Σημαντικός αριθμός από προσωπικότητες με την ταμπέλα του ανεξάρτητου έχουν πάρει σβάρνα τα επιτελεία των κομμάτων για να εκδηλώσουν την επιθυμία τους να εκτελέσουν το ρόλο του υποψήφιου Προέδρου.
Η ταμπέλα «είμαι ανεξάρτητος», που στόχο έχει να μεταφέρει το υποσυνείδητο μήνυμα «δεν έχω σχέση με την πολιτική διαπλοκή» παίζει ψηλά στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων όταν ερωτούνται την άποψή τους σε ανύποπτο χρόνο και σ’ αυτό επενδύουν τις μετοχές τους διάφοροι με άρθρα, διαλέξεις και συγκεντρώσεις.
Βεβαίως είναι θεμιτό ο καθένας να εκδηλώνει τις φιλοδοξίες και τις προθέσεις του για το ανώτατο αξίωμα της πολιτείας μας. Το θέμα όμως είναι να εξετάσουμε τις επιλογές μας στη βάση του τι χρειάζεται το κράτος και η κοινωνία μας σήμερα. Νομίζω ότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που έχουν επικρατήσει στο στενό μας πολιτικό σύστημα έχουν προκαλέσει την έντονη απαξίωση των πολιτών. Ιδιαίτερα μετά τα τραγικά γεγονότα του περασμένου Ιουλίου, η αναξιοκρατία, η άκρατη κομματοκρατία, η αποφυγή ανάληψης ευθύνης, και κυρίως η διαπλοκή και η διαφθορά έχουν προκαλέσει συθέμελα την εμπιστοσύνη των πολιτών έναντι κάθε μορφής εξουσίας.
Μπορεί όμως στ’ αλήθεια ένας «ανεξάρτητος» υποψήφιος να θέσει τέλος σ’ όλα τα πιο πάνω; Κατά τη δική μου άποψη η απάντηση είναι πως όχι, δεν μπορεί, για τον απλούστατο λόγο του ότι η λεγόμενη ανεξάρτητη υποψηφιότητα είναι από την αρχή πολλαπλάσια εξαρτώμενη έναντι των κομμάτων και των πολιτικών αρχηγών που θα την υποστηρίξουν. Αδύναμη ουσιαστικά να κυβερνήσει και καταδικασμένη να παραπαίει πάντα σε χλιαρές λύσεις που αποτελούν τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή.
Αυτό το οποίο χρειαζόμαστε δεν είναι κάποιον ανεξάρτητο, με την έννοια του νεοφερμένου στην πολιτική σκηνή. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι έναν αποφασιστικό ηγέτη και έμπειρο πολιτικό με την τόλμη και την αποφασιστικότητα να κάνει τομές στον τρόπο λειτουργίας του κράτους. Που να έχει τη δυνατότητα να επηρεάζει και όχι απλά να ακολουθεί τα κόμματα που τον στηρίζουν. Που να γνωρίζουμε τι πρεσβεύει και τι του επιτάσσει η ιδεολογία του.
Τα συνθήματα που στόχο έχουν να από-ιδεολογικοποιήσουν τo καθετί για να χωρέσουν τους πάντες, όπως, «κάτω το σάπιο πολιτικό κατεστημένο», «τεχνοκράτες αντί για πολιτικοί», «ούτε δεξιά ούτε αριστερά» και διάφορα άλλα ανεδαφικά και ισοπεδωτικά, δεν αποτελούν τίποτα παραπάνω από ένα περιτύλιγμα για να καλύψουν την αδυναμία αυτών που τα εκφράζουν να πάρουν θέση για συγκεκριμένα καυτά ζητήματα.
Λίγο πριν κλείσει το παρόν κείμενο έσκασε η είδηση ότι ο νυν Πρόεδρος, προφανώς κάτω από το βάρος της άστοχης και αποτυχημένης του διακυβέρνησης, αποφάσισε να μην επαναδιεκδικήσει. Προσωπικά στη θέση του θα έπραττα το ίδιο παρόλο που θεωρώ ότι θα έπρεπε προ πολλού να απολογηθεί και να παραιτηθεί.
Αυτό το οποίο όμως τώρα προβάλλει ως σενάριο και φαντάζει τρομακτικό θα είναι τυχόν προσπάθεια του ΔΗΚΟ να εξευμενίσει τις ευθύνες του ίδιου του ΑΚΕΛ προτάσσοντας από κοινού ένα δήθεν ανεξάρτητο υποψήφιο.
Αν οι συζητήσεις τις επόμενες εβδομάδες κινηθούν σ αυτό το επίπεδο, τότε θα λήξει άδοξα και μια ώρα ενωρίτερα το παραμύθι του «ανεξάρτητου», ο οποίος ολοφάνερα πλέον θα εκπροσωπεί απλά τη βιτρίνα για να συνεχίσουν δύο κόμματα εκ διαμέτρου αντίθετα την αλλοπρόσαλλή τους συγκυβέρνηση με ενδεχόμενες νέες τραγικές συνέπειες για τον τόπο.
