του Θανάση Τσώκου
Η παρούσα κακή ομολογουμένως οικονομική συγκυρία, η πολυεπίπεδη κρίση που μαστίζει την κυπριακή κοινωνία, τα συσσωρευμένα αδιέξοδα των κυπριακών νοικοκυριών, αλλά και το τέλμα στο οποίο βρίσκεται το κυπριακό πρόβλημα λόγω πρώτιστα της τουρκικής αδιαλλαξίας, αλλά και της απροθυμίας της διεθνούς κοινότητας να ασκήσει πιέσεις στην κατοχική δύναμη και δευτερευόντως των λανθασμένων χειρισμών της παρούσας κυβέρνησης, έχουν μειώσει το ενδιαφέρον του λαού για ο εθνικό μας θέμα.
Στο σύνολο σχεδόν των πολιτικών συζητήσεων, αλλά και των συζητήσεων μεταξύ των ιδίων των πολιτών, κυρίαρχα θέματα είναι η ανεργία, η εγκληματικότητα, η κακή οικονομική κατάσταση των πολιτών, το μεταναστευτικό, τα επιδόματα πρόκληση σε πολιτικούς πρόσφυγες, τα προνόμια των Τουρκοκυπρίων στις ελεύθερες περιοχές, τα προβλήματα στον τομέα της υγείας. Θέματα, που άπτονται της καθημερινότητας του λαού. Το Κυπριακό, σαν θέμα στην ατζέντα του μέσου Κύπριου, έχει υποχωρήσει αρκετά. Το πρόβλημα δε, γίνεται πιο οξύ στις τάξεις της νεολαίας. Ένα φαινόμενο, που σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα, δεν θα έπρεπε να ισχύει, αφού το εθνικό θα έπρεπε να ήταν το πρώτο και κυρίαρχο θέμα. Κάτι που ίσχυε και στο παρελθόν, σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Απλά γιατί σχετίζεται άμεσα, με την επιβίωση μας σαν Ελληνισμός της Κύπρου.
Είναι καθήκον και υποχρέωση της πολιτικής ηγεσίας και των επιτελείων των υποψηφίων προέδρων το Κυπριακό να κρατηθεί ψηλά στις προτεραιότητες της κοινωνίας και του εκλογικού σώματος. Ανεξαρτήτως των συσσωρευμένων προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα το σύνολο της κοινωνίας. Λόγω της ατολμίας, της έλλειψης οράματος, της διαχειριστικής άσκησης εξουσίας και της κακής δημοσιονομικής διαχείρισης της κυβέρνησης.
Πρώτιστα λοιπόν, θα πρέπει να γίνει σαφές ότι όσο υπάρχει κατοχή, κινδυνεύει η εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας και η ύπαρξη του Κυπριακού Ελληνισμού. Όλα τα άλλα ζητήματα της καθημερινότητας έπονται, γιατί προέχει το να υπάρχεις, για να ζεις.
Επιβάλλεται επίσης η σύμπνοια και η μέγιστη δυνατή συνεννόηση σε βασικές παραμέτρους του κυπριακού προβλήματος. Αποτελεί γελοιότητα και εμπαιγμό του λαού να συζητάμε σήμερα, μετά από την παρέλευση τριάντα οκτώ χρόνων, ποια είναι η βάση λύσης του κυπριακού προβλήματος. Τι περιεχόμενο έχει για παράδειγμα, η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και άλλα τέτοια. Όταν η Τουρκία εργολαβικά αλλοιώνει τον δημογραφικό χαρακτήρα των κατεχομένων και προωθεί την αναγνώριση του ψευδοκράτους από τρίτες χώρες.
Από το 1960 που δημιουργήθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία, μοναδικό μας στήριγμα ήταν η Ελλάδα (αν εξαιρέσουμε την επταετή χουντική διακυβέρνηση) και η ευρωστία της οικονομίας μας. Ανοικοδομήσαμε την οικονομία μας μετά τη μεγάλη καταστροφή του 1974 και δημιουργήσαμε συνθήκες σταθερότητας στον τόπο. Εκσυγχρονίσαμε την Εθνική Φρουρά, για να αποτελεί αποτρεπτική δύναμη στις τουρκικές επιβουλές, τουλάχιστο τις κρίσιμες πρώτες ώρες της όποιας σύρραξης.
Τώρα, η Ελλάδα είναι αδύνατη να παίξει το ρόλο που θα έπρεπε στην Κύπρο, στην Ευρώπη και στην ευρύτερη περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου. Έχει βυθιστεί σε μια πελώρια διεθνή ανυποληψία. Αιτία, η αξιακή κρίση η οποία είχε και σαν αποτέλεσμα την οικονομική κρίση και εξελικτικά την εθνική πτώση. Ενώ η Κυπριακή Δημοκρατία, βρίσκεται σε μια κακή οικονομική συγκυρία. Οι συνέπειες των δύο αυτών δεδομένων στο εθνικό μας θέμα, θα πρέπει να αξιολογηθούν δεόντως από την πολιτική ηγεσία. Να επαναστοχοθετήσουμε με τα νέα δεδομένα που έχουμε ενώπιον μας. Θα πρέπει όμως πρώτιστα, να επαναφέρουμε το Κυπριακό στην ατζέντα του μέσου Κύπριου. Σε αντίθετη περίπτωση, η απώλεια και άλλων χαμένων πατρίδων, που περνά μέσα από την ιστορική αμνησία και τον εθνικό ευνουχισμό, θα πρέπει να θεωρείται βέβαιη.
