Ομιλία στην κηδεία του αγνοούμενου Ανδρέα Νίκου Μακρίδη, λοχία του 399 Τ.Π.
Με βαθειά συγκίνηση και δέος συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ. Για μας δεν είναι μόνο η κηδεία ενός ακόμη συμπατριώτη μας, θύματος της βαρβαρότητας της τουρκικής εισβολής. Δεν είναι μόνο η κηδεία ενός ακόμη αγνοουμένου, που δεκαετίες μετά μπορεί να αναπαυθεί η ψυχή του, αλλά και να ικανοποιηθεί η δίκαιη και πέρα για πέρα ανθρώπινη ανάγκη των δικών του να θάψουν τον νεκρό τους.
Εμείς σήμερα εδώ στον Ιερό Ναό Αγ. Γεωργίου Κοντού στη Λάρνακα, αποχαιρετούμε ένα δικό μας άνθρωπο. Ένα ήρωα που για μας είναι ο αδελφός που δεν γνωρίσαμε.
Κηδεύουμε τον γιο του Νίκου και της Χρυστάλλας, τον αδελφό του Ισίδωρου, του Σωκράτη, του Παύλου και της Σωτηρούλας μας. Τον αδελφό του άλλου μας ήρωα, του Μιχαλάκη.
Είμαστε εδώ για να απευθυνθούμε στον Ανδρέα με λόγια καρδιάς αλλά και πίστης. Κλίνουμε το γόνυ με την πρέπουσα τιμή και το μεταθανάτιο από όλους μας έπαινο για τα όσα προσέφερε ως άνθρωπος, ως πατριώτης και αγωνιστής αυτού του τόπου.
Ο Ανδρέας είχε γεννηθεί στις 21 Φεβρουαρίου 1955. Ο ηρωικός θάνατος του αδελφού του Μιχαλάκη το 1964 στη Μεσαορία, οι επιλογές του αείμνηστου πατέρα του Νίκου Μακρίδη, αλλά και η ηρωική ατμόσφαιρα του Λευκονοίκου, του προσέδωσαν μια ατσαλένια προσωπικότητα, ένα απαράμιλλο ήθος, μια στέρεα βάση αξιών. Έταξε τον εαυτό του, όπως και όλη του η οικογένεια, στον αγώνα για τη λευτεριά της Κύπρου μας.
Ήταν συνειδητοποιημένος ο Ανδρέας πως πάνω απ΄ όλα τα αγαθά, στέκει μονάχα ένα, η πατρίδα. Γι΄ αυτή και για την προκοπή της πρέπει να αγωνίζονται όλοι και να πεθαίνουν ακόμα.
Ο Αντρέας Μακρίδης ήταν από νωρίς έτοιμος να φτερουγίσει για τα πιο ψηλά βάθρα της δόξας και της τιμής. Άφοβος, παλληκάρι, ριψοκίνδυνος, λεβέντης και τολμηρός, ήταν γεννημένος για τα ωραία και τα μεγάλα.
Φοίτησε στο Γυμνάσιο Λευκονοίκου όπου αποφοίτησε το 1973. Κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά τον Ιούλιο του 1973 και υπηρετούσε ως Λοχίας στο 399 Τ.Π. στο Μπογάζι της Επαρχίας Αμμοχώστου. Με την έναρξη της Τουρκικής Εισβολής το Τάγμα του μάχεται εναντίον των Τούρκων Εισβολέων στην προκεχωρημένη περιοχή Κιόνελι – Αγύρτας – Κάτω Δικώμου.
Ξημερώματα της 21ης Ιουλίου 1974 ο Λόχος στον οποίο υπηρετούσε ο Ανδρέας εκτελεί διαταγή για νυκτερινή επίθεση και κατάληψη των εχθρικών πολυβολείων στην γραμμή Κιόνελι – Αγύρτας – Κάτω Δικώμου.
Γαλουχημένος με τα Εθνικά Ιδεώδη της Πατρίδας για προάσπιση του Πάτριου Εδάφους πολεμά με αυταπάρνηση και αυτοθυσία στην πρώτη γραμμή του πυρός. Γίνονται φονικές μάχες με τους Τούρκους εισβολείς και τραυματίζεται στο πόδι και στο στήθος από βολές όλμων.
Τα οστά του ανευρέθηκαν πρόσφατα στο Κάτω Δίκωμο σε ομαδικό τάφο είκοσι μέτρα από το εχθρικό πολυβολείο που κατέλαβε με τη ομάδα του. Μαζί του στον ομαδικό τάφο, ο Λοχίας Γεώργιος Γουρουνιάς από το Παραλίμνι, ο Δεκανέας Ανδρέας Ανδρέου από τους Στύλλους, ο Δεκανέας Κώστας Κώστα από το Αυγόρου και ο στρατιώτης Λούκας Τσιολάκκης από το Φρέναρος.
Κύριε Πρόεδρε,
Ελληνίδες – Έλληνες,
Σήμερα, 41 σχεδόν χρόνια μετά είμαστε εδώ, μακριά από την πατρώα γη, στην προσφυγιά, ανάμεσα στους εκτοπισμένους και αγαπημένους μας συγγενείς και τους συγχωριανούς του Ανδρέα, για το ύστατο χαίρε.
Αλλά και για να αναβαπτιστούμε μέσα από το μεγαλείο του Ανδρέα και όλης του της οικογένειας. Η οποία, με την απώλεια δυο παιδιών στους εθνικούς αγώνες, όχι μόνο δεν λύγισε, αλλά χαλυβδώθηκε. Και αγωνίζεται για καλύτερη και ενωμένη πατρίδα.
Κύριε Πρόεδρε,
Κατά τον “Επιτάφιο” του Περικλή οι επιμνημόσυνοι λόγοι δεν χρειάζονται για να εξυμνούμε τον ηρωισμό των νεκρών μας ούτε για παρηγοριά των συγγενών του, αλλά για ανασκόπηση του παρελθόντος, αξιολόγηση του παρόντος και οριοθέτηση του μέλλοντος μας.
– Ενωμένοι στο παρελθόν μεγαλουργήσαμε.
– Διχασμένοι κλάψαμε επί εθνικών ερειπίων και ζούμε εδώ και 41 χρόνια σε μοιρασμένη πατρίδα.
– Σήμερα, το 75% των προσφύγων μας, το 1974 ήταν …..
Σήμερα επιβάλλεται ενωμένοι δίπλα στον Πρόεδρο Αναστασιάδη να δώσουμε τον αγώνα για επανένωση.
Γνωρίζουμε τις δυσκολίες και τους κινδύνους αλλά ξέρουμε ταυτόχρονα και τις προσδοκίες του λαού μας για ένα καλύτερο αύριο.
Εάν κάτι πρέπει σήμερα να πάρουμε όλοι μαζί μας φεύγοντας, είναι αυτό. Την ελπίδα και το όραμα. Την ανάγκη να μην περιοριζόμαστε τους φόβους και τις ανησυχίες μας, αλλά να δράξουμε ταυτόχρονα τις προοπτικές και τις δυνατότητες μας.
Δίπλα από τον φόβο, υπάρχει η ελπίδα. Υπάρχει η προοπτική ενός σωστού συμβιβασμού που θα απελευθερώνει όχι μόνο την ίδια την κοινή μας πατρίδα, αλλά και τις μεγάλες δυνατότητες που η Κύπρος μπορεί να αξιοποιήσει εάν αποκτήσει τον ρόλο που μπορεί, σε αυτό το πολύπαθο γεωγραφικό σημείο του κόσμου.
Το βλέπουμε όλοι ότι ένα παράθυρο ελπίδας άνοιξε τον τελευταίο καιρό γύρω από το εθνικό μας θέμα. Το αντιλαμβανόμαστε ότι το Κυπριακό έχει πλέον μπει σε ένα μεγαλύτερο γεωπολιτικό κάδρο, που έχει να κάνει με τις συνέργειες και τις εξελίξεις σε όλη την περιοχή της νοτιοανατολικής μεσογείου.
Αυτή την ευκαιρία που δημιουργείται, δεν μας επιτρέπει η ιστορία να την αφήσουμε χωρίς να την εκμεταλλευτούμε. Πρέπει και επιβάλλεται να προσπαθήσουμε για την λύση. Χωρίς να προτρέχουμε να την καταδικάσουμε, αλλά ούτε και να προδικάζουμε την επιτυχία της χωρίς να δούμε την κατάληξη της.
Εμείς επιμένουμε, ο μόνος δρόμος που προκαλεί συνθήκες νίκης για όλους, Ελληνοκυπρίους, Τουρκοκυπρίους και όλους ανεξαίρετα τους λαούς της περιοχής, της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης, είναι ο δρόμος της ειρήνης. Αυτός ο δρόμος περνά μέσα από τη λύση του Κυπριακού. Εδώ είναι που πρέπει να πειστεί η Τουρκία. Εδώ είναι που η διεθνής κοινότητα, οι μεσολαβητές και η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να επικεντρωθούν και να συνδράμουν ουσιαστικά και αποφασιστικά.
Κάτι όμως που για να γίνει, χρειάζεται προηγουμένως να είναι εμφανής η δυνατότητα λύσης του Κυπριακού. Με ψυχραιμία, νηφαλιότητα, σύνεση και σωφροσύνη, έχουμε υποχρέωση να προχωρήσουμε.
Να δώσουμε ευκαιρία στην ελπίδα. Να αναδείξουμε της μεγάλες προοπτικές που θα αποκτήσει η πατρίδα μας εάν απαλλαγεί από τον διαχωρισμό που σήμερα βιώνει. Να σταθούμε δίπλα στον πρόεδρο της Δημοκρατίας και στεκόμαστε δίπλα στον Νίκο Αναστασιάδη σε αυτή τη μεγάλη προσπάθεια. Και εμείς στεκόμαστε, όπως θα μας ήθελαν ο Νίκος Μακρίδης, ο Μιχαλάκης και ο Ανδρέας.
Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω ότι μεγάλα οράματα δεν χωρούν σε μοιρασμένες πατρίδες. Και έχουμε μεγάλα οράματα για τον τόπο μας. Η Κύπρος μπορεί να παίξει πολιτικό, γεωστρατηγικό, οικονομικό και κοινωνικό ρόλο, πολύ μεγαλύτερο απ’ αυτόν που αναλογεί στο μέγεθός της.
Αυτή είναι η ευκαιρία που έχουμε μπροστά μας όλοι. Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι. Γι’ αυτήν θα πρέπει να συζητήσουμε. Και πάνω σε αυτήν θα πρέπει να κτίσουμε ένα πολύ καλύτερο μέλλον γι’ αυτό τον τόπο.
Έτσι θα δικαιώσουμε και τη θυσία του Ανδρέα Νίκου Μακρίδη.
Στο καλό να πας Ανδρέα. Είμαι σίγουρος ότι μας κοιτάτε σήμερα από ψηλά, μαζί με τον Νίκο και τον Μιχαλάκη, με ένα χαμόγελο ελπίδας. Αυτό το χαμόγελο, θα κάνουμε ότι μπορούμε για να το δικαιώσουμε.
Ελαφρύ ας είναι το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Αιωνία θα είναι η μνήμη σου.
