Μέλους Πολιτικού Γραφείου ΔΗΣΥ
Ο όρος «σύνδρομο καταδίωξης» χρησιμοποιείται στην ψυχολογία για να περιγράψει την περίπτωση εκείνου του ατόμου που παρανοεί και χωρίς λόγο αναπτύσσει την πεποίθηση ότι οι άλλοι φέρονται κακόβουλα, θέλουν το κακό του, ότι το παρακολουθούν, μηχανορραφούν εναντίον του κλπ. Πέρα από το ατομικό επίπεδο όμως, σύνδρομα καταδίωξης μπορούν να αναπτυχθούν και σε συλλογικό επίπεδο. Όταν δηλαδή σε επίπεδο συλλογικής αντίληψης κυριαρχούν οι ίδιες αδικαιολόγητες αντιλήψεις.
Οι συνέπειες του συνδρόμου είναι ότι όσοι υποφέρουν από αυτό οδηγούνται συχνά στην απομόνωση εφόσον βρίσκονται συνεχώς σε μια αγχωτική κατάσταση όπου προσπαθούν να μαντέψουν την επόμενη αρνητική εξέλιξη και τις «σκέψεις» αυτών που απεργάζονται το κακό τους. Έτσι τα συναισθήματα που κυριαρχούν είναι αισθήματα θυμού, φόβου, καχυποψίας και σε ορισμένες περιπτώσεις οργής ή μελαγχολίας.
Στην Κύπρο, κυρίως εξαιτίας του κυπριακού αλλά και της αδυναμίας μας για αυτοκριτική, πολλές φορές επιλέξαμε ομαδικά να περικλειστούμε στο καβούκι μας αναπτύσσοντας συλλογικά σύνδρομα καταδίωξης. Κατά καιρούς αντιμετωπίσαμε με φόβο και με προκατάληψη τους Ευρωπαίους, τους διεθνείς οργανισμούς, τον δυτικό κόσμο, ολόκληρο το διεθνές πολιτικό σύστημα. Η αντίληψη ότι είμαστε μικροί αδύναμοι και μονίμως αδικημένοι κυριάρχησε στις πολιτικές αναλύσεις των δημοσιογράφων μας, των πολιτικών μας, εμάς των ίδιων των πολιτών.
Το σύνδρομο αυτό τρεφόταν συστηματικά και διαχρονικά από το άλυτο κυπριακό αλλά και από την φοβική εξουσία του ΑΚΕΛ η οποία ποτέ δε μπόρεσε να απαλλαγεί από τα ιδεολογικά σύνδρομα καταδίωξης. Πεποιθήσεις τις οποίες καλλιεργεί και ως μέρος μιας κομματικής προπαγάνδας για να δικαιώσει πολιτικές, λάθη και παραλείψεις της.
Είναι όμως όντως έτσι τα πράγματα; Είμαστε όντως οι μικροί και αδικημένοι; Ή μήπως τελικά κάποιοι προτιμούν να παίρνουν ως δεδομένο ό,τι έχουν πετύχει εξωστρεφείς ηγέτες της χώρας μας και την ίδια στιγμή να καλύπτουν πίσω από τη μιζέρια τους τις δικές τους αποτυχίες;
Με μια γρήγορη ματιά στην πρόσφατη ιστορία κάποιος μπορεί σχετικά εύκολα να εντοπίσει μεγάλες επιτυχίες στην εξωτερική μας πολιτική κάθε φορά που ηγείτο της χώρας ένας ηγέτης με χαρακτηριστικά εξωστρέφειας αλλά και διπλωματικές ήττες κάθε φορά που στο πηδάλιο βρισκόταν κάποιος με φοβικά σύνδρομα.
Για να παραθέσω ορισμένα παραδείγματα. Ο Γιώργος Βασιλείου πέτυχε με την εξωστρέφεια και με το επιχειρηματικό δαιμόνιο που τον διέκρινε να αναπτύξει τους δεσμούς της χώρας με τις γειτονικές χώρες θέτοντας γερές βάσεις στην ευρω-μεσογειακή συνεργασία με επίκεντρο την Κύπρο. Την ίδια στιγμή ήταν σε θέση να αντιληφθεί τη δυτική προοπτική της χώρας και παρόλο που το ΑΚΕΛ διαφωνούσε τότε ανοικτά με την προοπτική ένταξης, εντούτοις, έθεσε τις βάσεις έναρξης των διαπραγματεύσεων για την ένταξή μας στην Ε.Ε. Ο Γλαύκος Κληρίδης στη συνέχεια με διπλωματική μαεστρία και ισχυρές συνεργασίες πέτυχε να ανατρέψει όλη την τουρκική προπαγάνδα υπέρ του. Έτσι το casus belli της Τουρκίας στράφηκε μπούμεραγκ εναντίον της εφόσον ο ευφυής Κληρίδης το μετέτρεψε σε πολιτικό όπλο του. Γύρισε όλη την Ευρώπη και τους εξήγησε ότι η Κύπρος δεν μπορεί να είναι όμηρος της Τουρκίας, αλλά ούτε και η ίδια η Ευρώπη. Η Κύπρος εντάχθηκε πανηγυρικά στην Ε.Ε. Στη συνέχεια ο Τάσσος Παπαδόπουλος αντιλαμβανόμενος τη δυσαρέσκεια των Ευρωπαίων εταίρων του από τις πολιτικές εξελίξεις στο εθνικό, έδωσε όλο του το βάρος του στην οικονομία και θωράκισε την Κύπρο με την ένταξή μας στη ζώνη του ευρώ. Ο Δ. Χριστόφιας από την άλλη, ακολούθησε μια αλλοπρόσαλλη πολιτική δίχως στρατηγικές προτεραιότητες. Τα αποτελέσματα της δικιάς του θητείας ήταν το Μαρί, το διεθνές ρεζίλεμα, τα καραγκιοζιλίκια του τύπου απέχω από τα 20χρονα για τη πτώση του Τείχους του Βερολίνου, το δημόσιο ρεζίλεμα στην έναρξη και λήξη της κυπριακής προεδρίας, οι δημόσιες του δηλώσεις έξω από κάθε διάσταση αλληλεγγύης και συνεργασίας με τους Ευρωπαίους και φυσικά ο ενταφιασμός του κυπριακού και η απόλυτη αδιαφορία της διεθνούς κοινότητας για το ζήτημα.
Όμως, στις 17 του Φεβράρη καλούμαστε στις κάλπες για να αναδείξουμε τον 7ο κατά σειρά Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο κάθε πολίτης ανεξαρτήτως οικονομικής ή κοινωνικής κατάστασης, κατέχει από μια ψήφο, και μπορεί ισότιμα να καθορίσει δια μέσου της ψήφου του το μέλλον της πατρίδας μας. Η επιλογή του προσώπου που θα βρίσκεται στο πηδάλιο της χώρας είναι κρίσιμης σημασίας για τις επιλογές που θα γίνουν, για την εικόνα που θα έχει η χώρα μας στο εξωτερικό, για τις πολιτικές που θα εφαρμοστούν, για την έξοδο μας από την κρίση και για το μέλλον των επόμενων γενιών.
Προσωπικά, προτιμώ και εμπιστεύομαι την πολιτική εμπειρία του Νίκου Αναστασιάδη από την απειρία του Σταύρου Μαλά. Προτιμώ τη σοβαρότητα του Νίκου Αναστασιάδη από τη δημαγωγία του Γιώργου Λιλλήκα. Επιθυμώ να απαλλαγεί ο λαός μας από σύνδρομα καταδίωξης και να νιώσει ξανά ισχυρός και περήφανος συν-πρωταγωνιστής. Για αυτό είναι που ψηφίζω με απόλυτη αίσθηση ευθύνης τον Νίκο Αναστασιάδη.
