του Αβέρωφ Νεοφύτου
Έχει ξεσπάσει πρόσφατα ένας πόλεμος μεταξύ του ΤΕΠΑΚ και του Πανεπιστημίου Κύπρου σχετικά με την ίδρυση Σχολής Καλών Τεχνών. Ο πόλεμος αυτός έχει επεκταθεί και μεταξύ των ενδιαφερόμενων επαρχιών για τη Σχολή.
Και ενώ ο πόλεμος αυτός μαίνεται μεταξύ του ΤΕΠΑΚ, του Πανεπιστημίου και των ενδιαφερόμενων επαρχιών, κανένας δεν λαμβάνει υπόψη κατά πόσο είναι ωφέλιμο με βάση τα σημερινά οικονομικά δεδομένα να δημιουργήσουμε επιπρόσθετες σχολές εν μέσω της κρίσης και της προσπάθειας περιορισμού των κρατικών δαπανών. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο πως ενώ όλοι καβγαδίζουν για τη Σχολή, κανένα από τα ενδιαφερόμενα μέρη δεν προβληματίζεται για τη χρηματοδότηση.
Πολύ φοβούμαι πως στο τέλος θα ακολουθηθεί η πάγια τακτική που ακολουθείται σε τέτοιες περιπτώσεις. ΤΕΠΑΚ και Πανεπιστήμιο θα ιδρύσουν και οι δύο Σχολή Καλών Τεχνών. Όπως έτυχε και σε άλλες περιπτώσεις, όπως στους κλάδους των ηλεκτρολόγων μηχανικών, μηχανολόγων μηχανικών και πολιτικών μηχανικών, αφού με αυτό τον τρόπο θα ικανοποιήσουμε και τα δύο ιδρύματα, αλλά ταυτόχρονα και δύο επαρχίες.
Στις δύσκολες ώρες της κρίσης, των ψηλών δημοσιονομικών ελλειμμάτων και με την χώρα υπό καθεστώς επιτήρησης, ο πρώτος κανόνας θα πρέπει να είναι η εμπέδωση της δημοσιονομικής ευθύνης από όλους τους αρμόδιους. Αυτή η ευθύνη θα πρέπει να διακατέχει όλα τα ιδρύματα, και ιδιαίτερα τα ακαδημαϊκά, τις τοπικές αρχές, την κυβέρνηση για να επιτύχουμε στον στόχο, που δεν είναι άλλος από τον περιορισμό του ελλείμματος και την μείωση των κρατικών δαπανών.
Δεν επιτρέπεται να έχουμε 2 ιδρύματα και 4 επαρχίες να τσακώνονται για το ποιος θα ιδρύσει τη Σχολή και, ταυτόχρονα, κανένας από τα 6 ενδιαφερόμενα μέρη να μην κάνει καμιά εισήγηση σχετικά με την χρηματοδότηση της. Αυτό αποτελεί, τουλάχιστον, έλλειψη της επιβαλλόμενης υπευθυνότητας όλων των εμπλεκομένων και είναι αυτού του είδους οι νοοτροπίες που έχουν αυξήσει τις δαπάνες του κράτους. Θα ήθελα να ακούσω συγκεκριμένες προτάσεις, και από τα ιδρύματα που ενδιαφέρονται να ιδρύσουν τη Σχολή αλλά και από τις επαρχίες και τις τοπικές διοικήσεις, για την εύρεση κονδυλίων και για τις πιθανές ευεργετικές επιπτώσεις στις τοπικές κοινωνίες από τη λειτουργία τhς.
Μόνο έτσι θα μπορούσε κάποιος να αποφασίσει για το ποιο ίδρυμα και πού θα ήταν καλύτερο να ιδρυθεί η Σχολή. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε η κοινωνία μας, ο πολιτισμός και η οικονομία να επωφεληθεί από αυτό το εγχείρημα. Ίσως μέσα από την παράθεση των στοιχείων αυτών να φανεί πως θα ήταν καλύτερα να μην προχωρήσουμε επί του παρόντος με την ίδρυση της Σχολής. Και αποδοχή αυτού του πορίσματος θα ήταν ό,τι καλύτερο για την ενσωμάτωση της δημοσιονομικής ευθύνης στην κοινωνία μας.
Πρέπει να διευκρινίσουμε κάτι. Γνωρίζουμε τη σημασία του πολιτισμού και για αυτό τον στηρίζουμε. Κοινωνία χωρίς πολιτισμό έχει θολό όραμα για το μέλλον. Ο πολιτισμός, όμως, σε μια κοινωνία δεν προωθείται με την ίδρυση Σχολών. Ο πολιτισμός θα πρέπει να είναι κάτι το οποίο καλλιεργείται σε μια κοινωνία μέσω της εκπαίδευσης και της νοοτροπίας της για μάθηση. Είναι και γι’ αυτό τον λόγο που ο Δημοκρατικός Συναγερμός εισηγείται την ίδρυση Φορέα Πολιτισμού που θα έχει την ευθύνη για την προώθηση και ανάπτυξη του πολιτισμού στη χώρα μας.
Με λυπεί ιδιαίτερα γιατί ο ακαδημαϊκός κόσμος, που τόσο πολύ σέβομαι και εκτιμώ, στέλνει σε αυτή την περίπτωση το χείριστο μήνυμα προς την κοινωνία. Οι νοοτροπίες της ενίσχυσης και διεύρυνσης των «βασιλείων» έπρεπε να τυγχάνουν της αυστηρής κριτικής των ακαδημαϊκών και όχι της υιοθέτησης των.
