του Αβέρωφ Νεοφύτου
Η περασμένη Τετάρτη ήταν μια από τις πιο δυσάρεστες ημέρες της πολιτικής μου σταδιοδρομίας. Όχι εξαιτίας των προπηλακισμών έξω από τη βουλή. Αλλά, γιατί εν γνώσει μου και στην προσπάθεια όλων να στείλουμε μηνύματα έστω και καθυστερημένα στις Βρυξέλλες, ψήφισα συνειδητά ΑΔΙΚΑ μέτρα. Εν γνώσει μου ότι, δυστυχώς, αυτά δεν θα είναι επαρκή για να σώσουμε την οικονομία.
Γνωρίζοντας ότι την ώρα που ψήφιζα την παγοποίηση των αυξήσεων στον δημόσιο τομέα, επέβαλλα και επιπρόσθετα βάρη στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.
Γνωρίζοντας ότι τουλάχιστον πέντε – δέκα χιλιάδες από αυτούς τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που φορολογώ, σε λιγότερο από έξι μήνες θα βρεθούν στην ανεργία.
Γνωρίζοντας ότι εκατοντάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις στις οποίες φορτώνω επιπρόσθετο φόρο γιατί απλώς εργοδοτούν κόσμο, θα βάλουν λουκέτο τους προσεχείς μήνες.
Μακάρι να μπορούσα να διασφαλίσω στις εκατοντάδες χιλιάδες των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα και στις χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις τη σιγουριά της απασχόλησης.
Μακάρι να μπορούσα να διασφαλίσω τη μονιμοποίηση της εργασίας και των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα.
Μακάρι να μπορούσα να διασφαλίσω τη βιωσιμότητα όλων των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Μακάρι να μπορούσα να διασφαλίσω στο σύνολο των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα και στο σύνολο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων ότι ο μισθός και ο κύκλος εργασιών τους θα διατηρηθούν ανέγγιχτα και αναλλοίωτα τα επόμενα δύο χρόνια.
