του Ιωνά Νικολάου
ΜΑΘΗΜΑΤΑ φιλοσοφίας δεν δίνουμε. Θα πρέπει ωστόσο να αναφερθούμε στον μανιχαϊσμό, τη θεωρία που ερμηνεύει τον κόσμο μέσα από τις αρχές του καλού και του κακού. Πρόκειται για ένα ξεπερασμένο φιλοσοφικό εργαλείο, άλλων εποχών. Το μαύρο από τη μια και το άσπρο από την άλλη, είναι μια υπεραπλουστευμένη προσέγγιση της διαρχικής θεώρησης του κόσμου. Απευθύνεται στο θυμικό και στο συλλογικό υποσυνείδητο, που στόχο έχει να ποδηγετήσει τον λαό. Στην πολιτική πρακτική αντανακλά σε απαράδεκτες νοοτροπίες με σκοπό να πλήξουν την αντίθετη άποψη. Λένε στον κόσμο «εμείς είμαστε οι χθόνιοι κι αυτοί οι υποχθόνιοι».
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, στην Κύπρο, είναι ένα όπλο που το ΑΚΕΛ το βρίσκει ακόμη χρήσιμο. Φόρεσαν οι ίδιοι το λευκό και έβαψαν την αντιπολίτευση στο μαύρο, χωρίς να διστάζουν να εντάξουν στην κατηγορία αυτή ακόμη και τους συνεργάτες τους στην κυβέρνηση, το ΔΗΚΟ. Αντί να συνειδητοποιήσουν τα αδιέξοδα και την οπισθοδρόμηση που οδηγούν τους ημικρατικούς οργανισμούς, με την πολιτική τους τα πάντα ανήκουν στο ένα κόμμα, βάφτισαν όσους τολμούν να μιλήσουν στο λαό, σε «κλέφτες» και έγιναν οι ίδιοι «αστυνόμοι», παραπέμποντας σε νοοτροπίες της δεκαετίας του ’60.
ΝΟΟΤΡΟΠΙΕΣ απαράδεκτες, που πρέπει να ανησυχούν το λαό μας, ιδιαίτερα όταν αυτές εκφράζονται από πολιτικούς ηγέτες που χειρίζονται την τύχη αυτού του τόπου. Δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε διαφορετικά, τη συστηματική προσπάθεια για διαχωρισμό των πολιτικών ηγετών. Η μόνη εξήγηση που δίνουμε για τις μεθοδευμένες ενέργειες τους, είναι ότι δεν τολμούν να μιλήσουν ξεκάθαρα για την κομματικοποίηση του κράτους και κάθε κρατικής εξουσίας. Όσο αποφεύγουν να θέσουν τέρμα στην κομματική βουλιμία τους, ο πολιτικός τους λόγος και οι ενέργειες τους θα δυναμιτίζουν το εσωτερικό μέτωπο, μολύνοντας καθημερινά τις συνθήκες ενότητας.
ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μπορεί να διαφωνήσει ότι την κυπριακή κοινωνία την απασχολούν πολύ πιο σοβαρά θέματα, όταν οι συνομιλίες αναμένονται να είναι δραματικές. Ωστόσο, τη σφυρηλάτηση και διαφύλαξη της ενότητας στο εσωτερικό, ο Πρόεδρος Χριστόφιας θα έπρεπε να την θυμηθεί πολύ πριν τους διορισμούς και όχι κατόπιν εορτής. Ένας στόχος που εξυπηρετείται μόνο με τη ειλικρίνεια και τον σεβασμό που πρέπει να επιδεικνύεται προς όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου και όχι μόνο προς τις φιλικές. Ο ΔΗΣΥ, παρόλο που βρίσκεται στην αντιπολίτευση, απέδειξε ότι πάνω από όλα προέχει το συμφέρον της πατρίδας, γι’ αυτό αναμέναμε και τον απαιτούμενο σεβασμό.
Η ΤΑΚΤΙΚΗ της ενοχοποίησης των πολιτικών μας αντιπάλων ή καλύτερα όσων δεν συγκαταλέγονται μεταξύ των φιλικών δυνάμεων, αποδεικνύεται ότι προκαλεί στο τόπο μεγαλύτερες φθορές, από οφέλη. Η διαφύλαξη της ενότητας που θα βασίζεται στον πολιτικό σεβασμό, πρώτα της αντιπολίτευσης, προϋποθέτει ότι θα πρέπει πια να τερματιστεί το «κυνήγι μαγισσών» που επιχειρεί καθημερινά το ΑΚΕΛ και η κυβέρνηση. Η πολιτική ευθύνη δεν είναι προνόμιο δικών τους και υποχρέωση μόνο της αντιπολίτευσης. Είναι ιστορική η ευθύνη τους, να ωριμάσουν πολιτικά, γιατί η προσπάθεια πρέπει να είναι συλλογική.
