του Νίκου Τορναρίτη
Είναι γενική διαπίστωση ότι η Τουρκία κερδίζει τις εντυπώσεις στο κυπριακό και ο διεθνής παράγοντας δείχνει ικανοποιημένος από το γεγονός ότι η κατοχική δύναμη ζητά λύση μέχρι το τέλος του χρόνου! Για μερικούς αυτό λέγεται «επικοινωνιακή πολιτική» της Τουρκίας, αλλά για μένα αυτό βεβαιώνει την αδυναμία του προέδρου Χριστόφια και της κυβέρνησής του να επηρεάσουν τις διεθνείς εξελίξεις και όσα έρχονται ενόψει Νοεμβρίου και Δεκεμβρίου. Μπορεί να λέμε διάφορα αλλά αυτό που μετρά είναι το πόσο και πώς μπορούμε να πείσουμε για το δίκαιό μας με τρόπο σαφή και αποτελεσματικό. Δυστυχώς, ο πρόεδρος Χριστόφιας έχει εγκαταλείψει ό,τι ονομάζουμε επιρροή της Κύπρου στον διεθνή παράγοντα, δεν εμφανίζει κανένα πρόγραμμα δραστηριοτήτων στο εξωτερικό και συμμετέχει λόγω ιδιότητας μόνο στις Συνόδους Κορυφής της ΕΕ. Ακόμα και γι’ αυτό το «τρίπτυχο» που το θεωρεί μεγάλη επιτυχία του, αρκέστηκε να στείλει μια επιστολή σε διάφορους αποδέκτες. Κάθε καλόπιστος παρατηρητής διαπιστώνει την αδυναμία του προέδρου να επηρεάσει τις εξελίξεις στο διεθνές πεδίο, γι’ αυτό και η κατοχική δύναμη κερδίζει τις εντυπώσεις λέγοντας ότι επείγεται για λύση.
Ταυτόχρονα ο πρόεδρος εμφανίζεται να αρνείται κάθε πρόταση ή πρωτοβουλία για ενίσχυση της διαδικασίας των συνομιλών. Ο πρόεδρος Χριστόφιας με διάφορα τεχνάσματα, απέρριψε την πρωτοβουλία της Ισπανικής Προεδρίας για συμμετοχή της ΕΕ σε μια διάσκεψη για το κυπριακό.Η εικόνα της ε/κ πλευράς στο εξωτερικό είναι εικόνα που προκαλεί ερωτηματικά και αμφιβολίες. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η τουρκική διπλωματία και χειρίζεται τον πρόεδρο Χριστόφια με τον πιο εύκολο τρόπο γι’ αυτό και διαρκώς επιμένει σε «γρήγορη λύση» και «εντατικοποίηση των συνομιλιών». Δυστυχώς, ο πρόεδρος έχει απορρίψει κάθε πρόταση που θα οδηγούσε σε πιο αποτελεσματική διαπραγμάτευση και ουσιαστικά αφήνει την κατοχική δύναμη έξω από την πραγματική πίεση που συνιστά η διεύρυνση της διαδικασίας. Αρνείται να δώσει ρόλο στην ΕΕ και επιμένει σε αδιέξοδες πρακτικές.
Η «κυπριακή ιδιοκτησία» της διαδικασίας όπως την είχαν συμφωνήσει τότε οι δύο ηγέτες Χριστόφιας και Ταλάτ, μπορεί να είχε κάποια σημασία όσο ήταν στην ηγεσία των Τ/κ ο Ταλάτ. Με την ήττα Ταλάτ και την εκλογή Έρογλου, εξέλειπε και η θεωρία της «κυπριακής λύσης» γιατί με μαθηματική ακρίβεια, αυτή η φόρμουλα σήμερα, θα οδηγήσει στην ταϊβανοποίηση της κατεχόμενης Κύπρου.
Ο πρόεδρος Χριστόφιας παίζει με τον χρόνο, ζητά διαρκώς παράταση και όλα τα σπρώχνει παρακάτω. Δύσκολα μπορεί κανείς να καταλάβει τι ακριβώς κάνει και κυρίως τι ακριβώς θέλει. Εκτιμώ ότι στο παιχνίδι του να σπρώχνει το κυπριακό παρακάτω, εξηγείται και η συνεχής αναφορά του σε ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, σε διαδικασίες τύπoυ Μπούργκενστοκ και επιδιαιτησίες. Γνωρίζει ότι τίποτε από αυτά δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Κανένας δεν τα ζητά. Σε ολόκληρο τον πλανήτη μόνο ο πρόεδρος Χριστόφιας τα αναφέρει γιατί νομίζει ότι αυτά προκαλούν αναστάτωση στην ε/κ κοινή γνώμη και κατ’ επέκταση ενισχύουν την προσχηματική πολιτική του στο κυπριακό. Με προσχήματα και παιχνίδια κανένας δεν μπορεί να λύσει το κυπριακό. Αν δεν αλλάξουμε πολιτική, αν δεν βγούμε από τα σημερινά παιχνίδια, η ταϊβανοποίηση του 37% της Κύπρου δυστυχώς είναι κοντά…
