του Χριστόφορου Φωκαΐδη
Ένα από τα πιο σημαντικά ευρήματα της δημοσκόπησης που δημοσιεύθηκε την περασμένη Κυριακή στον Φιλελεύθερο ήταν, κατά την άποψη μου, η συντριπτική αποδοχή που λαμβάνει πλέον ανάμεσα στους πολίτες η πρόταση για ένταξη της Κύπρου στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη. Ακόμα και ανάμεσα στους ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ, του μόνου κόμματος που εξακολουθεί να εναντιώνεται στην πρόταση, ποσοστό 54% (έναντι 42%) τάσσεται υπέρ της υποβολής αίτησης για ένταξη.
Εκπληκτικά είναι και τα ποσοστά αποδοχής που συγκεντρώνει και η προοπτική ένταξης στο ΝΑΤΟ (πλην των ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ, συγκεντρώνει απόλυτη πλειοψηφία σε όλα τα άλλα κόμματα). Τα ποσοστά αυτά είναι μεγαλύτερα ακόμα και από χώρες που είναι ήδη μέλη του ΝΑΤΟ! Προφανώς, ούτε η πρόσφατη επίσκεψη Μεντβέντεφ, ούτε η άκριτη υποστήριξη της κυβέρνησης στη ρωσική πρόταση για ένα νέο σύστημα ασφάλειας στην Ευρώπη, δεν επηρέασαν την κοινή γνώμη.
Φαίνεται πως διαμορφώνεται πλέον μια πιο πραγματιστική κουλτούρα ανάμεσα στους πολίτες που έχει αφήσει πίσω ιδεολογικές εμμονές και δογματισμούς άλλων εποχών. Η κεντρική θέση με την οποία η κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ αντιτίθενται στην υποβολή αίτησης για ένταξη, ότι δηλαδή ο Συνεταιρισμός για την Ειρήνη είναι προθάλαμος του ΝΑΤΟ, δεν πείθει πλέον αφού η πλειοψηφία των πολιτών φαίνεται ότι ευνοεί ακόμα κι’ αυτή την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Πόσο μάλλον στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, στον οποίο συμμετέχουν όλοι οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η παραδοσιακά ουδέτερη Ελβετία ακόμα και αυτή η Ρωσία!
Η κυβέρνηση δεν μπορεί να εμμένει στη δογματική άρνησή της για μη ένταξη στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη όταν μας καλεί να ενταχθούμε εκεί το ίδιο το Ευρωκοινοβούλιο. Όταν αυτό μας προτείνουν εδώ και χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις. Όταν αυτό μας υποδεικνύουν οι εταίροι μας προκειμένου να επιλυθεί το πρόβλημα στη συνεργασία Ε.Ε.-ΝΑΤΟ, ενόψει ιδιαίτερα της έγκρισης του νέου στρατηγικού δόγματος του Συμμαχίας τον ερχόμενο μήνα στη Λισσαβόνα.
Η κυβέρνηση δεν έχει ποτέ δώσει επί της ουσίας απαντήσεις σε σειρά ερωτημάτων που έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι η μη συμμετοχή μας στον Συνεταιρισμό:
1)Εκχωρεί στην κατοχική Τουρκία και στη Βρετανία μέσω των βάσεων, την αποκλειστική δυνατότητα αξιοποίησης της γεωστρατηγικής σημασίας της Κύπρου.
2)Μας στερεί διαπραγματευτικές δυνατότητες στο Κυπριακό προσφέροντας άλλοθι στην Τουρκία να συνεχίζει να διεκδικεί εγγυητικά δικαιώματα στην Κύπρο με όρους του ‘60.
3)Θέτει την Κύπρο στο περιθώριο των ευρωπαϊκών εξελίξεων αφού είναι η μόνη χώρα που δεν μπορεί να συμμετάσχει πλήρως στη κοινή ευρωπαϊκή πολιτική ασφάλειας και άμυνας.
4)Προσφέρει στην Τουρκία το πρόσχημα να κρύβεται πίσω από τη δική μας άρνηση για να μπλοκάρει τη συνεργασία Ε.Ε.-ΝΑΤΟ.
Το τελευταίο διάστημα άρχισε να ακούγεται περισσότερο από πλευράς ΑΚΕΛ το επιχείρημα ότι δεν έχει νόημα να κάνουμε αίτηση γιατί ούτως ή άλλως θα απορριφθεί. Είναι ακριβώς το ίδιο επιχείρημα που χρησιμοποιούσε το ΑΚΕΛ όταν με τις ίδιες ιδεολογικές εμμονές τασσόταν ενάντια στην ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μήπως η στάση της Τουρκίας έναντι της Κύπρου ήταν τότε διαφορετική; Μήπως άλλαξαν τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων; Κάθε άλλο, θα έλεγα μάλιστα πως τα πράγματα ήταν πολύ δυσκολότερα. Είχαμε όμως ένα Γλαύκο Κληρίδη, ένα Γιάννο Κρανιδιώτη, ένα Κώστα Σημίτη, που με τον πραγματισμό και τη διορατικότητα τους, κατόρθωσαν να κάνουν εφικτό αυτό που κάποιοι θεωρούσαν ανέφικτο, την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Είμαι σχεδόν βέβαιος πως το ΑΚΕΛ θα κάνει κάποια στιγμή την αυτοκριτική του γύρω απ’ αυτό το θέμα, όπως έπραξε και για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όπως και τότε, δεν μπορεί να πάει κόντρα σ’ αυτό που ξεκάθαρα πλέον φαίνεται ότι επιθυμεί η κοινωνία. Η αυτοκριτική όμως του ΑΚΕΛ αφορά το ίδιο και τους ιστορικούς του μέλλοντος. Αυτό που αφορά τους πολίτες και αυτό που επιβάλλει το συμφέρον του τόπου είναι να ληφθούν οι σωστές αποφάσεις τώρα.
