Μέλους Πολιτικού Γραφείου ΝΕΔΗΣΥ
Πριν αρκετούς μήνες έκανε την εμφάνισή του στους τοίχους της παλιάς Λευκωσίας ένα πανέξυπνο σχέδιο με το λογότυπο της Δημοκρατίας και από πάνω ένα πουλάκι να απομακρύνεται από αυτό. Από κάτω έγραφε, «το πουλλίν επέτασεν». Το βρήκα εξαιρετικά εύστοχο και ευφυέστατο. Δεν μπορώ βεβαίως να είμαι σίγουρη για το τι ακριβώς είχε κατά νουν ο καλλιτέχνης όταν το δημιουργούσε αλλά, όποιος και αν είναι ο λόγος που θεωρεί ότι μας οδήγησε σε αυτό το αποτέλεσμα, αυτό στο οποίο σίγουρα συμφωνούμε είναι στο συμπέρασμα, ότι δηλαδή, επέτασε!
Νομίζω πως πλέον μπορούμε να μιλούμε ανοικτά για το θέμα. Ότι δηλαδή σήμερα, το κυπριακό έχει καταντήσει ένα γραφικό ζήτημα, το οποίο συζητούν ελάχιστοι, ενδιαφέρει ακόμη λιγότερους και κουράζει σχεδόν τους πάντες. Η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνοκυπριακής κοινότητας -για την τουρκοκυπριακή δεν έχω καθαρή εικόνα αλλά είναι μάλλον το ίδιο- έχει καταλήξει στο ότι τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί στο κυπριακό, τίποτα δε πρόκειται να αλλάξει, ότι αποκλείεται να βρεθεί λύση και καθόλου δεν τους ενδιαφέρει τι επιπτώσεις αυτό μπορεί να έχει. Περίπου την ίδια ανταπόκριση συναντάς σε διεθνή και ευρωπαϊκά φόρα. Από την άλλη, οι διαπραγματεύσεις βρίσκονται κάπου μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Αυτό το οποίο συμβαίνει αυτή τη στιγμή είναι ότι ουσιαστικά διερχόμαστε μια αναγκαστική περίοδο αναβίωσης του αλυτρωτισμού σε συνδυασμό με μια μεγάλη δόση αδιαφορίας για να μην αναγκαστούμε να παραδεχτούμε ότι η απόρριψη του σχεδίου Ανάν ήταν η μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία από το 1976. Πάντοτε, μετά από κάθε χαμένη ευκαιρία περνά ένα μεγάλο χρονικό διάστημα δαιμονοποίησής της επειδή προτιμούμε μονίμως να είμαστε τα θύματα-ήρωες παρά οι συμβιβασμένοι-νικητές.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η περίπτωση του ΑΚΕΛ. Το οποίο ΑΚΕΛ για να μη ξεχνιόμαστε, το 2004 είπε ότι ήθελε 6 μήνες για να πείσει τον λαό. Βεβαίως δεν έπεισε κανένα αλλά έκτοτε, σταδιακά και με μεθοδικότητα αναπτύσσει έναν πολιτικό λόγο με έντονα στοιχεία εθνικιστικής αριστεράς και κεντρικό χαρακτηριστικό την επίθεση σε κάθε πραγματικό ή φανταστικό διαφωνούντα. Επίθεση στα Ηνωμένα Έθνη, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στον εκάστοτε ηγέτη της τουρκοκυπριακής πλευράς, στην αντιπολίτευση, στη συμπολίτευση κλπ. Γενικά φταίνε όλοι εκτός του ΑΚΕΛ. Κατά την ακελική ηγεσία η Ευρώπη μας εμπαίζει λόγω του κανονισμού απευθείας εμπορίου και των αποφάσεων του ΕΔΑΔ, ο Έρογλου είναι αδιάλλακτος, ντενκτασικός, ο Ταλάτ προηγουμένως είχε αλλάξει και «χάλασε», ο ΔΗΣΥ είναι υποκριτές και τους εγκατέλειψαν, το μισό «ανεπίσημο» ΔΗΚΟ είναι κακό, οι αμερικάνοι είναι ιμπεριαλιστές ούτως ή άλλως, ο Ντάουνερ είναι πονηρός και τελικά έμεινε μόνο ο Χριστόφιας ως μεσσίας να σηκώνει τον σταυρό του μαρτυρίου, αλλά, ε, τι να κάνει κι αυτός παραπάνω; Αυτό είναι πολιτική ανάλυση νηπιαγωγείου αλλά δυστυχώς την ακούμε καθημερινά στα ράδια.
Τα στελέχη του ΑΚΕΛ έχουν επιδοθεί σε μια εκστρατεία «προστασίας» του Προέδρου από φανταστικούς και ακατονόμαστους εχθρούς και καλούν τον ακελικό κόσμο να δημιουργήσει δίκτυ προστασίας γύρω από τον Πρόεδρο. Το όλο σκηνικό είναι λίγο σουρεάλ και θυμίζει δεύτερο γύρο εκλογών. Ακόμη και οι πιο ιδεολόγοι, σοβαροί και υπεύθυνοι πολιτικοί του ΑΚΕΛ όπως και οι άνθρωποι της αριστερής διανόησης, έχουν κρυφτεί πίσω από το κόμμα χωρίς να ασκούν την παραμικρή κριτική.
Δυστυχώς όμως, το κυπριακό βρίσκεται μια αναπνοή προτού κλείσει οριστικά η ευκαιρία για επίτευξη λύσης ομοσπονδίας με ισχυρή κεντρική κυβέρνηση, όπως δηλαδή «διεκδικούμε» τόσα χρόνια. Θεωρώ ότι τόσο η ηγεσία του ΑΚΕΛ όσο και η ηγεσία του ΔΗΣΥ είναι σε θέση να καταλάβουν ότι τα ψέματα έχουν τελειώσει και ότι ο χρόνος έχει ουσιαστικά παρέλθει. Το κυπριακό δεν μπορεί να περιμένει μέχρι του χρόνου που θα τελειώσουν οι βουλευτικές, το κυπριακό διευθετείται καθημερινά για εμάς χωρίς εμάς.
Γι’ αυτό και είναι μονόδρομος ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ να επιδείξουν την μέγιστη σοβαρότητα, σήμερα. Αυτή τη στιγμή οι επιλογές είναι: είτε λύση με τη συμμετοχή μας, είτε, διευθέτηση χωρίς τη συμμετοχή μας. Τα υπόλοιπα είναι ψευδοδιλήμματα. Η παρούσα κατάσταση τον μόνο που βολεύει αποκλειστικά είναι την Άγκυρα, γι αυτό πρέπει άμεσα η ίδια η ελληνοκυπριακή πλευρά να πάρει το παιχνίδι στα χέρια της και να θέσει χρονοδιάγραμμα για επίλυση του προβλήματος το τέλος του 2010.
Αν πάλι αποφασίσαμε να προσεταιριστούμε το δόγμα «ας τα κρατήσουν όλα αλλά χωρίς την υπογραφή μας», ενώ ταυτόχρονα συνεχίζουμε να κλαίμε για την ανάδελφη μας μοίρα, τότε, το «πουλλίν» όντως «επέτασεν». Τουλάχιστον ας βρουν οι κυβερνώντες τη δύναμη να πουν «δοκιμάσαμε και αποτύχαμε» ή εν πάση περιπτώσει ας προσπαθήσουν να σώσουν ό,τι σώζεται, δηλαδή, να επικεντρωθούν με όραμα και τόλμη στο θέμα της Αμμοχώστου. Πιστεύω ότι είναι ίσως το τελευταίο ζήτημα με το οποίο θα έχει διάθεση η διεθνής κοινότητα να ασχοληθεί.
