του Νίκου Τορναρίτη
Η παλαιστινιακή γη αιματοκυλίστηκε ξανά. Χρειάστηκαν 15 ημέρες για το Συμβούλιο Ασφαλείας, το αρμόδιο διεθνές όργανο να καταλήξει σε ένα ψήφισμα – έκκληση για κατάπαυση του πυρός και μόνιμη εκεχειρία. Στο διάστημα που μεσολάβησε ο κόσμος ολόκληρος παρακολούθησε τη πρωτοφανή βιαιότητα της αντίδρασης του Ισραήλ στις ανεύθυνες ενέργειες της Χαμάς, με αποτέλεσμα το θάνατο τόσων αμάχων, ακόμα και παιδιών.
Από την πρώτη στιγμή του πολέμου, η ΕΕ προσπάθησε να συγκρατήσει την επιθετικότητα του Ισραήλ, να γίνουν ανθρωπιστικοί διάδρομοι βοήθειας, να περιοριστούν τα θύματα μεταξύ των αμάχων. Οι πρωτοβουλίες της Γαλλικής Προεδρίας και εν συνεχεία προσωπικά του προέδρου Σαρκοζί, κάτω από ασφυκτικούς συσχετισμούς ισχύος στη Μέση Ανατολή, δεν μπόρεσαν να ανακόψουν την προδιαγεγραμμένη πορεία του πολέμου. Μέτρησαν όμως στη συνέχεια και αποδεικνύουν ότι η ΕΕ έχει ένα διακριτό ρόλο να διαδραματίσει στη διεθνή σκηνή, ως δύναμη ειρήνης, σταθερότητας και συνεργασίας. Αυτό θα είναι πολύ χρήσιμο τώρα, που γίνεται ακόμα πιο φανερή η ανάγκη για επιστροφή στην ειρηνευτική διαδικασία. Η ειρήνη άργησε πολύ. Η απουσία διαλόγου, η διαρκής καταφυγή στη βία των όπλων, η προσπάθεια επιβολής του ισχυρού, όλα μαζί, είναι οι αιτίες που αναπαράγουν το μίσος στην Παλαιστίνη.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, που όλος ο κόσμος έχει στραμμένο το βλέμμα στην περιοχή, το κοινό ανακοινωθέν Χριστόφια-Ταλάτ σχετικά με την αναγκαιότητα ειρήνευσης στη Λωρίδα της Γάζας πιστεύω ότι αποτελεί ένα θετικό βήμα. Δείχνει ότι μπορούμε να εκφράζουμε κοινές θέσεις πάνω σε κρίσιμα ζητήματα που απασχολούν την διεθνή κοινότητα. Το σήμα ελπίδας για τη Γάζα που στάληκε από την Κύπρο λειτουργεί και αντίστροφα. Οι ηγέτες των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο πρέπει να κοιτάξουν με ευθύνη προς τα εμπρός. Είναι γνωστό ότι στη δική μας πορεία για τη συνολική επίλυση του Κυπριακού, η Τουρκία χρειάζεται να συνεισφέρει πραγματικά για να τερματιστεί η κατοχή. Για την ίδια την ΕΕ, η επίλυση του Κυπριακού θα επιτρέψει να υπάρξει καλύτερος προσανατολισμός πρωτοβουλιών προς την πλευρά της Μέσης Ανατολής. Η ίδια η Κύπρος θα αποκτήσει πληρέστερο ρόλο στο μέτρο των δυνατοτήτων της.
Η Κύπρος οφείλει να καταδικάσει κάθε πράξη βίας και να ζητήσει από το Ισραήλ να σταματήσει την επιθετική συμπεριφορά του. Αυτό που μετρά στο τέλος της ημέρας είναι το δικαίωμα των παλαιστινίων να έχουν το δικό τους κράτος. Αλλά για να υπάρξει συνολική ειρήνη χρειάζεται όλα τα κράτη της περιοχής να ζουν σε συνθήκες ασφάλειας και σταθερότητας. Άρα ένα παλαιστινιακό κράτος δίπλα σε εκείνο του Ισραήλ αποτελούν τον αναγκαίο όρο που θα οδηγήσει σε μόνιμη λύση.
Ελπίζω αυτός ο κύκλος αίματος να είναι ο τελευταίος για την Παλαιστίνη και η Μ. Ανατολή να απασχολεί τη διεθνή κοινότητα ως χώρος για ειρηνευτικές πρωτοβουλίες αντί ως χώρος για πολεμικές επιχειρήσεις. Είναι επίσης μεγάλη η προσδοκία του κόσμου, με το τέλος του κενού εξουσίας στις ΗΠΑ και την ανάληψη της προεδρίας από τον Μπάρακ Ομπάμα, να υπάρξει ουσιαστική κινητικότητα που θα φέρει την ανανέωση της ειρηνευτικής προσπάθειας στην Μ. Ανατολή.
