του Νίκου Τορναρίτη
Η δραστηριότητα εδώ και μερικά χρόνια ακραίων στοιχείων στην Κύπρο, έχει προσλάβει τις μέρες μας μια πιο προωθημένη έκφραση, με την οργάνωση πορείας υπό τον τίτλο «κάθε ξένος εργάτης = ένας άνεργος»!
Είναι υποχρέωση και ευθύνη της πολιτείας να εξετάσει βαθύτερα το ζήτημα της εκδήλωσης φαινομένων ρατσισμού στην Κύπρο. Διατυπώνω με αγωνία το ερώτημα: Γιατί ευδοκιμούν στην Κύπρο τέτοιου είδους δραστηριότητες; Ποιος τις εκτρέφει;
Θεωρώ ότι είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό το γεγονός ότι εθνικιστικές οργανώσεις βρίσκουν στην πατρίδα μας χώρο και έκφραση. Αυτή την περίοδο, κάτω από το βάρος της οικονομικής κρίσης και της αυξημένης ανεργίας, οι ρατσιστικοί μηχανισμοί που στήθηκαν τα τελευταία χρόνια, επιχειρούν να εκμεταλλευτούν τις επιπτώσεις από την οικονομική κρίση επιλέγοντας τους ξένους ως «εύκολα» θύματα. Στην πραγματικότητα λειτουργούν σε βάρος όλων όσων δεν τους μοιάζουν.
Ασφαλέστατα και πρέπει να υπάρξει μια συγκροτημένη μεταναστευτική πολιτική με την προϋπόθεση όμως ότι αυτή την πολιτική δεν θα την εμπνευστούν και δεν θα την εφαρμόσουν περιθωριακές ρατσιστικές ομάδες αλλά η πολιτεία και τα θεσμοθετημένα της όργανα. Έχοντας πάντοτε στον νου μας τρία βασικά στοιχεία που δεν πρέπει να ξεχνάμε:
*Εάν δεν είχαμε τους ξένους εργάτες στην Κύπρο η πατρίδα μας δεν θα εντασσόταν ποτέ στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
*Πόσες Κύπριες θα μπορούσαν ν’ αντικαταστήσουν σήμερα τις χιλιάδες οικιακές βοηθούς των παιδιών και τον παππούδων μας, πόσοι Κύπριοι θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τους ξένους εργάτες στους στάβλους, τα χωράφια τους δρόμους και…
*Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο ελληνισμός ζει παντού στον κόσμο, κάποτε εκατομμύρια Έλληνες ήταν οικονομικοί μετανάστες, πρόσφυγες, κατατρεγμένοι. Βρήκαν στέγη σε όλο τον πλανήτη, είναι δημιουργοί και πρωτοπόροι στις πόλεις του κόσμου.
Εκτιμώ ότι έφθασε η ώρα ώστε η συντεταγμένη πολιτεία να οργανώσει τη δική της δημοκρατική απάντηση απέναντι στο εισηγμένο φαινόμενο ξενοφοβίας και ρατσισμού. Η παιδεία, το σχολείο, οι χώροι εργασίας, η δημόσια συζήτηση μέσα από τα ΜΜΕ πρέπει να αποτελέσουν βήματα διαλόγου για την πολιτεία της ανοχής και της συνύπαρξης. Ο Οικουμενικός Ελληνισμός άλλωστε δεν λειτούργησε ποτέ με φοβικές τάσεις υπήρξε πάντοτε εξωστρεφής με ανοικτούς ορίζοντες. Η Κύπρος ανήκει σήμερα στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια. Η βασική θέση της ΕΕ «ενωμένοι μέσα από τη διαφορετικότητά μας» είναι η απάντηση στις ξενοφοβικές συμπεριφορές και η πυξίδα για όλο τον ελεύθερο κόσμο.
