H εκστρατεία ενημέρωσης του λαού για τη λύση που συζητείται στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό έπρεπε να είχε γίνει πριν χρόνια. Διαχρονικά, εκτός από ορισμένες περιόδους, το Κυπριακό συζητείτο μεταξύ των ηγετών των δύο κοινοτήτων. Καμιά κυβέρνηση, κανένα Εθνικό Συμβούλιο δεν θεώρησε αναγκαιότητα τη διαφώτιση του λαού, για την μορφή λύσης που επιδιώκεται.
Ιδιαίτερα τα τελευταία τριάντα χρόνια επιδιώκεται λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Συμφωνίες κορυφής έχουν αυτή τη μορφή λύσης ως προμετωπίδα τους. Όταν ο λαός απαντά στις δημοσκοπήσεις «Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ», όταν μεγάλο ποσοστό του λαού θεωρεί τη «διχοτόμηση» ως την ιδανική λύση του Κυπριακού, ποιος ευθύνεται γι΄ αυτό το κατάντημα; Ο ίδιος ο λαός; Αναμφίβολα ΟΧΙ. Εμείς φταίμε, τα κόμματα, οι κυβερνήσεις, οι ηγέτες αυτού του λαού που παραμυθιάζαμε τον λαό, με έυηχα συνθήματα, που δεν του λέγαμε την αλήθεια, που του αποκρύβαμε την πραγματικότητα, που τον παραπληροφορούσαμε και του δημιουργούσαμε σύγχυση αναφορικά με την μορφή λύσης του Κυπριακού.
Η ενημέρωση λοιπόν του λαού είναι αναγκαία. Πρέπει να γίνει συλλογικά και υπεύθυνα, συγκροτημένα και μεθοδευμένα. Πρέπει να εξευρεθεί ένας ελάχιστος κοινός παρονομαστής και να αναπτυχθεί ένας δημόσιος διάλογος που να έλκει το λαό στη διαφώτιση, τη μάθηση και γνώση και όχι να τον απωθεί γιατί ακούει τη γλώσσα της Βαβέλ και της σύγχυσης. Εμείς οι πολιτικοί θα πρέπει να ενημερώσουμε τον λαό γι΄ αυτά που πρέπει να ακούσει για να προβληματιστεί και όχι αυτά που θέλει να ακούσει για να μας χειροκροτήσει. Το βάρος της ευθύνης μας είναι ασήκωτο.
Με τα λάθη μας εμπεδώσαμε τη «διχοτόμηση» και σε μερίδα του λαού μας. Γιατί αφήσαμε τον πολίτη να παραμείνει καθηλωμένος σε συνθήκες σύγχυσης όρων και ερμηνειών όπως συνέβαινε για δεκαετίες. Η αντίδραση ορισμένων κομμάτων στην προοπτική της διαφώτισης είναι αδικαιολόγητη. Θα είχαν δίκιο αν η προσπάθεια αυτή ήταν μονομερής ενέργεια της κυβέρνησης και όχι συλλογική προσπάθεια του Εθνικού Συμβουλίου, και η υιοθέτηση ενός ελάχιστου κοινού παρονομαστή. Άλλωστε η πληροφόρηση και η γνώση είναι και ευρωπαϊκή υποχρέωση για κάθε κράτος–μέλος. Ο πολίτης πρέπει να γνωρίζει, να συμμετέχει, να διαλογίζεται, να ενημερώνεται για θέματα που τον αφορούν, να καλλιεργεί κουλτούρα λύσης και κοινής ταυτότητας, να καλλιεργεί την συνεργασία, την ανεκτικότητα, την αλληλοκατανόηση, τον σεβασμό της διαφορετικότητας και πολυπολιτισμικότητας σε κοινούς θεσμούς και ταυτότητα ομοσπονδιακής κουλτούρας, να αναπτύσσεται κοινωνικός διάλογος για όλα τα θέματα, τόσο δε μάλλον για το ύψιστο θέμα της εθνικής του επιβίωσης.
Σ΄ αυτή την προσπάθεια θα ξεχωρίσουν οι αντιδραστικοί, οι γραφικοί και αυτοί που «εξασφαλίζουν» την πολιτική τους επιβίωση με «φανφάρες» και «ενσυνείδητη παραπλάνηση». Θα ξεχωρίσουν από όλα τα πολιτικά κόμματα γιατί φοβούνται να πουν την αλήθεια, γιατί φοβούνται τις διαπραγματεύσεις που διεξάγονται. Γιατί φοβούνται μιαν ενδεχόμενη λύση που θα ενώνει την πατρίδα μας και τους νόμιμους κατοίκους της μέσα σε συνθήκες ασφάλειας και ειρήνης.
