του Θανάση Τσώκου
Τα πολιτικά κόμματα στο σύνολο τους, έχουν με αποφάσεις των συλλογικών τους οργάνων, καθορίσει το περιεχόμενο της λύσης και την στρατηγική επίλυσης του κυπριακού προβλήματος, με βάση τις δικές τους θέσεις, φιλοσοφία και αρχές. Ανεξάρτητα από το αν κάποιοι αξιωματούχοι των κομμάτων αυτών, για δικούς τους προσωπικούς λόγους, προωθώντας τις δικές τους προσωπικές ατζέντες, υιοθετούν άλλες απόψεις και άλλες προσεγγίσεις από αυτές που ομόφωνα λήφθηκαν εντός των συλλογικών οργάνων των πολιτικών κομμάτων στα οποία ανήκουν. Ο καθορισμός αυτός θέσεων, ουσιαστικά καταδεικνύει και τις διαφορές ή τις συγκλίσεις των πολιτικών δυνάμεων στον τόπο. Θέσεις όμως οι οποίες σε αρκετές περιπτώσεις είναι γενικές και ασαφείς.
Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι τα συγκυβερνώντα κόμματα στο μόνο που συμφωνούν μεταξύ τους είναι ότι διαφωνούν, ακόμη και στο πλαίσιο λύσης του Κυπριακού. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, ότι σε ορισμένα πολιτικά κόμματα υπάρχει διάσταση θέσεων μεταξύ των θέσεων τους εντός του Εθνικού Συμβουλίου και των δημόσιων τοποθετήσεων τους. Η συμμετοχή του Κ.Σ ΕΔΕΚ και του ΔΗ.ΚΟ στην κυβέρνηση Χριστόφια, καθιστά τα δύο αυτά κόμματα συνυπεύθυνα για την πορεία του Κυπριακού προβλήματος. Όπως συνυπεύθυνο είναι το ΑΚΕΛ και το Κ.Σ ΕΔΕΚ, για την περίοδο που Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ήταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος και τα τρία κόμματα συγκυβερνούσαν πάλι μαζί.
Τα κόμματα, λοιπόν, έχουν καθορίσει τις θέσεις τους σε διάφορες παραμέτρους του Κυπριακού. Αυτό όμως το οποίο παρατηρείται έντονα το τελευταίο διάστημα και με βάση τα όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας ως υποχωρήσεις χωρίς αντάλλαγμα από την κυβέρνηση Χριστόφια, είναι ότι στην βάση της κοινωνίας, έχουν διαμορφωθεί ήδη, οι πρώτες τάσεις για κάποιες από τις τυχόν πρόνοιες του σχεδίου λύσης. Ο λαός αυτή την φορά έχει θέσει, σε βασικές πρόνοιες της επικείμενης, αν και εφόσον επιτευχθεί πρόταση λύσης, τις δικές του «κόκκινες γραμμές». Γεγονός, το οποίο θα πρέπει έγκαιρα να αφουγκραστεί η πολιτική μας ηγεσία. Για την αποφυγή λαθών στις εκτιμήσεις της και για την ορθή αξιολόγηση του υπό διαμόρφωση νέου πολιτικού σκηνικού.
Οι «κόκκινες γραμμές», όπως αυτές έχουν τεθεί από την βάση της κοινωνίας των πολιτών είναι ξεκάθαρες. Άσχετα με το αν κάποιοι δεν θέλουν να το αντιληφθούν. Απορρίπτεται και δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή από τους Ελληνοκύπριους λύση, η οποία θα προνοεί την εκ περιτροπής προεδρία. Ανεξάρτητα με το αν αυτή θα συνδυαστεί με την σταθμισμένη ψήφο. Οι Ελληνοκύπριοι, δικαίως δεν θα δεχθούν Τούρκο πρόεδρο. Αποδεκτή επίσης, δεν πρόκειται να γίνει, ούτε η διάλυση της Εθνικής Φρουράς στην λογική της αποστρατικοποίησης του νησιού. Θέση, την οποία υιοθέτησε η Τουρκία από της αρχές της δεκαετίας του εξήντα. Η διάλυση της Εθνικής Φρουράς, άρα και η αποξήλωση της άμυνας του τόπου, υπήρξε πάγιο αίτημα της Τουρκίας. Υπήρξε, μια από τις τρεις αξιώσεις της, στο τελεσίγραφο της, μετά τα γεγονότα της Κοφίνου το 1967. Η Τουρκία τότε, μαζί με την αποχώρηση του Αρχηγού της Ανώτατης Στρατιωτικής Διοίκησης Άμυνας Κύπρου Στρατηγού Γρίβα και της Ελληνικής Μεραρχίας από το νησί, ζήτησε και την διάλυση της νεοσύστατης τότε Εθνοφρουράς. Όχι βέβαια αναίτια. Αίτημα, που ορθά απέρριψε ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπος Μακάριος.
Η κοινωνία μας, επιδεικνύει ιδιαίτερη ευαισθησία και στο θέμα του αριθμού των εποίκων που θα παραμείνουν μετά την συνολική διευθέτηση του Κυπριακού, το χρονοδιάγραμμα αποχώρησης τον τουρκικών στρατευμάτων κατοχής, αλλά και την διασφάλιση των τεσσάρων βασικών ελευθεριών. Κάτι, που επίσης θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψιν από τον Πρόεδρο Χριστόφια.
Αν το όποιο σχέδιο λύσης του Κυπριακού το οποίο κατατεθεί για έγκριση ενώπιον του Κυπριακού Ελληνισμού δεν διασκεδάζει τις ανησυχίες και τους φόβους του μέσου πολίτη, αλλά και δεν πείσει για την λειτουργικότητα και την βιωσιμότητα του, θα είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτό άρα και να εγκριθεί από τους Ελληνοκύπριους. Η εκ περιτροπής προεδρία, η διάλυση της Εθνοφρουράς, η παραμονή μεγάλου αριθμού εποίκων, η παραμονή τουρκικού κατοχικού στρατού, η μη εφαρμογή των τεσσάρων βασικών ελευθεριών, η απόκλιση από τις αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι μόνιμες αποκλίσεις από το ευρωπαϊκό κεκτημένο, αποτελούν τις «κόκκινες γραμμές» της δικής μας πλευράς. Έτσι έχουν τοποθετηθεί από την κοινωνία των πολιτών. Ανεξάρτητα από το πολιτικό κόμμα ή την παράταξη που ανήκει ή δεν ανήκει ο καθένας. Κάτι, το οποίο θα πρέπει να γίνει σεβαστό, από αυτούς που διαπραγματεύονται το κυπριακό, αλλά και το σύνολο των κομματικών ηγεσιών.
