του Νίκου Τορναρίτη
H παγκόσμια οικονομική κρίση ανέδειξε τις κτυπητές αδυναμίες της κυπριακής οικονομίας. Για μήνες διεξάγεται συζήτηση μεταξύ κυβέρνησης και κομμάτων, συνδικαλιστικών οργανώσεων και των κοινωνικών εταίρων για τους τρόπους με τους οποίους θα ξεπεράσουμε τα προβλήματα. Όλοι βλέπουμε ότι αργήσαμε να πάρουμε μέτρα αφού η κυβέρνηση υπέβαλε καθυστερημένα ορισμένες προτάσεις στις Βρυξέλλες.
Σήμερα η Κύπρος έπρεπε να ενεργεί διαφορετικά γιατί καθημερινά παρακολουθούμε την περιπέτεια στην οποία μπήκε η Ελλάδα και οφείλαμε να δούμε τα πράγματα πιο σοβαρά και πιο έγκαιρα. Όσα έφταιξαν για να οδηγηθεί η Ελλάδα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, σε ένα βαθμό ισχύουν και στη δική μας περίπτωση. Θα καταγράψω μόνο τα πιο σημαντικά: μεγάλος και σπάταλος δημόσιος τομέας, κομματοκρατία στις προσλήψεις και τις προαγωγές – θυμηθείτε ότι η ΕΔΥ είναι μικρογραφία της βουλής. Ημικρατικοί που ζουν με συνεχείς κρατικές επιδοτήσεις, δύο χρεωκοπημένες αεροπορικές εταιρείες που θέλουν να διατηρήσουν την τωρινή δομή τους. Μεγάλη ανισοσκέλεια στους μισθούς του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, προκλητικά συντεχνιακά προνόμια, μοντέλα οργάνωσης και διοίκησης στους ημικρατικούς οργανισμούς που έμειναν στα πρότυπα της εποχής του ’80, άρνηση προσαρμογής σε πολλούς τομείς στις ευρωπαϊκές μας υποχρεώσεις. Δεν λέω ότι η Κύπρος κινδυνεύει, άλλωστε το μικρό μας μέγεθος βοηθά να μαζέψουμε πιο γρήγορα τα ελλείμματα. Επισημαίνω όμως τα πιο πάνω για να μην μείνει εκτεθειμένος ο τόπος σε βαθύτερες περιπέτειες, όχι στο μακρινό μέλλον.
Πίσω από αυτή την σκληρή πραγματικότητα που περιέγραψα, βρίσκεται συχνά ο κομματικός λαϊκισμός που βασανίζει για δεκαετίες την κοινωνία της Κύπρου. Λαϊκισμός σημαίνει να μην λες την αλήθεια, να συγκαλύπτεις τα προβλήματα για ψηφοθηρικούς λόγους, να αρνείσαι να προτείνεις λύσεις γιατί φοβάσαι ότι θα χάσεις δύο ή τρεις ψήφους, και στο τέλος αφού βλέπεις την κατρακύλα να μην τολμάς να πάρεις μέτρα από το φόβο του πολιτικού κόστους.
Σήμερα η Κύπρος βρίσκεται σε καθεστώς επιτήρησης από την ΕΕ γιατί η κυβέρνηση Χριστόφια αρνήθηκε να διαπιστώσει έγκαιρα τα προβλήματα, έδινε αλόγιστα και ισοπεδωτικά παροχές και στο τέλος διόγκωσε τα ελλείμματα για να φανεί αρεστή στους πολίτες. Τελικά αποδείχθηκε ότι έκανε μικροπολιτική γιατί η πολιτική της δεν ήταν χρήσιμη για την κοινωνία μας αφού οδήγησε σε σοβαρά αδιέξοδα και σε μείωση της αξιοπιστίας της οικονομίας μας στις Βρυξέλλες. Προσωπικά αμφιβάλλω εάν το πρόγραμμα που απέστειλε στην Ε.Ε. ο κ. Σταυράκης θα περάσει. Είναι πολύ πιθανό να αποσταλεί πίσω στη Λευκωσία για διευκρινήσεις και πρόσθετα μέτρα. Η κυβέρνηση από το φόβο του πολιτικού κόστους άργησε να πάρει μέτρα και προτίμησε το παιχνίδι με το χρόνο. Αυτό είναι ένα παράδειγμα προς αποφυγή, γιατί μια κοινωνία μπορεί να πάει μπροστά μόνο όταν ένας πολιτικός ηγέτης αναλαμβάνει τις ευθύνες του, ενημερώνει τους πολίτες, μιλάει τη γλώσσα της αλήθειας και παίρνει μέτρα που μακροπρόθεσμα υπηρετούν το γενικό συμφέρον.
