του Τάσου Μητσόπουλου
Τον τελευταίο καιρό η αστυνομία βρέθηκε για πολλοστή φορά στο μάτι του κυκλώνα. Και είναι αλήθεια, για να είμαστε ειλικρινείς, πως έχουμε «συνηθίσει» με περισσή ευκολία να επιρρίπτουμε στην αστυνομία ευθύνες ακόμη και όταν δεν της ανήκουν.
Όμως σήμερα νιώθω την ανάγκη να σταθώ σε δυο εικόνες των τελευταίων ημερών που έντονα αποτυπώθηκαν στο μυαλό μου. Εικόνες που ανάγλυφα παρουσιάζουν μια άλλη αστυνομία, για την οποία όλοι μας μπορούμε να νιώθουμε υπερήφανοι και προς την οποία οφείλουμε να αποδώσουμε δημοσίως δίκαιο έπαινο και εγκώμιο.
Η πρώτη εικόνα ήταν από τις πρόσφατες καταστροφικές πλημμύρες που έπληξαν την ευρύτερη περιοχή της Αλάμπρας. Ο φακός του φωτογράφου κατάφερε να απαθανατίσει την εναγώνια προσπάθεια συνεργείων της Πυροσβεστικής και της Αστυνομίας, να σώσουν από τα ορμητικά νερά του χειμάρρου, μια γυναίκα η οποία είχε παρασυρθεί και βρήκε καταφύγιο σε συστάδα δέντρων. Η φωτογραφία αποτύπωσε με ακρίβεια τη στιγμή της υπεράνθρωπης προσπάθειας. Στα πρόσωπα των ανδρών ήταν εμφανώς αποτυπωμένη η έκδηλη αγωνία, η σωματική κόπωση και η ψυχική υπερένταση. Πρόσωπα σφιγμένα και χαραγμένα από μια ποικιλία συναισθημάτων. Πρόσωπα που πάσχιζαν κόντρα στο χρόνο, με άψογο επαγγελματισμό και με βαθιά ανθρώπινη συνείδηση, ενάντια στα ανήμερα στοιχεία της φύσης για να σώσουν μια ανθρώπινη ζωή που βρισκόταν σε άμεσο κίνδυνο. Εύγε λοιπόν.
Την δεύτερη εικόνα την εντόπισα στα ψιλά των εφημερίδων. Είναι βλέπετε από τα γεγονότα εκείνα που δεν κάνουν την «είδηση». Το τμήμα τροχαίας αρχηγείου, δια του διευθυντή του Δημήτρη Δημητρίου, βράβευσε έναν φτωχό και ασήμαντο Πακιστανό μετανάστη. Ο μετανάστης αυτός εντόπισε στο δρόμο του, σοβαρά τραυματισμένο άνδρα της στρατονομίας τον οποίο με το αυτοκίνητό του ξεκίνησε να μεταφέρει στο νοσοκομείο Λευκωσίας. Ο στρατιώτης είχε τραυματιστεί σε ανατροπή της μοτοσυκλέτας του και χρειαζόταν επείγουσα διακομιδή. Ο Πακιστανός μετανάστης έκανε κάτι όμορφο που αποδεικνύει πως η ανθρωπιά δεν έχει όρια και γι αυτό η τροχαία αρχηγείου σε μια σεμνή τελετή με πολλαπλά μηνύματα θέλησε να τον βραβεύσει. Και πάλι εύγε.
Να λοιπόν που η αστυνομία μας όταν θέλει, μπορεί. Μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους. Να χαράξει πορείες ευθύνης. Να δείξει το αληθινό της πρόσωπο. Να στείλει ισχυρά μηνύματα ήθους, κοινωνικής ευαισθησίας, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς. Να αγκαλιάσει με στοργή και φιλότιμο τον κάθε πολίτη, αδιακρίτως χρώματος, γλώσσας, θρησκείας και φυλής. Και να κερδίσει με τον τρόπο αυτό την ευρεία κοινωνική αναγνώριση που έχει ανάγκη.
