του Ιωνά Νικολάου
ΜΕ ΑΡΓΟΣΥΡΤΟ ζεϊμπέκικο παρομοιάζεται η πορεία του Κυπριακού που στη μετά-εισβολή φάση του συμπληρώνει τριάντα έξι συναπτά έτη. Μετά από τρεισήμισι δεκαετίες, ολόκληρος ο κόσμος έχει αλλάξει. Κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, διαγράφηκαν ή δημιουργήθηκαν νέα σύνορα και χώρες του άλλοτε συμπαγούς ανατολικού συνασπισμού δραπέτευσαν στη δυτική συμμαχία. Η Ευρώπη επεκτείνεται και συγκροτείται σε υπερεθνικό πόλο με πολιτική ταυτότητα και επιρροή σε χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Στη διεθνή πολιτική ζωή εισέβαλε η παγκοσμιοποίηση και η κουλτούρα της τρομοκρατίας, η οικονομική κρίση και οι διεθνείς διαστάσεις της. Απομεινάρι παρωχημένων εποχών παραμένει η γραμμή αντιπαράταξης και ο διαχωρισμός του νησιού μας. Η κατοχή του βορείου τμήματος της Κύπρου είναι φαινόμενο αναχρονισμού. Αυτός ακριβώς είναι και ο προβληματισμός των πολιτικών αναλυτών που προβαίνουν σε εκτιμήσεις, πάνω και πέραν της δεδομένης, τουρκικής αδιαλλαξίας.
Η ΚΥΠΡΙΑΚΗ πολιτική ηγεσία επικεντρώθηκε στη συνεκτίμηση όλων των παραγόντων που δημιουργούν και διαιωνίζουν το κυπριακό πρόβλημα. Εδώ και δεκαετίες επιδίδεται σε αυτή την άσκηση. Στον τομέα αυτό επιδείξαμε την προσήλωση και την αφοσίωση ενός πρωταθλητή. Λίγο-πολύ, οι εκτιμήσεις όλων των πολιτικών χώρων συμπίπτουν. Τα γεγονότα είναι γνωστά και όλοι διαθέτουμε τα ίδια επιστημονικά εργαλεία. Οι αποφάσεις, άλλωστε, του Εθνικού Συμβουλίου επαναβεβαιώνουν κάθε φορά, τη μορφή της λύσης. Σε αυτό, όμως, το κλίμα ομοφωνίας υπάρχει μια μικρή εξαίρεση, που συνδέεται με τη στρατηγική και τακτική διαχείρισης του κυπριακού. Δεν της δόθηκε η απαραίτητη σημασία γιατί τυγχάνει της αντιμετώπισης μιας ανούσιας παραφωνίας. Αφορά, όμως, το μέγα θέμα του χρόνου. Από τη σύστασή του, ο πολιτικός χώρος στον οποίο ανήκω είχε διαφωνήσει με τις επιλογές για «μακροχρόνιο αγώνα».
ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ακράδαντα ότι στην πολιτική, η διαχείριση του χρόνου είναι καθαρά πολιτικό πρόβλημα. Πρόκειται για την «μεγαλύτερη διάσταση του κυπριακού», την οποία η πολιτική ηγεσία μας δεν έχει αξιολογήσει σοβαρά. Σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο πρέπει να αναπροσαρμόζεις τη στρατηγική και την τακτική σου, εάν θέλεις να παραμένεις στο προσκήνιο. Οι αγκυλώσεις και η πεισματική προσήλωση στο παρελθόν δεν μπορεί να είναι γνώρισμα του δυναμισμού που χαρακτηρίζει τον ελληνισμό στην Κύπρο. Γιατί έκτοτε ο χρόνος έχει διαμορφώσει νέα δεδομένα στο κυπριακό (περιουσιακό, διακυβέρνηση) και κινδυνεύουμε να επιβάλει το απευθείας εμπόριο και την Tαϊβανοποίηση του. Συνεπώς στο κομβικό αυτό σημείο πηγάζουν πολλά ερωτήματα και ειδικότερα τα ερωτήματα που απευθύνει η νέα γενιά, με τις γνωστές απορίες «πού πάμε; πώς προχωρούμε; τι γίνεται από εδώ και πέρα;». Είναι φανερό ότι η νεολαία διαισθάνεται πως η Ιστορία επιχειρεί να μάς προσπεράσει και αρνούνται τη μοίρα του περιθωρίου. Τις απαντήσεις καλείται να τις δώσει εδώ και δυόμιση χρόνια, η κυβέρνηση Δημήτρη Χριστόφια. Προτίμησαν να επιδοθούν στο γνωστό κυνήγι μαγισσών και ανέσυραν από το χρονοντούλαπο την προδοτολαγνεία, κατηγορώντας τους πολιτικούς αντιπάλους τους ως «πλασιέ των τουρκικών θέσεων».
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ, πλέον, αμφιβολία ότι φοβούνται να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που γεννά ο χρόνος «που είναι η τέταρτη διάσταση- η αιωνιότητα» και κινδυνεύουν να εξαφανισθούν στην «πέμπτη και την έκτη διάσταση», όπως προβλέπει και το δυσνόητο θεώρημα του Αλβέρτου Αϊνστάιν, που αντιστοιχεί με το χρόνο πέρα από την αιωνιότητα.
