του Θανάση Τσώκου
Μας δίδαξε με τις πράξεις και την πολιτική του παρουσία και δράση, πώς δίνονται και πώς κερδίζονται δύσκολοι αγώνες. Πρωταγωνίστησε στις πολιτικές εξελίξεις στην πατρίδα μας το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Μας δίδαξε, πως πολιτική και ηθική δεν είναι έννοιες αποκλίνουσες. Συνέβαλε όσο κανείς άλλως πολιτικός άνδρας, στην εμβάθυνση της δημοκρατίας στην Κύπρο. Μας έφερε πιο κοντά στην Ελλάδα και ολοκλήρωσε το όραμα για την ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακέραιος πολιτικός με σπάνιο ηθικό υπόβαθρο, δημοκράτης, διορατικός, ανοικτών οριζόντων, υπερβατικός, εργατικός, με πηγαίο χιούμορ. Πάνω από όλα όμως ο Γλαύκος Κληρίδης ήταν και εξακολουθεί να είναι άνθρωπος. Τώρα, οι συζητήσεις μαζί του, με φόντο τη θάλασσα της Λάρνακας που τόσο αγαπά ανεξάντλητες. Οι γνώσεις και η σοφία του, συνδυαζόμενες με την μεγάλη του εμπειρία στην πολιτική κονίστρα, τον καθιστούν δεινό συζητητή. Πραγματικό δάσκαλο.
Αυτοί που κατά καιρούς προσπάθησαν να σπιλώσουν το όνομα του, απολογήθηκαν στον ίδιο και την κοινωνία. Δεν μπόρεσαν όμως να απολογηθούν για τις πράξεις τους, που αποτυπώνουν κακές νοοτροπίες παρωχημένων εποχών, στην ίδια την ιστορία. Κορυφαία προσπάθεια, σπίλωσης του ονόματος του Γλαύκου Κληρίδη, υπήρξε αυτή της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία», εκφραστικού οργάνου της τότε κυβέρνησης. Το 1983 η εφημερίδα, μέσα από χαλκευμένα έγγραφα, παρουσίαζε τον Γλαύκο Κληρίδη ως πράκτορα των Ναζί. Κορυφαία προσπάθεια φίμωσης του Γλαύκου Κληρίδη, τα γεγονότα της Αραδίππου, στις 28 Ιουλίου 1976 και η προσπάθεια διάλυσης της προεκλογικής συγκέντρωσης του Δημοκρατικού Συναγερμού, με την χρήση όπλων από παρακρατικούς.
Η σκιαγράφηση της ζωής και του έργου του, δεν αποτελεί εύκολο εγχείρημα. Απλά, γιατί ο Γλαύκος Κληρίδης, ήταν πάντοτε παρών. Αν κανείς θα επιχειρούσε την αναφορά των σημαντικότερων σταθμών της πολιτικής του παρουσίας, αυτοί θα ήταν: α) η δράση του στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο ως εθελοντή στην Βρετανική Βασιλική Αεροπορία (RAF), β) η συμμετοχή του, με το ψευδώνυμο «Υπερείδης», στον αγώνα της ΕΟΚΑ, γ) ο διορισμός του τον Απρίλιο του 1959, ως υπουργού Δικαιοσύνης, δ) Η εκλογή του τον Ιούλιο του 1960, ως πρώτου προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων, ε) Η ανάληψη το 1968, ως επικεφαλής της Ελληνοκυπριακής πλευράς, της θέσης του αντιπροσώπου στις διακοινοτικές συνομιλίες, ζ) η ίδρυση το 1969, του Ενιαίου Κόμματος το οποίο στις εκλογές του 1970, αναδείχθηκε ως πρώτο κόμμα και κατέλαβε 15 από τις 35 έδρες στην βουλή, η) η ανάληψη στις 23 Ιουλίου 1974, της προεδρίας της Δημοκρατίας μετά τα τραγικά γεγονότα του πραξικοπήματος και της εισβολής, θ) η δημιουργία του Δημοκρατικού Συναγερμού, στις 4 Ιουλίου 1976, ι) η εκλογή του ως προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον Φεβρουάριο του 1993 και η επανεκλογή του το 1998.
Ο ίδιος, θεωρεί ως το μεγαλύτερο επίτευγμα στην μακρόχρονη πολιτική του παρουσία, «την ένταξη της Κύπρου, στην Ευρωπαϊκή Ένωση» η οποία έγινε εφικτή, μετά από την αποσύνδεση της, από τη λύσης του κυπριακού προβλήματος.
Όμως σημαντική για μας στον Δημοκρατικό Συναγερμό, είναι και η πολιτική παρακαταθήκη του Γλαύκου Κληρίδη. Παρακαταθήκη, την οποία θα πρέπει να διαφυλάξουμε, μέσα από την πολιτική δράση και παρουσία μας. Αφού, όπως ο ιδρυτής του κόμματος ανέφερε σε ομιλία του στις 24 Ιουλίου 1976 στην Επισκοπή, ο Δημοκρατικός Συναγερμός, «ιδρύθηκε για να υπηρετήσει την ανάγκη συνένωσης της δημοκρατικής μετριοπαθούς δεξιάς. Η ελευθερία, η δημοκρατία και η δικαιοσύνη αποτελούν το πολιτικό του τρίπτυχο. Ο Δημοκρατικός Συναγερμός θα υπηρετήσει αρχές και όχι πρόσωπα. Ιδρύθηκε για να δώσει. Όχι για να πάρει. Ιδρύθηκε για να αγωνιστεί για τον τόπο μας. Για τα ιδεώδη μας. Για την σωτηρία μας».
Η ανάληψη της προεδρίας του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου από την Κυπριακή Δημοκρατία, θα ήταν μια μοναδική ευκαιρία, η πολιτεία να τιμήσει τον Γλαύκο Κληρίδη για την προσφορά του στον τόπο και την συμβολή του στην ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κάτι, που δεν έχει πράξει ποτέ μέχρι σήμερα.
