του Θανάση Τσώκου
Τα τελευταία χρόνια, αρκετοί συμπολίτες μας απόδημοι, πρώτης και δεύτερης γενιάς, επιλέγουν να επιστρέψουν μόνιμα στην Κύπρο, μετά από αρκετά χρόνια παραμονής τους στις χώρες φιλοξενίας τους. Οι λόγοι σε κάθε περίπτωση διαφορετικοί, έχουν να κάνουν με τις πολιτικές εξελίξεις σε χώρες όπως η Ν. Αφρική, η Ζιμπάμπουε, η Ζάμπια, με την οικονομική ύφεση και το ψηλό κόστος διαβίωσης σε χώρες της Ευρώπης και την Αμερική, αλλά και για την δίψα για επιστροφή και δραστηριοποίηση στην πατρώα γη.
Η κυπριακή πολιτεία οφείλει να αγκαλιάσει με θέρμη τους επαναπατρισθέντες συμπατριώτες μας που αποτελούν ένα εκλεκτό κομμάτι του λαού μας. Το ίδιο θα πρέπει να πράξει βέβαια και για τους απόδημους Κύπριους. Τους άλλους μισούς Κύπριους που ζουν και δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό και που ως επί το πλείστον θυμόμαστε κάθε καλοκαίρι όταν διοργανώνεται στο νησί το συνέδριο της ΠΟΜΑΚ όχι τόσο για τις θέσεις, απόψεις και προβλήματα τους αλλά για τις παρεκτροπές στο συνέδριο μερίδας των ηγετών μας, πολιτικών και εκκλησιαστικών, που αντί να εκπέμπουν από το βήμα του συνεδρίου μηνύματα ενότητας και κοινού αγώνα εκπέμπουν μηνύματα διχόνοιας στους λίγους παρευρισκόμενους συνέδρους .
Με αφορμή και την επικείμενη συζήτηση στην Βουλή των Αντιπροσώπων των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι επαναπατρισθέντες Κύπριοι, θα πρέπει η Πολιτεία να εγκύψει στα προβλήματα αυτά και να δώσει το συντομότερο δυνατό λύσεις. Προβλήματα όπως η μη επαρκής ενημέρωση και πληροφόρηση των επαναπατρισθέντων από το Κράτος για τα δικαιώματα τους. Γεγονός που σε αρκετές περιπτώσεις οδηγεί στην μη έγκαιρη και εκπρόθεσμη διεκδίκηση τους. Όπως επίσης, η χρονοβόρα διαδικασία για απόκτηση της κυπριακής ιθαγένειας αλλοδαπών συζύγων επαναπατρισθέντων. Σοβαρό επίσης πρόβλημα είναι και οι ελλιπείς πρόνοιες για τους επαναπατρισθέντες συνταξιούχους, όσον αφορά τις έκτακτες χορηγίες, ωφελήματα κ.λ.π.. Επιπλέον, θα πρέπει να δοθούν κίνητρα για απόκτηση πρώτης κατοικίας αλλά και επαγγελματική αποκατάσταση των επαναπατρισθέντων στην Κύπρο.
Πάνω από όλα όμως θα πρέπει να αρθεί η μεγάλη αδικία σε βάρος των επαναπατρισθέντων, οι οποίοι μετανάστευσαν πριν από την τουρκική εισβολή του Ιούλη του 1974 και στους οποίους δεν παρέχεται από το κράτος η προσφυγική ιδιότητα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται δύο ταχυτήτων πρόσφυγες. Οι άνθρωποι αυτοί που μετανάστευσαν σε δύσκολους καιρούς για τον τόπο, στερήθηκαν τις οικογένειες και την πατρίδα τους, προσφυγοποιήθηκαν από τον Τούρκο κατακτητή, σήμερα στερούνται των δικαιωμάτων τους ως πρόσφυγες γιατί έφυγαν μετανάστες πριν την εισβολή της 20ής Ιουλίου 1974.
Είναι καιρός λοιπόν η κυπριακή πολιτεία να εγκύψει στα προβλήματα των επαναπατρισθέντων και να δώσει άμεσα λύσεις σε αυτά. Δεν μπορούν οι άνθρωποι αυτοί να αισθάνονται δεύτερης κατηγορίας πολίτες στην ίδια τους την πατρίδα, γιατί το κράτος δεν επιδεικνύει τη δέουσα ευαισθησία. Δεν μπορεί σε βάρος των προσφύγων επαναπατρισθέντων να εξακολουθεί να γίνεται αυτή η αδικία. Επιβάλλεται επίσης η θεσμική, ποιοτική και οργανωτική αναβάθμιση της Υπηρεσίας Αποδήμων του Υπουργείου Εξωτερικών, που είναι υποβαθμισμένη και αδυνατεί να ανταποκριθεί στις νέες απαιτήσεις των αποδήμων μας.
