του Θανάση Τσώκου
Αποτελεί ιστορικό γεγονός, ότι κατά τη διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού, αντιαποικιακού αγώνα του 1955-59, η ηγεσία του ΑΚΕΛ, βρισκόταν σε κάθετη ρήξη και αντιμαχόταν την ΕΟΚΑ. Η ΕΟΚΑ με την σειρά της, για να κάνει κοινωνό τον λαό για την στάση της ΑΚΕΛικής ηγεσίας την περίοδο εκείνη, εξέδωσε στα τέλη του 1958 την «Μαύρη βίβλο». Το εξήντα εννέα σελίδων βιβλιαράκι, τιτλοφορείται: «Η κομμουνιστική ηγεσία έναντι του Κυπριακού Αγώνα. Η κυπριακή εποποιία και η εθνική προδοσία της κομμουνιστικής ηγεσίας του ΑΚΕΛ». Ήταν πεποίθηση της ηγεσίας της ΕΟΚΑ λοιπόν, ότι η κομμουνιστική ηγεσία, εξωθεί τους φανατικούς οπαδούς της σε αντιδράσεις και προδοτικές πράξεις κατά των εθνικών αγωνιστών της Κύπρου, τόσο στο μαχητικό πεδίο όσο και στην παθητική αντίσταση. Οι αντιδράσεις μάλιστα στην παθητική αντίσταση ήταν καταφανείς και μέσω τους, το ΑΚΕΛ προσπαθούσε να καρπωθεί πολιτικά οφέλη. Πολλές είναι δε οι φορές που ηγετικά στελέχη του ΑΚΕΛ, ταύτισαν την δράση της ΕΟΚΑ με την δράση της ΤΜΤ.
Χαρακτηριστική είναι η αναφορά στην έκδοση της ΕΔΟΝ, του 1989, με τίτλο «20ός Διαγωνισμός Αυτομόρφωσης Νεολαίας» ότι: «Οι Άγγλοι αποικιοκράτες, που δεν έβλεπαν τη φιλία και συνεργασία των δύο κοινοτήτων με καλό μάτι και αφού απειλείτο η κυριαρχία τους στο νησί, εφάρμοσαν το διαίρει και βασίλευε, βοήθησαν στην ίδρυση και δράση της ΕΟΚΑ και της ΤΜΤ, που καταδίωκαν και δολοφονούσαν προοδευτικούς Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Με τις ενέργειες τους αυτές, κατόρθωσαν να διασπάσουν τον λαό και να κλονίσουν την εμπιστοσύνη ανάμεσα στις δυο κοινότητες». Η συγκεκριμένη αναφορά στο έντυπο της ΕΔΟΝ, υπήρξε και η αιτία ο τότε πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού Γλαύκος Κληρίδης, να αποστείλει σχετική επιστολή στον νεοεκλεγέντα την περίοδο εκείνη Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Δημήτρη Χριστόφια.
Η πραγματικότητα είναι ότι κατά τη διάρκεια του αγώνα της ΕΟΚΑ, εκτελέστηκαν και αριστεροί και δεξιοί. Όχι όμως για τα πολιτικά τους φρονήματα, αλλά γιατί κρίθηκαν ως συνεργάτες και πληροφοριοδότες των ‘Άγγλων. Ήταν αυτοί, που έδωσαν πληροφορίες και συνεργάστηκαν με τους αποικιοκράτες, με αποτέλεσμα να συλληφθούν και σε κάποιες των περιπτώσεων να εκτελεστούν αγωνιστές της κυπριακής ελευθερίας. Μέσα όμως στην ένταση ενός τέτοιου αγώνα, που οι αγωνιστές καθημερινά βρίσκονταν αντιμέτωποι με τον θάνατο, ναι έγιναν και σφάλματα κρίσης. Κύρια λόγω εσφαλμένης πληροφόρησης.
Το ερώτημα είναι γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Δημήτρης Χριστόφιας, προχωρεί με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, αυτή την χρονική στιγμή, στην «αποκατάσταση των ονομάτων των δολοφονηθέντων για τα πολιτικά τους φρονήματα αριστερών της περιόδου 1955-59»; Με ποια στοιχεία και με ποια δεδομένα θα γίνει κάτι τέτοιο; Στο τέλος της ημέρας γιατί κόπτεται μόνο για τους αριστερούς εκτελεσθέντες και όχι για το σύνολο των εκτελεσθέντων; Για να δούμε ποίοι από αυτούς όντως ήταν προδότες και ποιοι δεν ήταν. Ίσως για να αποενοχοποιήσει την θέση και στάση του κόμματος του στον αγώνα της ΕΟΚΑ κατά των Άγγλων δυναστών;
Η πράξη αυτή της κυβέρνησης του Δημήτρη Χριστόφια είναι άκαιρη. Πολιτικά και ιστορικά μετέωρη και ασυνάρτητη. Δεν θα συμβάλει ποσώς στην επούλωση μιας ακόμη πληγής της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας όπως ο ίδιος διατείνεται. Ούτε μπορεί να θεωρηθεί «συνειδητή επιλογή ενότητας και εθνικής συμφιλίωσης» όπως ο ίδιος ανέφερε σε ομιλία του τη Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012.
Αξιοσημείωτη είναι και η αναφορά του Γ.Γ. του ΑΚΕΛ, κ. Άντρου Κυπριανού για την πολιτική ωριμότητα του ΑΚΕΛ να ταχθεί ενάντια στον ένοπλο αγώνα των Κυπρίων. Γιατί όπως αναφέρει «με τις συνθήκες και τα δεδομένα της Κύπρου ο ένοπλος αγώνας, δεν ήταν η ενδεδειγμένη επιλογή». «Γιατί εκτιμούσαμε ότι η αντιαποικιακή πάλη, δεν έπρεπε να διεξαχθεί ερήμην των Τουρκοκυπρίων». Λες και η Τουρκία, θα άφηνε τους Τουρκοκύπριους να διεξάγουν αντιαποικιακό αγώνα με τους Ελληνοκύπριους. Στο τέλος της ημέρας, στις Ινδίες, οι Άγγλοι δεν εφάρμοσαν το «διαίρει και βασίλευε», παρόλο το γεγονός ότι ο Γκάντι, υιοθέτησε όχι τον ένοπλο αγώνα, αλλά την παθητική αντίσταση; Μήπως το ΑΚΕΛ τελικά, θα πρέπει να αναζητήσει ευθύνες και στον εθνάρχη Μακάριο για την πορεία, αλλά και τον τρόπο που έληξε ο αγώνας της ΕΟΚΑ, αλλά και για την μετέπειτα πορεία του Κυπριακού;
Η στάση του ΑΚΕΛ στον αγώνα τα ΕΟΚΑ είναι γνωστή και θα κριθεί από τον ιστορικό του μέλλοντος. Αυτό που λυπεί, είναι το ότι σε μια περίοδο που επιβάλλεται όσο ποτέ άλλοτε η εθνική ενότητα, βγαίνουν ξανά οι κόκκινοι σκελετοί από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, για να συσπειρώσουν ψηφοφόρους και κομματικές βάσεις.
