του Αβέρωφ Νεοφύτου
Από το 1960 μάθαμε το λαό μας ότι πάντα κερδίζουμε και ως εκ τούτου ο λαός θα πρέπει δια του χειροκροτήματος να μας επιβραβεύει.
Από το Νενικήκαμεν μέχρι σήμερα, μία σταθερή ομάδα εκατόν-διακοσίων επωνύμων χειρίζεται εκάστοτε τις τύχες της πατρίδας μας. Στα εθνικά αλλά και εσωτερικά ζητήματα. Ο εκάστοτε πρόεδρος και οι υπουργοί του, 6-7 πολιτικοί αρχηγοί, 5-6 ιεράρχες, 56 βουλευτές, καμία δεκαριά συνδικαλιστές, 5-6 εκπρόσωποι των επαγγελματικών φορέων του επιχειρηματικού κόσμου, 2-3 τραπεζίτες, καμιά δεκαριά μεγαλοδικηγόροι και μεγαλολογιστές, μερικοί πρόεδροι, είτε των αγωνιστών, είτε των αντιστασιακών, μερικοί εκδότες και καναλάρχες. Και ο λαός ακολουθούσε! Εθνικά ορθό έλεγε η πολιτική ηγεσία. Το επικροτούσε ο λαός χωρίς αντίρρηση.
Σωστό μέτρο για τους εργαζόμενους έλεγαν οι συνδικαλιστές ηγέτες, εχειροκροτείτο από τις χιλιάδες των εργαζομένων.
Μέσα από πολιτικές συνθημάτων για όλα τα σοβαρά θέματα, δημιουργήσαμε ιερά λάβαρα, συνθήματα αλλά και ιερές αγελάδες. Και ο λαός χωρίς να εξετάζει την ουσία της οποιασδήποτε θέσης, τοποθετείτο θετικά ή αρνητικά με βάση το ποιος την εξέφραζε.
Αποτελέσματα:
Μια πορεία χρεοκοπίας των εθνικών πολιτικών μας για το Κυπριακό και συσσωρευμένα προβλήματα στην οικονομία και στο εσωτερικό. 50 χρόνια μετά την ανεξαρτησία και 36 χρόνια μετά την εισβολή βρισκόμαστε ενώπιον τραγικών συνεπειών στο εθνικό και με την οικονομία μας υποβαθμισμένη και υπό επιτήρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Θεωρώ πως τώρα είναι η ώρα, που η κοινωνία δεν είναι πια αγέλη, όπου ο ανατρεπτικός πολιτικός λόγος επιβάλλεται να ακούγεται. Σε όλα ανεξάρτητα τα ζητήματα.
Με το τσιμέντωμα των δήθεν πολιτικά ορθών και κοινωνικά αποδεχτών προσεγγίσεων παρακολουθούμε πού καταλήξαμε.
Στα πρόθυρα της διχοτόμησης και τέλμα στο εσωτερικό. Δύο από τις κυρίαρχες θέσεις που θεωρούνται πολιτικά ορθές και κοινωνικά αποδεχτές, που στο πέρασμα του χρόνου μοιάζουν και ως ιερές αγελάδες. Είναι πρώτον: Το κλισέ περί ισχυρής, δικοινοτικής – διζωνικής ομοσπονδίας και δεύτερον: Ότι το σοβαρότατο θέμα του κρατικού μισθολογίου, του συνταξιοδοτικού και ασφαλιστικού που αφορά το σύνολο του πληθυσμού, αλλά και άπτεται της προοπτικής ή της συρρίκνωσης της εθνικής οικονομίας, αφορά αποκλειστικά μία άλλη ιερή αγελάδα που δημιουργήσαμε εδώ και δεκαετίες. Τους κοινωνικούς εταίρους.
Με αυτά τα μείζονα θέματα δεσμεύομαι σύντομα να ασχοληθώ.
Με λόγο ανατρεπτικό, αλλά βασισμένο σε επιχειρήματα επιστημονικά. Και στοιχεία. Θεωρώντας πως έτσι συμβάλλω με τις περιορισμένες μου δυνατότητες να ταράξω ολίγον τι τα λιμνάζοντα νερά στον όμορφο και με προοπτικές τόπο μας.
Έναν τόπο που τον προίκισε η φύση, που τον αδικούν όμως οι πολιτικές μας!
