του Νίκου Τορναρίτη
Η πρόοδος των συνομιλιών για επίλυση του κυπριακού εξαρτάται ασφαλώς από την στάση της τουρκικής πλευράς και τις προτάσεις που υποβάλλει σε μια σειρά από ζητήματα. Την ίδια στιγμή όμως σε μερικά ζητήματα έχει μεγάλη σημασία το πώς ο πρόεδρος Χριστόφιας προσεγγίζει θέματα που εμπλέκουν και άλλες πλευρές στην προσπάθεια επίλυσης του κυπριακού. Η πτυχή της ασφάλειας αποτελεί ένα τέτοιο ζήτημα αφού σε αυτή ενυπάρχουν πλήθος από παράγοντες που διαμορφώνουν το συνολικό πακέτο. Είναι μια γενική διαπίστωση ότι το ζήτημα της ασφάλειας για ένα κράτος-μέλος της ΕΕ δεν μπορεί να είναι η επανάληψη του συστήματος εγγυήσεων του 1960. Αυτό το σύστημα εάν παραμείνει ως έχει, καταδικάζει ένα κράτος-μέλος της ΕΕ να είναι υπό την συνεχή στρατιωτική κηδεμονία ενός υποψήφιου προς ένταξη μέλους που ήδη κατέχει το 37% ευρωπαϊκού εδάφους.
Η διαπίστωση αυτή οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η ίδια η Κύπρος έπρεπε από καιρό να παρουσιάσει το ζήτημα αυτό στην ηγεσία της ΕΕ και να επιχειρηματολογήσει γιατί η ΕΕ χρειάζεται να αποτελέσει το «κλειδί» για το ζήτημα της ασφάλειας στις διαδικασίες επίλυσης του κυπριακού. Δεν θεωρώ σκόπιμο να καταγράψω εδώ με λεπτομερή τρόπο τις μορφές που θα μπορούσε να πάρει αυτή η πρόταση. Γεγονός είναι ότι υπάρχει η δυνατότητα και μπορεί να διεκδικηθεί γιατί είναι μέσα στην ευρωπαϊκή πρακτική. Θεωρώ ότι ο πρόεδρος Χριστόφιας εδώ και πολύ καιρό έπρεπε να είχε δουλέψει πάνω στο θέμα με τις Βρυξέλλες, να παρουσιάσει το αίτημα της Κύπρου και να πείσει ότι χρειάζεται μια νέα προσέγγιση στο ζήτημα της ασφάλειας. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι το ζήτημα της ασφάλειας της επανενωμένης Κύπρου δεν αφορά μόνο το τραπέζι των συνομιλιών στη Λευκωσία αλλά αφορά και τη συνεννόηση ανάμεσα στην κυπριακή κυβέρνηση με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τα άλλα θεσμικά όργανα της ΕΕ. Όπως ακριβώς ήταν παλαιότερα η στρατηγική για την ένταξη της Κύπρου. Δεν ήταν θέμα των συνομιλιών με την τότε τ/κ ηγεσία.
Κατά την άποψή μου, η ΕΕ μπορεί και πρέπει να αποτελέσει το κρίσιμο μέγεθος σε ένα σύστημα εγγυήσεων. Αυτή όμως η προσέγγιση δεν θα πάρει σάρκα και οστά επειδή είμαστε μέλος της ΕΕ, αλλά χρειάζεται εμείς να το ζητήσουμε και εμείς να διαμορφώσουμε το πλέγμα των συμμαχιών με πολύ συγκεκριμένες διατυπώσεις που να απευθύνονται στους αρμόδιους που σχετίζονται με το κυπριακό όπως ο πρόεδρος Μπαρόσο και ο Επίτροπος Ρεν. Η επικύρωση της Συνθήκης της Λισαβόνας είναι πολύ ενισχυτική για την Κύπρο γιατί κάνει πιο δυνατή την αρχή της κοινοτικής αλληλεγγύης και κυρίως ενδυναμώνει την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Άμυνα των 27.
Δεν κατανοώ την αδράνεια που επιδεικνύει και σε αυτό το ευρωπαϊκό θέμα ο πρόεδρος Χριστόφιας. Τι ακριβώς θέλει στο ζήτημα της ασφάλειας; Τι συζητά στο τραπέζι των συνομιλιών; Διεξάγει συνομιλίες εδώ και ενάμισι χρόνο με τον κ. Ταλάτ. Ζήτησε τη μεσολάβηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το θέμα; Ζήτησε την ενεργητική συνδρομή της ΕΕ για το τι σημαίνει πακέτο ασφάλειας για ένα κράτος-μέλος της Ένωσης; Δυστυχώς, η κυβέρνηση Χριστόφια με την αδράνεια και τις παραλείψεις της αδικεί την Κύπρο. Η πολιτική της μέσα στην ΕΕ είναι φοβική. Ο ΔΗΣΥ επανειλημμένα ζήτησε να προωθήσουμε αυτή την ευρωπαϊκή πολιτική ασφάλειας που καλύπτει τις ανησυχίες των ε/κ και ανοίγει δρόμους για να ξεπεράσουμε αδιέξοδα δεκαετιών.
