του Τάσου Μητσόπουλου
Η υπό εξέλιξη διεθνής κρίση, με την παταγώδη πτώση των αγορών, πέραν από τις αδυναμίες ενός συστήματος που έχει ανάγκη από διορθωτικές παρεμβάσεις και ενός κράτους που καταφανώς δεν ανταποκρίνεται με επάρκεια και αξιοπιστία στον εποπτικό του ρόλο, ανέδειξε μια πρωτοφανή πολιτική παρεμβατικότητα από την ΕΕ. Στο πρόσωπο του Γάλλου Προέδρου Σαρκοζί η διεθνής κοινότητα βρήκε όχι απλώς τον προεδρεύοντα της ΕΕ αλλά έναν ηγέτη ο οποίος υπερβαίνοντας τα θεσμικά ελλείμματα του ευρωπαϊκού συστήματος, έδρασε με τόλμη και πρωτοβουλία όπως επιτάσσουν εξάλλου οι σύνθετες συνθήκες.
Η πρωτόγνωρη αυτή κινητικότητα ανέδειξε την πολιτική διάσταση της Ευρώπης. Και τον καίριο και πρωταγωνιστικό ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει σε μια περίοδο γενικευμένης ανασφάλειας.
Κάποιοι εγχώριοι αναλυτές της μαρξιστικής οικονομίας έσπευσαν – ευτυχώς εξίσου γρήγορα φρόντισαν να τα μαζέψουν – να ισχυριστούν ότι η Κύπρος εκτός της ευρωζώνης θα τα κατάφερνε καλύτερα. Αγνοώντας ακριβώς ότι μέσα στη δίνη της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης, η οποία συμπαρέσυρε οικονομίες ανατολής και δύσης, η ΕΕ αποτέλεσε και αποτελεί με τις δυναμικές πολιτικές της παρεμβάσεις, πυλώνα αξιοπιστίας και ευθύνης.
Δεν είναι εξάλλου διόλου τυχαίο ότι χώρες οι οποίες βρίσκονται εκτός της ευρωζώνης νιώθουν τώρα πιο έντονη την ανάγκη να συντονίσουν τους ρυθμούς τους με τους ρυθμούς της ευρωζώνης. Στην κατηγορία αυτή συμπεριλαμβάνονται η Σουηδία και η Δανία αλλά και η Νορβηγία η οποία δεν είναι καν μέλος της ΕΕ. Και τέλος η Ισλανδία η οποία επλήγη καίρια από την κρίση κηρύσσοντας εθνική χρεοκοπία, προωθεί εσπευσμένως νομοθεσία για ένταξή της στην ΕΕ.
Μισό αιώνα μετά την γέννηση της «οικονομικής» Ευρώπης, που υπήρξε προϊόν του μεγάλου πολέμου, βλέπουμε σήμερα μέσα από την κατήφεια που προκαλεί ο σκληρός και αδυσώπητος οικονομικός ανταγωνισμός να γεννιέται η πολιτική Ευρώπη. Μια Ευρώπη που εξοπλισμένη με θεσμική επάρκεια, μπορεί να ασκήσει έναν εξισορροπητικό ρόλο διεθνώς ως δύναμη σταθερότητας, αξιοπιστίας και σιγουριάς.
