Να ελπίζουμε ή όχι;

6 Μαρτίου, 2014

του Ιωνά Νικολάου

Έχει περάσει ήδη ένας χρόνος από την έναρξη των απευθείας συνομιλιών των Χριστόφια και Ταλάτ ενώ ήδη από την περασμένη εβδομάδα, έχουμε περάσει στο δεύτερο στάδιο των συνομιλων. Αυτό που επισημαίνω είναι πως, μετά το πέρας 40 και πλέον συναντήσεων και ενώ το κυπριακό περνά στην πιο δύσκολη φάση, βρισκόμαστε στην πιο αδύνατη πολιτική θέση που έχουμε βρεθεί ποτέ, στερούμαστε συμμάχων, η οικονομία μας αντιμετωπίζει προβλήματα, η εξωτερική μας πολιτική στέλλει μηνύματα ασυνέπειας και αναξιοπιστίας και δεν βοηθά να αναπτυχθεί σχέση εμπιστοσύνης και κατανόησης.

Με την ολοκλήρωση των πολυήμερων συνεδριάσεων του Εθνικού Συμβουλίου, την περασμένη Παρασκευή, είναι φανερό ότι έστω και αν τα μέλη δεν κατέληξαν σε κοινές θέσεις και κοινή στρατηγική, δόθηκε η ευκαιρία να εκφράσουν τους προβληματισμούς τους για τους μέχρι σήμερα χειρισμούς και να καταθέσουν τις απόψεις τους. Η διαβούλευση που έγινε στο Εθνικό Συμβούλιο και η κατάληξη σε κάποιες κοινές θέσεις σίγουρα είναι υποβοηθητικές για τις επερχόμενες συναντήσεις του Β’ γύρου των διαπραγματεύσεων.

Σημασία όμως έχει τι θα γίνει από τούδε και στο εξής. Πόσο σοβαρά ο Πρόεδρος θα λάβει υπόψη τις απόψεις και θέσεις των κομμάτων. Θα υπάρξει μια διαρκή σύνοδος του Εθνικού Συμβουλίου, ώστε τα μέλη του να ανταλλάσσουν έγκαιρα απόψεις και να ενημερώνονται εκ των προτέρων για τις προτάσεις που θα υποβάλει η δική μας, τα όσα προτίθεται να συμφωνήσει με την άλλη πλευρά ή για τους χειρισμούς που γίνονται; Ή θα συνεχίσουν τα κόμματα και κατ’ επέκταση οι πολίτες να βρίσκονται σε λήθαργο;

Ο τρόπος αντιμετώπισης της πρότασης από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και το ΑΚΕΛ, για χάραξη μιας νέας τακτικής που θα διασφαλίζει τους στοιχειώδεις κανόνες ενότητας και θα θωρακίζει την πλευρά μας από ενδεχόμενα λάθη και παραλείψεις, δεν μας αφήνει ικανοποιημένους. Θα ανέμενε κάποιος ότι, έστω και τώρα, ο Πρόεδρος θα εισάκουγε τους προβληματισμούς που ακούστηκαν στο ΕΣ από τους αξιοματούχους των κομμάτων.

Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι στα θέματα στρατηγικής και χειρισμού οδηγούμαστε σε αδιέξοδα. Ως Κύπρος βρισκόμαστε στην πιο αδύνατη πολιτική θέση που έχουμε βρεθεί από την αρχή των διαπραγματεύσεων. Το μομέντουμ χάθηκε χωρίς να το εκμεταλλευτούμε. Δεν μπορεί η εξωτερική πολιτική του κράτους να βασίζεται στις ιδεολογικές περιχαρακώσεις του Προέδρου και του ΑΚΕΛ. Μάλιστα καταφέραμε στο πιο καθοριστικό σημείο, και λίγο πριν την αξιολόγηση της Τουρκίας τον ερχόμενο Δεκέμβριο, να υποβαθμίσουμε τις σχέσεις μας και με την Σουηδική Προεδρία.

Εμείς ως Δημοκρατικός Συναγερμός στηρίζουμε μεν τις προσπάθειες στον απευθείας διάλογο, όμως την ίδια ώρα κρούομε τον κώδωνα του κινδύνου στον Πρόεδρο της δημοκρατίας και επιμένουμε στην τακτική της υπευθυνότητας στο κυπριακό. Γι’αυτό επιβάλλεται να δημιουργήσουμε τις αναγκαίες συμμαχίες εντός και εκτός της ΕΕ, να μεθοδεύσουμε συστηματική ενημέρωση των ευρωπαίων εταίρων μας, εμπλοκή και αξιοποίηση της ΕΕ και όσων άλλων κρατών μπορούν να ασκήσουν επιρροή στην Τουρκία. Ας μας πουν τα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου, να ελπίζουμε ή όχι;