του Θανάση Τσώκου
Η αυλαία των βουλευτικών εκλογών έχει πέσει, με την εκλογή του προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων και τη διαγραφή από το Δημοκρατικό Κόμμα των Ζαχαρία Κουλία και Γιώργου Κολοκασίδη. Τα μηνύματα των εκλογών πολλά και ενδιαφέροντα. Ειδικά αυτά, που αφορούν το ποσοστό-ρεκόρ της αποχής. Κάτι, που καταδεικνύει ότι η νεανική συνιστώσα εκλείπει από το εκλογικό σώμα, το οποίο παρουσιάζει εμφανή σημάδια γήρανσης. Στέλνοντας με αυτό τον τρόπο ηχηρό μήνυμα αμφισβήτησης προς τους πολιτικούς.
Το πολιτικό και κομματικό κατεστημένο του τόπου, άμεσα σχετιζόμενο με το οικονομικό κατεστημένο, κατήγαγε σημαντικές ήττες, αλλά και μερικές νίκες όσο αφορά την εκλογή συγκεκριμένων υποψηφίων. Στην προσθαφαίρεση, μάλλον έχει ηττηθεί. Δυνατά ονόματα της πολιτικής σκηνής, δεν εξασφάλισαν έδρα στο κοινοβούλιο, ενώ η σειρά κατάταξης των εκλελεγμένων βουλευτών, εντός των κομματικών συνδυασμών, αποτυπώνει νέους συσχετισμούς δυνάμεων εντός των πολιτικών κομμάτων. Κάτι που θα καθορίσει και τις επόμενες ενδοκομματικές κινήσεις των διαφόρων μερών, αλλά και τις εσωκομματικές ισορροπίες.
Το πολιτικό σκηνικό που διαμορφώθηκε αμέσως μετά τις εκλογές και μέχρι την εκλογή προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων, υποβάθμισε ακόμη περισσότερο την πολιτική ζωή στον τόπο. Δεν έστειλε ενωτικά μηνύματα. Κάτι που αποτελεί ζητούμενο πλέον του ίδιου του λαού και απαίτηση της κοινωνίας μας. Αποτελεί πρόκληση η ενότητα για τους πολιτικούς, οι οποίοι αντί να «ενώνουν δυνάμεις», διαρρηγνύουν το εσωτερικό μέτωπο.
Αν η ύπαρξη των κομμάτων είναι τυπική προϋπόθεση για τη λειτουργία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, η ενότητα και η καθαρή πολιτική τους ταυτότητα είναι ουσιαστική προϋπόθεση δημοκρατικής αξιοπιστίας και νομιμότητας τους. Η παρούσα λοιπόν συγκυρία και το καλό υπό τις περιστάσεις εκλογικό αποτέλεσμα του Δημοκρατικού Κόμματος, αποτελούν μοναδική ευκαιρία για τον Μάριο Καρογιάν, ο οποίος εξελικτικά θα βγει ενδυναμωμένος κομματικά από την όλη διαδικασία, να οικοδομήσει το νέο ΔΗ.ΚΟ.
Η χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων, οι προεκλογικές δαπάνες των υποψηφίων, ο ρόλος των Μ.Μ.Ε. στην εκλογική διαδικασία, η οριζόντια ψηφοφορία, η ανανέωση του πολιτικού δυναμικού των κομμάτων, ο τρόπος καταρτισμού των ψηφοδελτίων τους, η αυτόματη εγγραφή στους εκλογικούς καταλόγους, η επανειλημμένη αποτυχία εκλογής συγκεκριμένων υποψηφίων, η ποιότητα του εκφερόμενου πολιτικού λόγου, αποτελούν θέματα, που πρέπει να μας απασχολήσουν και την επόμενη μέρα των εκλογών.
Επιπλέον, η εμπλοκή του Αρχιεπισκόπου στην εκλογική διαδικασία και τα εσωτερικά των κομμάτων, καταδεικνύει ότι δεν έγινε ακόμη αντιληπτό από τον ίδιο και το περιβάλλον του, ότι ο εθναρχικός ρόλος του Αρχιεπισκόπου στον τόπο μας, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Όλα συνηγορούν στο γεγονός ότι μας αναμένει μια παρατεταμένη δεκαοκτάμηνη προεκλογική περίοδος μέχρι τις προεδρικές εκλογές του 2013. Ενδιάμεσος σταθμός της πολύμηνης αυτής πορείας, οι κοινοτικές και δημοτικές εκλογές. Με άλυτο, όπως όλα δείχνουν, το κυπριακό πρόβλημα, που έχει τελματώσει, και εμάς βυθισμένους στην εθνική μας μοναξιά και μιζέρια να επιχαίρουμε για τα μικρά και πρόσκαιρα.
Τριάντα επτά χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, η πολιτική μας ηγεσία παρουσιάζεται ανίκανη να ενώσει το λαό γύρω από έναν κοινό στόχο και σκοπό. Να εμπνεύσει τους νέους και να δώσει όραμα στην κοινωνία μας. Όπως στις κοινωνικές επιστήμες, αλλά και σε άλλες, όταν κανείς θέλει να προβλέψει το τι θα γίνει στο μέλλον, αν συνεχιστεί η ίδια τάση, κάνει μια απλή «προέκταση» των όσων έγιναν στο άμεσο παρελθόν. Όλα καταδεικνύουν λοιπόν, ότι η πολιτική ηγεσία δεν έλαβε τα πραγματικά μηνύματα των καιρών. Η τάση, λοιπόν, θα παραμείνει η ίδια και η νέα σχέση πολίτη-πολιτικής, στα αζήτητα.
