του Θανάση Τσώκου
Η τραγωδία στη Ναυτική Βάση Ευάγγελος Φλωράκης είχε σαν αποτέλεσμα να πληγεί πρώτιστα η εθνική μας αξιοπρέπεια, μέσα από την κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Λίγοι είναι αυτοί που πιστεύουν, ότι στην Κύπρο, υπάρχει μια σοβαρή και υπεύθυνη κυβέρνηση, η οποία μπορεί να διαχειριστεί τα μεγάλα προβλήματα του τόπου. Μέσα και από τις πρώτες δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας, ο λαός καταλογίζει ευθύνες για την τραγωδία πρώτιστα στον Πρόεδρο Χριστόφια και στους υπουργούς της κυβέρνησης, τον Κ. Παπακώστα και Μ. Κυπριανού. Η διαπίστωση αυτή, δεν μπορεί να χαροποιεί κανένα σώφρονα πολίτη. Ο τόπος μας σήμερα, είχε ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε από μια ισχυρή κυβέρνηση, η οποία να είναι σε θέση, να διαχειριστεί τα μεγάλα προβλήματα και τις προκλήσεις που βρίσκονται ενώπιον μας.
Αντί αυτού, έχουμε μια κυβέρνηση, η οποία θα συρθεί, μέσα από μια συμβατική διαχείριση των κορυφαίων αυτών προβλημάτων, στις προεδρικές εκλογές του 2013. Ο Δημήτρης Χριστόφιας, φαίνεται να έχει αυτοπαγιδευτεί και στις υψηλές προσδοκίες που ο ίδιος δημιούργησε σε μια μεγάλη μερίδα του λαού μας, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης. Προσδοκίες, στις οποίες δεν κατάφερε να ανταποκριθεί, ούτε κατ’ ελάχιστο. Τουναντίον, συσσώρευσε σωρεία προβλημάτων και απογοήτευσε. Το προεκλογικό του σλόγκαν για «Δίκαιη Κοινωνία», αποτέλεσε την πολιτική του λαιμητόμο.
Από τώρα και για τους επόμενους δέκα οκτώ μήνες, η κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει την πρόκληση να οδηγήσει τον τόπο σε μια κατάσταση κεκαλυμμένης ακυβερνησίας ή να πορευτεί συντεταγμένα μέχρι τον Φεβρουάριο του 2013, για να παραδώσει την εξουσία αξιοπρεπώς; Πάντως, το σενάριο της κεκαλυμμένης ακυβερνησίας, θα ήταν καταστροφικό για την Κύπρο και το λαό της.
Θα μπορέσει λοιπόν η κυβέρνηση, μέσα έστω και από αυτή την πρωτοφανή τραγωδία που έπληξε όλους μας, να δημιουργήσει μια νέα ευκαιρία; Να αποδείξει, ότι έστω και τώρα, ο λαός μπορεί να ελπίζει και να προσδοκά σε κάτι θετικό από την πολιτεία;. Να μετατρέψει δηλαδή, σε συνεργασία και με άλλες δυνάμεις, την τραγωδία αυτή σε ευκαιρία για δημιουργία ενός νέου κράτους με νέους θεσμούς και μια νέα σχέση πολίτη και πολιτικής; Φαίνεται μάλλον ότι αδυνατεί να το πράξει. Τουλάχιστον ας δοκιμάσει.
Η μη απομάκρυνση, άμεσα, βασικών υπόπτων του εγκλήματος από τις θέσεις τους, το αλαλούμ δηλώσεων από κυβερνητικά και Ακελικά στελέχη, η αδυναμία να προσλάβουν το μέγεθος της οργής του λαού, ο τρόπος αντιμετώπισης των αγανακτισμένων διαδηλωτών έξω από το Προεδρικό Μέγαρο, οι παραπομπές σε χούντα και ακροδεξιά στοιχεία, η μη απολογία Χριστόφια στο διάγγελμα του προς τον κυπριακό λαό, η μετά από μια βδομάδα παραίτηση του ΥΠΕΞ, καταδεικνύουν πανικό, ανικανότητα και κενό εξουσίας. Κενό, το οποίο δεν δημιουργείται απαραίτητα με την φυσική απώλεια ενός Προέδρου, αλλά και με την εν γένει ανικανότητα του να διαχειριστεί κορυφαία ζητήματα. Το ερώτημα που κυριαρχεί, είναι κατά πόσο ο Δημήτρης Χριστόφιας, ήταν έτοιμος ή είχε τις προϋποθέσεις να κυβερνήσει την Κύπρο; Όλα συνηγορούν στο ότι δυστυχώς δεν ήταν.
Η ελπίδα και η προσδοκία για δικαίωση, βρίσκεται πλέον στα χέρια του νομικού Πόλυ Πολυβίου, ο οποίος θα διαπιστώσει και θα αποδώσει πολιτικές ευθύνες σχετικά με την τραγωδία. Καθώς επίσης και του Γενικού Εισαγγελέα και της δικαιοσύνης ευρύτερα για απόδοση ποινικών και αστικών ευθυνών. Όλοι φέρουν στους ώμους τους, τεράστιο βάρος και μεγάλη ευθύνη έναντι του λαού. Αν οι έρευνες διεξαχθούν σε βάθος, και αποδοθούν ευθύνες εκεί και όπου ανήκουν, (κυρίαρχο αίτημα του λαού), και υπάρξουν παραδειγματικές καταδίκες, τότε θα αποδείξουμε ότι σε αυτό τον τόπο δεν υπάρχει ατιμωρησία. Υπάρχουν θεσμοί ακέραιοι, αλλά και διαδικασίες, που μπορούν να μας βγάλουν από μεγάλα αδιέξοδα και δύσκολες ατραπούς. Από εκεί, μπορούμε να ξεκινήσουμε, έστω και λαβωμένοι, για ένα νέο ελπιδοφόρο ξεκίνημα. Όμως τυχόν προσπάθεια συγκάλυψης του εγκλήματος, μέσα από παρελκυστικές μεθόδους για εκτόνωση της λαϊκής οργής και παραπομπή του στις ελληνικές καλένδες, την οποία όλοι απευχόμαστε, θα επιφέρει μια πολυεπίπεδη πολιτική, αξιακή, πολιτειακή και θεσμική κρίση με απρόβλεπτες συνέπειες και διαστάσεις.
