του Θανάση Τσώκου
Τα στοιχεία αυτά, καταδεικνύουν περίτρανα ότι η αντιναρκωτική πολιτική του κράτους και της πολιτείας ευρύτερα, έχει αποτύχει. Με βάση τις στατιστικές της Αστυνομίας, τα άτομα που ενέχονται σε υποθέσεις ναρκωτικών, έχουν αυξανόμενη τάση στις ηλικίες 19 – 29. Το τραγικότερο όμως όλων, είναι ότι έχουν αυξηθεί κατά 120% από το 2009, τα άτομα που ενέχονται σε υποθέσεις ναρκωτικών και είναι ηλικίας 14 – 18 χρονών. To 1990, η κατώτερη ηλικία τον χρηστών ήταν τα 22 χρόνια, ενώ η χρήση ηρωίνης και κοκαΐνης ήταν περιορισμένη.
Εάν θεωρήσουμε ότι κάθε ενέργεια κρίνεται εκ του αποτελέσματος, με τέτοια αποτελέσματα θα πρέπει να αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε σοβαρά σαν πολιτεία για το πώς αντιμετωπίζουμε το καυτό αυτό θέμα. Είναι ορθή η αναφορά του Αρχηγού Αστυνομίας ότι «παρά την αύξηση του εγκλήματος στην Κύπρο, αυτό είναι πιο χαμηλό από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Κάτι όμως που δεν μπορεί να αποτελεί μονίμως το άλλοθι της ανικανότητας μας να διαχειριστούμε σοβαρά κοινωνικά προβλήματα ως κράτος και ως πολιτεία. Με το ίδιο σκεπτικό, ολιγωρήσαμε την δεκαετία του ΄90 στην υιοθέτηση μιας ολοκληρωμένης πολιτικής κατά των ναρκωτικών.
Υποκριτικά τότε, διατεινόμασταν ότι δεν υπήρχε σοβαρό πρόβλημα.
Αδύνατος κρίκος στην προσπάθεια καταπολέμησης των ναρκωτικών, αποτελεί πλέον ο θεσμός της οικογένειας. Θεσμός ο οποίος πλήττεται σοβαρά και στον τόπο μας. Τα τελευταία χρόνια, έχει αναπτυχθεί έντονα η λογική του για όλα φταίνε οι άλλοι. Ποτέ δεν φταίμε εμείς, οι γονείς, για ό,τι συμβαίνει στο περιβάλλον μας. Ε λοιπόν, αυτό είναι λάθος και υποκρισία. Την πρώτη και μεγαλύτερη ευθύνη για το ότι ένα παιδί ηλικίας 14 ή 15 χρόνων καταφεύγει στα ναρκωτικά, την φέρουν οι γονείς και η οικογένεια του. Εύστοχα αναφέρει ο Λουκιανός ότι «Η οικογένεια είναι η αρχή και το στήριγμα κάθε πολιτισμού».
Τραγικό παράδειγμα αποτελεί η μη συμμετοχή των γονέων στους Συνδέσμους Γονέων των σχολείων που φοιτούν τα παιδιά τους. Πάντοτε βέβαια με την φθηνή δικαιολογία της έλλειψης χρόνου. Σε σχολείο με διακόσους είκοσι μαθητές, άρα τετρακόσιους σαράντα περίπου γονείς συμμετέχουν στο Σύνδεσμο Γονέων και σε όλες τις εκδηλώσεις του σχολείου μόνο οι σαράντα. Ο δε ποιοτικός χρόνος που οι γονείς αφιερώνουν πλέον στα παιδιά τους, περιορίζεται σε ελάχιστες ώρες τη βδομάδα.
Είναι καιρός λοιπόν, να κάνουμε τις αναγκαίες παραδοχές, ως πρώτο βήμα στην αντιμετώπιση του σοβαρού προβλήματος των ναρκωτικών. Σε μια περίοδο που τα κοινωνικά προβλήματα και αδιέξοδα αυξάνονται για τους νέους μας. Οι αριθμοί μας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και αποτυπώνουν τις τραγικές πραγματικότητες της κοινωνίας μας.
Όπως αναφέρει ο Πλάτωνας: «Είναι αδύνατο να βελτιωθεί ο κόσμος εάν δεν βελτιωθούν οι άνθρωποι». Άρα αποτελεί ύψιστη υποχρέωση της πολιτείας να προφυλάξει τους νέους της. Να τους βελτιώσει και όχι να τους καταβαραθρώσει. Χρειαζόμαστε ένα σύστημα που να δημιουργεί νέους με ισχυρή αυτοπεποίθηση και υψηλή αυτοεκτίμηση. Επιβάλλεται η εκπόνηση μιας ολοκληρωμένης πολυεπίπεδης και πολυμέτωπης πολιτικής πρόληψης, με επίκεντρο τον άνθρωπο και το σχολείο. Καθώς και η ενίσχυση της προσπάθειας καταστολής. Στόχος, η μείωση της προσφοράς και της ζήτησης. Δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί κανείς, στην αξιέπαινη προσπάθεια την Υπηρεσίας Δίωξης Ναρκωτικών, στο γεγονός ότι η δικαιοσύνη θα έπρεπε να είναι πιο αυστηρή με τους εμπόρους ναρκωτικών, αλλά και η ανάγκη για περισσότερες κοινότητες απεξάρτησης για αυτούς που επιθυμούν την επανένταξη. Ας ελπίσουμε, ότι έχει χαθεί μόνο η μάχη κατά των ναρκωτικών και όχι ο πόλεμος.
