλος αγώνας για την ελευθερία της Κύπρου, ο Μιχαλάκης Μακρίδης μεγαλωμένος και γαλουχευμένος με τα ύψιστα ιδανικά της ελευθερίας και της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, σε ηλικία μόλις 12 χρόνων γίνεται μέλος της Άλκιμου Νεολαίας. Σαν αποτέλεσμα του πάθους, της παλικαριάς του και της πίστης του ενσυνείδητού νέου, αναλαμβάνει σύντομα την αρχηγία της μεγαλύτερης ομάδας νέων της Ε.Ο.Κ.Α.
Το 1963, όταν η πατρίδα μας βρισκόταν μπροστά σε νέους κινδύνους και απειλές, ο Μιχαλάκης δεν μπορούσε να μείνει αμέτοχος. Αφήνει πάλι τα θρανία για να βρεθεί στην πρώτη γραμμή των εθνικών ιδεωδών και της ελευθερίας του τόπου. Λαμβάνει ενεργό μέρος στις μάχες της Λευκωσίας και αργότερα της Αμμοχώστου.
Η Μεσαορία, έμελλε να ήταν το τελευταίο μετερίζι του. Εκεί, στις 18 του Φλεβάρη του 1964, το τέλος της ζωής του ήρωα. Και η αρχή της αθανασίας του. Το φθαρτό σώμα του παραδόθηκε στη γη. Όμως, η ψυχή του και το πνεύμα της Θυσίας του ανέβηκαν στους ουρανούς. Για να φωτίζουν από ψηλά το δρόμο μας, να μας εμπνέουν, να μας καθοδηγούν.
Όταν το 1974, η Κύπρος μας δεχόταν την επέλαση του Αττίλα, η οικογένεια του αγωνιστή Νίκου Μακρίδη δοκιμάστηκε ξανά με τον ίδιο σκληρό τρόπο.
Αυτή τη φορά, η μοίρα της έλαχε να δώσει σπονδή στο βωμό της Κυπριακής Ελευθερίας το μικρότερο γιο της, τον Ανδρέα. Το έκτο αγόρι της οικογένειας Μακρίδη, υπηρετώντας τότε τη στρατιωτική του θητεία ως λοχίας, πολέμησε στην πρώτη γραμμή στις σκληρές μάχες Δικώμου Κουτσοβέντη. Τραυματίστηκε βαριά στο πεδίο της τιμής και του χρέους.
Απλός και ανώνυμος, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι ήρωες μας, χάθηκε μέσα στη λαίλαπα της Τουρκικής εισβολής. Τράβηξε το δρόμο για την αθανασία, για να έχει το συναπάντημα εκεί με τα ηρωικά πρότυπα των παιδικών του χρόνων. Να καταλάβει επάξια μια θέση στο πάνθεο των ηρώων, δίπλα ακριβώς από τον αδελφό του.
Χάθηκε, και για να του αποδοθούν οι τιμές που αρμόζουν στους ήρωες μας, πέρασαν 42 ολόκληρα χρόνια. Εφόσον μόλις τον περασμένο Μάιο, η ηρωική αυτή οικογένεια, η οικογένεια Μακρίδη που έδωσε όσο ελάχιστες στην πατρίδα, κατάφερε να κηδεύσει ως άρμοζε τον Ανδρέα.
Ο Ανδρέας είχε γεννηθεί στις 21 Φεβρουαρίου 1955. Ο θάνατος του αδελφού του Μιχαλάκη, οι επιλογές του αείμνηστου πατέρα του Νίκου Μακρίδη, αλλά και η ηρωική ατμόσφαιρα του Λευκονοίκου, του προσέδωσαν μια ατσαλένια προσωπικότητα, ένα απαράμιλλο ήθος, μια στέρεα βάση αξιών. Έταξε τον εαυτό του, όπως και όλη του η οικογένεια, στον αγώνα για τη λευτεριά της Κύπρου μας.
Άτρωτος, ριψοκίνδυνος και τολμηρός ήταν από μικρός έτοιμος να θυσιαστεί. Η μοίρα έμελλε αυτό να γίνει μια ηρωική πραγματικότητα.
Με ευγνωμοσύνη και σεβασμό, μνημονεύουμε σήμερα και τον αείμνηστο Νίκο Μακρίδη. Η άσβεστη αγωνιστική του δράση, από τα πρώτα χρόνια της ζωής του κατά τα Οκτωβριανά, τα χρόνια του απελευθερωτικού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α, αλλά και κατά της διακοινοτικές ταραχές, δικαιολογημένα τον κατέταξαν ανάμεσα στους αγωνιστές της Κυπριακής Ελευθερίας.
Μια δράση, που με το πέρασμα του χρόνου μετατρεπόταν αυξανομένη σε πολύμορφη ανιδιοτελή κοινωνική προσφορά, έχοντας στο επίκεντρό της τον συνάνθρωπο του.
Ο Νίκος Μακρίδης, λειτούργησε σε όλη τη ζωή του θέτοντας τον εαυτό του σε δεύτερη μοίρα. Οι δυσκολίες της ζωής του, τα αναπάντεχα δυσάρεστα, τα άσχημα παιχνίδια της μοίρας δεν τον λύγισαν. Αντίθετα, ενίσχυσαν την αγέρωχη αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια, το ηρωικό φρόνιμα και τη γνήσια και πηγαία ανθρωπιά του. Ανυποχώρητος υπερασπιστής των δικαίων της Κύπρου και του λαού της μέσα και έξω από τη Βουλή.
Είμαι βέβαιος, ότι ακόμα και σήμερα εκεί που βρίσκεται, ο Νίκος Μακρίδης με τον αδελφικό φίλο του Γλαύκο Κληρίδη, θα έχουν την έγνοια μας. Θα συζητούν όπως πάντα, τα πάντα. Θα αγωνιούν για το πως εμείς, τα φυσικά αλλά και πνευματικά παιδιά τους, διαμορφώνουμε την πορεία της πολύπαθης Κύπρου μας.
Σε ένα χρονικό σημείο που οι αποφάσεις που εμείς λαμβάνουμε, γίνεται προφανές, ότι θα οριοθετήσουν και θα καθορίσουν το μέλλον της πατρίδας μας.
Πρώτα απ’ όλα είναι το Εθνικό μας θέμα. Αγωνιζόμαστε να πετύχουμε την επανένωση της πατρίδας μας. Να δημιουργήσουμε όλοι μαζί, μια νέα προοπτική πραγματικής ειρήνης και ασφάλειας, στη βάση διεθνών και ευρωπαϊκών αρχών. Για να μπορέσουμε επιτέλους ολόκληρος ο λαός να απολαύσει τα αγαθά της αρμονικής συμβίωσης και συνεργασίας, μέσα στους κόλπους της μεγάλης Ευρωπαϊκής οικογένειας.
Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να ξεπουλούμε πατρίδες. Δεν έχουμε δικαίωμα να εφησυχάζουμε και να επικεντρωνόμαστε στην καθημερινότητα, την ώρα που βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι της ιστορίας. Ούτε και έχουμε άδεια από την ιστορία να σταματήσουμε να προσπαθούμε για να ζήσουμε ξανά σε ολόκληρη την πατρίδα μας.
Προπαντός όμως, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να χωρίζουμε τον λαό μας. Πληρώσαμε ανεπανόρθωτα την Εθνική διχόνοια στο παρελθόν.
Σήμερα επιβάλλεται ενωμένοι δίπλα στον Πρόεδρο Αναστασιάδη να δώσουμε τον αγώνα για ένα έντιμο συμβιβασμό που θα ενώνει την πατρίδα μας.
Γνωρίζουμε τις δυσκολίες και τους κινδύνους αλλά ξέρουμε ταυτόχρονα και τις προσδοκίες του λαού μας για ένα καλύτερο αύριο.
Εάν κάτι πρέπει σήμερα να πάρουμε όλοι μαζί μας φεύγοντας, είναι αυτό. Την ελπίδα και το όραμα. Την ανάγκη να μην περιοριζόμαστε τους φόβους και τις ανησυχίες μας, αλλά να δράξουμε ταυτόχρονα τις προοπτικές και τις δυνατότητες μας.
Δίπλα από τον φόβο, υπάρχει η ελπίδα. Υπάρχει η προοπτική μιας συμφωνίας που θα απελευθερώνει όχι μόνο την ίδια την κοινή μας πατρίδα, αλλά και τις μεγάλες δυνατότητες που η Κύπρος μπορεί να αξιοποιήσει εάν αποκτήσει τον ρόλο που μπορεί, σε αυτό το πολύπαθο γεωγραφικό σημείο του κόσμου.
Το βλέπουμε όλοι ότι ένα παράθυρο ελπίδας άνοιξε τον τελευταίο καιρό γύρω από το εθνικό μας θέμα. Το αντιλαμβανόμαστε ότι το Κυπριακό έχει πλέον μπει σε ένα μεγαλύτερο γεωπολιτικό κάδρο, που έχει να κάνει με τις συνέργειες και τις εξελίξεις σε όλη την περιοχή της νοτιοανατολικής μεσογείου.
Έχει να κάνει με την ενέργεια και την ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης. Έχει ακόμη να κάνει με την δραματική αποτυχία της Τουρκίας στην στρατηγική για μηδενικά προβλήματα με τους γείτονές της.
Αυτή την ευκαιρία που δημιουργείται, δεν μας επιτρέπει η ιστορία να την αφήσουμε χωρίς να την εκμεταλλευτούμε. Πρέπει και επιβάλλεται να προσπαθήσουμε για την λύση. Χωρίς να προτρέχουμε να την καταδικάσουμε, αλλά ούτε και να προδικάζουμε την επιτυχία της χωρίς να δούμε την κατάληξη της.
Εμείς επιμένουμε, ο μόνος δρόμος που προκαλεί συνθήκες νίκης για όλους, Ελληνοκυπρίους, Τουρκοκυπρίους και όλους ανεξαίρετα τους λαούς της περιοχής, της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης, είναι ο δρόμος της ειρήνης. Αυτός ο δρόμος περνά μέσα από τη λύση του Κυπριακού. Εδώ είναι που πρέπει να πειστεί η Τουρκία. Εδώ είναι που η διεθνής κοινότητα, οι μεσολαβητές και η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να επικεντρωθούν και να συνδράμουν ουσιαστικά και αποφασιστικά.
Κάτι όμως που για να γίνει, χρειάζεται προηγουμένως να είναι εμφανής η δυνατότητα λύσης του Κυπριακού. Με ψυχραιμία, νηφαλιότητα, σύνεση και σωφροσύνη, έχουμε υποχρέωση να προχωρήσουμε.
Να δώσουμε ευκαιρία στην ελπίδα. Να αναδείξουμε της μεγάλες προοπτικές που θα αποκτήσει η πατρίδα μας εάν απαλλαγεί από τον διαχωρισμό που σήμερα βιώνει. Να σταθούμε δίπλα στον πρόεδρο της Δημοκρατίας και στεκόμαστε δίπλα στον Νίκο Αναστασιάδη σε αυτή τη μεγάλη προσπάθεια. Και εμείς στεκόμαστε, όπως θα μας ήθελαν ο Νίκος Μακρίδης, ο Μιχαλάκης και ο Ανδρέας.
Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω ότι μεγάλα οράματα δεν χωρούν σε μοιρασμένες πατρίδες. Και έχουμε μεγάλα οράματα για τον τόπο μας. Η Κύπρος μπορεί να παίξει πολιτικό, γεωστρατηγικό, οικονομικό και κοινωνικό ρόλο, πολύ μεγαλύτερο απ’ αυτόν που αναλογεί στο μέγεθός της.
Αυτή είναι η ευκαιρία που έχουμε μπροστά μας όλοι. Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι. Και πάνω σε αυτήν θα πρέπει να κτίσουμε ένα πολύ καλύτερο μέλλον γι’ αυτό τον τόπο.
Το συμφέρον της πατρίδας είναι που έβαζαν πρώτο οι ήρωες μας. Και σήμερα, την ημέρα αυτή που η ιστορική μνήμη και η συναίσθηση του Εθνικού καθήκοντος αναγεννιούνται και αναβαπτίζονται, οφείλουμε όλοι μας να αντιληφθούμε τις ευθύνες μας απέναντι στην ιστορία.
Ο Νίκος Μακρίδης ουδέποτε μετέθεσε τις δικές του ευθύνες αλλού. Ακόμη και αν δέχτηκε το αδυσώπητο κτυπήματα να χάνει δύο από τα παιδιά του. Ο Μιχαλάκης και ο Ανδρέας ουδέποτε έκαναν πίσω μπροστά στην Εθνική πρόκληση. Και όταν χρειάστηκε, υπέστησαν και τον θάνατο, προκειμένου να είναι συνεπής απέναντι στην Εθνική ευθύνη που πρέπει να διακρίνει τον καθένα μας.
Έδειξαν σ’ εμάς τους μεταγενέστερους, το πόσο βαρύ πρέπει να νοιώθουμε το χρέος και την ευθύνη απέναντι στην πατρίδα μας. Και το πόσο πρέπει να παραμερίζουμε τους εγωισμούς και τις μικρότητες, για να μπορούμε να εκτελούμε το πραγματικό καθήκον μας.
Ας είναι αιωνία η μνήμη τους…
