Χθεσινή ανακοίνωση του Χρήστου Στυλιανίδη, βουλευτή και μέλους της κοινοβουλευτικής επιτροπής Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων αναφέρει:
Επανέρχεται στην επικαιρότητα το μείζον θέμα της επενδυτικής πολιτικής του Ταμείου Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Ποια επενδυτική πολιτική βέβαια δίχως λεφτά, δίχως αποθεματικό; Είχαμε εδώ και τρία χρόνια κατ’ επανάληψη τονίσει το μεγάλο πρόβλημα των επενδύσεων του Τ.Κ.Α., το οποίο μοιάζει ως η κορυφή του παγόβουνου στο ευρύτερο ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό. Δυστυχώς, ενώ επανέρχεται συχνά πυκνά στην επικαιρότητα και είναι μέρος του δημόσιου διάλογου το μέγα ζήτημα του ευρύτερου συνταξιοδοτικού-ασφαλιστικού, η κυβερνητική πλευρά απλώς ασχολείται με τα επιμέρους και τα συμπληρωματικά.
Τρεις απλές κουβέντες καθαρές: 1) αποθεματικό δεν υπάρχει και το ξέρουμε όλοι με ευθύνη όλων, 2) αυτή τη στιγμή στην παρούσα οικονομική κρίση με το μέγα δημοσιονομικό έλλειμμα, φαντάζει αδύνατο να δημιουργηθεί αποθεματικό ικανοποιητικό ώστε να μιλάμε για επενδύσεις ουσιαστικού χαρακτήρα μακριά από το πυροτέχνημα των 200 εκατομμυρίων ευρώ, 3) αφού δεν μπορεί να υπάρξει επενδυτική πολιτική στοιχειωδώς ισάξια των αντίστοιχων ευρωπαϊκών ταμείων, τουλάχιστον ας ξεκινήσουμε ένα ειλικρινή διάλογο για το πού πορευόμαστε.
Είναι εκτίμηση αναλογιστική ότι πέραν αυτού του προβλήματος της επενδυτικής πολιτικής και του αποθεματικού βέβαια του Τ.Κ.Α., το πλέον οδυνηρό και περιθωριοποιημένο πρόβλημα είναι το μέγα ζήτημα του συνταξιοδοτικού στους ημικρατικούς οργανισμούς και την τοπική αυτοδιοίκηση. Αυτά τα δύο σε συνδυασμό (ευρύτερο συνταξιοδοτικό-επενδυτική πολιτική Τ.Κ.Α.) είναι ατομική βόμβα στην προοπτική της κυπριακής οικονομίας. Ας μη γελιόμαστε. Οι ρυθμοί ανάπτυξης που ζήσαμε μέχρι τώρα είναι αδύνατο να επαναληφθούν. Εάν δεν αποφασίσουμε συναινετικά για τις μεγάλες διαθρωτικές αλλαγές – ανατροπές, αναντίλεκτα το παράδειγμα της Ελλάδας θα είναι πολύ πιο κοντά μας απ’ ότι σήμερα υποψιαζόμαστε.
Επιτέλους, είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε για να βρούμε λύσεις και να πάρουμε αποφάσεις; ή θα το αφήσουμε στη γωνία και σε λίγα χρόνια να βρισκόμαστε σε παρόμοια δίνη και σε ανάλογες βέβαια θανατηφόρες περικοπές όπως συνέβη στην οικονομία της Ελλάδας, λόγω έλλειψης πολιτικής τόλμης και βούλησης να αντιμετωπίσουμε τα κρίσιμα και τα πρωτεύοντα στον κρίσιμο χρόνο;
