του Μάριου Μαυρίδη, οικονομολόγου, βουλευτή Επαρχίας Κερύνειας
Ιδιωτικοποιήσεις για κοινωνική δικαιοσύνη
Το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων δεν είναι ιδεολογικό ούτε εθνικό αλλά οικονομικό και κοινωνικό, και έχει να κάνει με τις τιμές που πληρώνει ο καταναλωτής, τις επιλογές του και την ποιότητα των υπηρεσιών που απολαμβάνει. Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι θέμα πώλησης κρατικών οργανισμών σε ιδιώτες ούτε μετατροπής κρατικών μονοπωλίων σε ιδιωτικά μονοπώλια, αλλά θέμα νέων επενδύσεων και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού, μέσα από τον οποίο οι καταναλωτές θα απολαμβάνουν χαμηλότερες τιμές, περισσότερες επιλογές, αναβαθμισμένη ποιότητα προσφερόμενων υπηρεσιών κλπ. Το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων είναι θέμα ιδιωτικοποίησης της αγοράς και ανάπτυξης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, η οποία μπορεί να αποφέρει σε μια κοινωνία καλύτερα αποτελέσματα με χαμηλότερο κόστος. Ο στόχος της ιδιωτικοποίησης της αγοράς είναι οι καταναλωτές να πληρώνουν χαμηλότερες τιμές αλλά και οι φορολογούμενοι να πληρώνουν λιγότερους φόρους. Η ιδιωτικοποίηση της αγοράς επιβάλλεται διότι θα μειώσει το κόστος ζωής των πολιτών και θα αυξήσει το διαθέσιμο εισόδημα τους για άλλα αγαθά και υπηρεσίες. Διότι τις ψηλότερες τιμές και τα «κέρδη» των ημικρατικών οργανισμών που επιστρέφονται στην κοινωνία, τα πληρώνουν οι καταναλωτές και οι φορολογούμενοι. Διότι τους ψηλούς μισθούς, τα εφάπαξ, τις ισόβιες συντάξεις, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στον ιδιωτικό τομέα, επιχορήγηση των διακοπών τους, τα χαμηλότοκα δάνεια τους και άλλα, τα πληρώνουν οι καταναλωτές και οι φορολογούμενοι. Το κόστος των πιο πάνω το πληρώνουν οι επιχειρήσεις που δημιουργούν θέσεις εργασίας, οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα, οι χαμηλοσυνταξιούχοι και οι άποροι συμπατριώτες μας που πληρώνουν 19% ΦΠΑ, και περιμένουν μήνες στα κρατικά νοσοκομεία για ένα ραντεβού, και αν είναι τυχεροί και αντέξουν, η κατάσταση τους θα έχει επιδεινωθεί. Σε αυτή τη χώρα μόνο οι εύποροι και οι εργαζόμενοι στους ημικρατικούς οργανισμούς μπορούν να λένε ότι απολαμβάνουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη της προκοπής. Οι ιδιωτικοποιήσεις λοιπόν θα συμβάλουν στην κοινωνική δικαιοσύνη, διότι η πολιτεία θα πρέπει να χειρίζεται τους πολίτες της στα ίσα και με γνώμονα την ισονομία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Τα ούτω καλούμενα «κεκτημένα» των εργαζομένων είναι μια πλάνη που εμπεδώθηκε από τους συνδικαλιστές του δημοσίου, οι οποίοι ποτέ δεν σκέφτηκαν ότι τα «κεκτημένα» τα πληρώνει ο φορολογούμενος, και αυτό είναι κοινωνικά άδικο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι όλες οι οικογένειες επιθυμούν να «βολέψουν» τα παιδιά τους στην κυβέρνηση ή στους ημικρατικούς οργανισμούς. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι ημικρατικοί οργανισμοί χρησιμοποιούνται από πολιτικούς και πολιτικά κόμματα, συντεχνίες και διευθυντές ως εργαλεία για να βολεύουν τους δικούς τους. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι ημικρατικοί επιβιώνουν μόνο ως μονοπώλια, και ότι όταν εκτίθενται στον ανταγωνισμό είναι καταδικασμένοι να καταρρεύσουν. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι τα περιουσιακά στοιχεία του κάθε ημικρατικού οργανισμού που καταρρέει δεν αρκούν για τα «κεκτημένα» των εργαζομένων, και η κυβέρνηση αναγκάζεται να πληρώνει και από πάνω. Το Σφαγείο της Κοφίνου, η Αρχή Κρατικών Εκθέσεων, οι Κυπριακές Αερογραμμές είναι μόνο μερικά παραδείγματα. Αν θέλουμε πραγματικά κοινωνική δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα, θα πρέπει να αφήσουμε την αγορά να δουλέψει, διότι η αγορά είναι πιο κοινωνικά πιο δίκαιη, πιο αποδοτική και πιο αποτελεσματική από ένα διεφθαρμένο κράτος. Και ας προσπαθήσουμε να βρούμε τις ισορροπίες μεταξύ της ελεύθερης αγοράς και του κοινωνικού κράτους.
