του Θανάση Τσώκου
Όσοι στις μέρες μας βιώνουν την κυπριακή πραγματικότητα, στις πραγματικές της όμως διαστάσεις και όχι μέσα από μια εικονική πραγματικότητα, είναι εύκολο να αντιληφθούν ότι εξελικτικά, συσσωρεύεται στην κοινωνία μας μιας μορφής κοινωνική οργή. Ένας κοινωνικός θυμός και μια απαξίωση για την πολιτική και τους πολιτικούς. Σήμερα που ο μέσος Κύπριος αγωνίζεται πραγματικά να επιβιώσει λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά και των όσων προηγήθηκαν αυτής, όπως η κλοπή του Χρηματιστηρίου και η έλλειψη μακροπρόθεσμης οικονομικής πολιτικής, από τις εκάστοτε κυβερνήσεις,κάποιοι εξακολουθούν να προκαλούν με τις πρακτικές και τις συμπεριφορές τους. Αδιαφορώντας προκλητικά, για το τι τεκταίνεται γύρω τους.
Δυστυχώς, αυτοί που προκαλούν και διεγείρουν το δημόσιο αίσθημα είναι αυτοί, που είναι ή ήταν επιφορτισμένοι με την επίλυση των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων του τόπου. Αυτοί που θα έπρεπε να χαράξουν πολιτικές όχι για το δικό τους αύριο, αλλά για το αύριο όλων. Αυτοί που θα έπρεπε να αποτελούν το καλό παράδειγμα, το πρότυπο της κοινωνίας μας. Να είναι η ατμομηχανή της οικονομίας και της κοινωνίας. Να εμπνέουν τη νεολαία και να μπορούν να δώσουν λύσεις στα προβλήματα της και όραμα στο μέλλον της Όλα αυτά δε, μέσα από τις πράξεις και τις συμπεριφορές τους και όχι τις φανφαρονίστικες τοποθετήσεις του παντογνωστισμού της μετριότητας τους ή την απραξία και την απάθεια τους. Είναι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών, αλλά και μια μερίδα πρώην και νυν υψηλόβαθμών κρατικών αξιωματούχων, που αποτελούν τα golden boys και τώρα τους golden grandads της κυπριακής κοινωνίας και ως ένα μεγάλο βαθμό το κατεστημένο του τόπου. Αν σε αυτούς προσθέσει κανείς και μερικούς παράγοντες της οικονομικής ελίτ, κατεστημένο σαθρό, σε κάποιες των περιπτώσεων, που επιβιώνει «παντός καιρού» και με όλες τις κυβερνήσεις.
Οι golden grandads της σύγχρονης κυπριακής πραγματικότητας με τις δύο και τρεις συντάξεις, στις μέρες μας προκαλούν το δημόσιο αίσθημα. Όλοι αυτοί, οι οποίοι έχουν ομολογουμένως προσφέρει -με το αζημίωτο βέβαια- στον τόπο μας από τις θέσεις που υπηρέτησαν στο δημόσιο ή σε πολιτειακά αξιώματα,, ή και τα δύο, δεν έχουν προσφέρει περισσότερο ούτε από τους απλούς εργάτες, ούτε από τους ελεύθερους επαγγελματίες, αλλά ούτε και από τις πολύτεκνες μάνες που σήμερα η σύνταξη τους ανέρχεται στα πεντακόσια ενενήντα ευρώ.
Για να πετύχουμε λοιπόν μια δίκαιη κοινωνία, της οποίας οι κρατικοί αξιωματούχοι, οι πολιτικοί και άλλοι παράγοντες δεν θα προκαλούν το δημόσιο αίσθημα, θα πρέπει να ληφθούν ρηξικέλευθες αποφάσεις. Μία από τις αποφάσεις αυτές, θα πρέπει να είναι και ο καθορισμός ανώτατης κρατικής σύνταξης στις 2.500 Ευρώ μηνιαίως. Όπως έχει ορθά οριστεί κατώτατη σύνταξη. Αρκούντως ικανοποιητικό ποσό για ένα άτομο να επιβιώσει και να διαβιώσει. Γιατί αν αδυνατεί να διαβιώσει το άτομο αυτό με την σύνταξη των 2.500 Ευρώ μηνιαίως, το ερώτημα που προκύπτει είναι πώς επιβιώνουν οι 70.000 συνταξιούχοι με 590 ευρώ μηνιαία σύνταξη;
Πρόκληση αποτελούν επίσης οι απολαβές των ανώτερων κρατικών και πολιτειακών αξιωματούχων, των golden boys, σε μια δύσκολη ομολογουμένως οικονομική και κοινωνική συγκυρία. Δεν αποτελούν πρόκληση προς την κοινωνία, οι απολαβές του εκάστοτε Προέδρου της Δημοκρατίας, οι οποίες ανέρχονται στις 165.000 ευρώ ετησίως ή οι απολαβές των υπουργών, οι οποίες ανέρχονται στις 105.000 ευρώ; Γιατί ο Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου, ο Γενικός Εισαγγελέας και ο Β. Γενικός Εισαγγελέας, να απολαμβάνουν 150.000 ευρώ ετησίως την ίδια ώρα που νέοι επιστήμονες εργοδοτούνται στις μέρες μας με μισθούς κάτω από 850 ευρώ; Στην καλύτερη περίπτωση που θα βρουν δουλειά στο αντικείμενο των σπουδών τους. Ποιό στέλεχος, ποιας ιδιωτικής εταιρείας ή ιδιωτικού οργανισμού αμείβεται με το ποσό των 120.000 ευρώ ετησίως και με τι προσόντα; Ποσό που αντιστοιχεί στις απολαβές, επί παραδείγματι,του Προέδρου της Επιτροπής Ανταγωνισμού ή της Επιτρόπου Διοικήσεως;
Το φαινόμενο των golden boys και των golden grandads, εξέθρεψαν όλες ανεξαιρέτως οι κυπριακές κυβερνήσεις από την σύσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας μέχρι σήμερα. Το ερώτημα είναι απλό: Ποιοι από τους πολιτικούς θα συστρατευθούν με την κοινωνία η οποία έχει κηρύξει τον δικό της πόλεμο, ο οποίος τώρα αρχίζει, για να αλλάξει η σαθρή αυτή κατάσταση και ποιοι θα παραμείνουν δέσμιοι του παρελθόντος;
