του Χριστόφορου Φωκαΐδη
Η νέα τοποθέτηση Μέρκελ – Σαρκοζί καθώς και οι δηλώσεις του προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου Χανς Γκερτ Πέτεριγκ στις οποίες επαναφέρεται η αντίθεσή τους στην πλήρη ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα πρέπει να προκαλούν ούτε έκπληξη ούτε αμηχανία στη δική μας πλευρά.
Αντίθετα θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν ως εργαλείο προκειμένου να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις, μέσα από ένα οδικό χάρτη που θα διαμορφωθεί για την Τουρκία, να προβεί σε συγκεκριμένες κινήσεις προς την κατεύθυνση της υλοποίησης των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει έναντι της Κύπρου και έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι όροι διαπραγμάτευσης σ’ ότι αφορά την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας αποφασίστηκαν πριν 4 χρόνια και δεν αλλάζουν τώρα ανεξάρτητα από τις όποιες δηλώσεις γίνονται.
Άλλωστε οι απόψεις Σαρκοζί – Μέρκελ δεν είναι καινούργιες. Τις ίδιες απόψεις είχαν και όταν συναποφασιζόταν ότι οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας θα ήταν ανοιχτού τέλους.
Αυτό που για άλλη μια φορά αναδεικνύεται, δυστυχώς, είναι η αδυναμία μας να αξιοποιήσουμε την αντίδραση που υπάρχει σε κάποιες ισχυρές χώρες της Ευρώπης, για δικούς τους λόγους, έναντι της Τουρκίας και να δημιουργήσουμε ένα πλέγμα συμμαχιών που θα μας επιτρέψει να θέσουμε την Τουρκία ενώπιον των ευθυνών της σε σχέση με το Κυπριακό.
Το αν θα ενταχθεί πλήρως η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα αποφασιστεί σε 15-20 χρόνια και θα αποτελεί κατά βάσην προϊόν συμβιβασμού μεταξύ του γαλλογερμανικού άξονα από τη μια και του αγγλοαμερικανού από την άλλη που ευνοεί πλήρη ένταξη της Τουρκίας.
Όπως υποδεικνύει και ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου αυτό θα το αποφασίσει μια άλλη πολιτική γενιά. Εμείς δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου. Και είναι εδώ πραγματικά που διαπιστώνεται ένα σημαντικό έλλειμμα στρατηγικής από δικής μας πλευράς. Θα έπρεπε ήδη να είχαμε ξεκινήσει μια πανευρωπαϊκή εκστρατεία και να απευθυνθούμε προς τους εταίρους μας προκειμένου να προλάβουμε το ορόσημο του Δεκεμβρίου.
Μόνο το χαρτί της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας μπορεί να αποτελέσει μοχλό πίεσης σήμερα προκειμένου να αλλάξει στάση στο Κυπριακό. Για να αξιοποιηθεί αυτό το χαρτί, όμως, θα πρέπει να επικυρωθεί η Συνθήκη της Λισσαβόνας. Χωρίς τη νέα Συνθήκη δεν μπορεί να υπάρξει άλλη διεύρυνση. Είναι κι αυτό ένα στοιχείο που καταδεικνύει ακριβώς τις αντιφάσεις του ΑΚΕΛ και την απουσία μιας ολοκληρωμένης ευρωπαϊκής στρατηγικής που θα συνέβαλε στην προώθηση του εθνικού μας θέματος.
